To Σύνδρομο της «Στοκχόλμης» των ψηφοφόρων

Είναι πρόδηλον, ότι η Ελλάς βαίνει εις κρημνόν και ο λαός καθεύδει τον νήδυμον ύπνο, ασκώντας το ύψιστο δικαίωμα της ψήφου του, λησμονώντας, τα μέχρι τούδε πεπραγμένα, εκ των υφιστάμενων κοινοβουλευτικών κομμάτων,  τα οποία εντελλόμενα εκ των εξωεθνικών διευθυντηρίων, απεργάζονται την μεγάλη επανεκκίνηση των αισχρών παγκοσμιοποιητών.

Παρά ταύτα, όμως εξακολουθούν δια ακατάληπτους και μη ελλόγως προσπελάσιμους τρόπους να εμμένουν πεισματικά να δίδουν εντολή, εις τους ιδίους τους βιαστάς τους, με αποτέλεσμα να εξάγει τις το συμπέρασμα, ότι εν προκειμένω, δεν ομιλούμε απλώς για πολιτικούς οιονεί τουράννους, οι οποίοι προάγουν αντεθνικά και πρόδηλα αντιλαικά μέτρα, με κράτιστο γνώμονα της εξυπηρέτηση των υμέτερων συμφερόντων των, αλλά εις τον αντίποδα και όλως τουναντίον,  ως προς τούτο συμπράττουν και συναινούν ανυπερθέτως και ο καθημαγμένος Ελληνικός λαός, ο οποίος άγεται και φέρεται, αλλά κυρίως συναινεί συνειδητά προς την βούληση, τα βουλήματα και εν γένει την εκμαυλιστική συμπεριφορά των πολιτικών.

Εν τοιαύτη περιπτώση, έχουμε να κάνουμε, με ένα ιδιάζον, κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δέον όπως, οι ειδικοί επιστήμονες των κοινωνικών επιστημών, διαγνώσουν την γενεσιουργό αιτία του άρτι προσφάτως προεκλογικού αποτελέσματος, το οποίο προκαλεί εν τοις πράγμασι δυσαρμονία, με την βάση της κοινωνίας.

Η παρελθούσα τετραετία, συνιστούσε την πιο περίπολοκη και δυσχερή πολιτικά περίοδο, διότι διαδραματίσθηκαν πρωγόγνωρες αρνητικές καταστάσεις, όπως, προεχόντως και κυρίως, η πανδημία με όλα τα συναφή παρελκόμενα, του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της συνακόλουθης καταλύσεως παντός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος και ελευθερίας  των πολιτών, οι εκτεταμένες πυρκαγιές, ο υβριδικός πόλεμος δια μέσου εξωνημένων μεναστών και των αργυρώνητών επηλύδων και παρά ταύτα, ο πνευματικά ευνουχισμένος Ελληνικός λαός, επέδειξε, ανοσία ενώπιον της σωρείας μειζόνων προβλημάτων, τα οποία έπληξαν τις δικές του ελευθερίες.

Εν προκειμένω, ο διανοητικώς λοβοτομημένος λαός έχει εθιστεί προς το σύνδρομο του Παυλώφ όντας εθισμένος εις το αποτέλεσμα της παραπληροφόρησης και της τέχνης της πολιτικής ψευδολογίας, προς την κατεύθυνση παραμόρφωσης μίας αντικειμενικής πραγματικότητας η την επ’ ΄άπειρον ποικίλη παρασιώπηση της αλήθειας, με αποτέλεσμα ο λαός, έχων απεμπολήσει παν ψήγμα κριτικής σκέψης να υπολαμβάνει γηθοσύνως εκ πλάνης μία κίβδηλη πραγματικότητα η οποία κείται ανάμεσα στα όρια της αληθοφάνειας και του κραυγαλέου ψεύδους.

Προσέτι, η εθνική τραγωδία των Τεμπών, ανέδειξαν, τον τρόπον τινά δια παρελείψεως άμεσο συνεργό ως προς την Τραγωδία Αχιλλέα Καραμανλή ως τον εκλεκτό Βουλευτή, φαινόμενα τα οποία συνάγουν εις το συμπέρασμα, ότι ο Ελληνικός λαός καθίσταται «μιθριδατικά» εθισμένος εις την μέλαινα και φαιά προπαγάνδα του καθεστωτικού συστήματος, δεν έχει μνήμη και ποσώς επισκοπεί διευρυμένα την πραγματικότητα, ή ενσυνειδήτως, επιλέγει τους πολιτικούς αδιαφορώντας δια το κοινωνικό σύνολο.

Εν άλλοις δηλαδή λόγοις, έχει συνθηκολογήσει, και δίδει εντολή, προς τους «ημέτερους» πολιτικούς, ανεξαρτήτως λυσιτέλειας, ή συλλογικής αποτελεσματικότητας, ως προς την διαχείριση των ζεόντων προβλημάτων του τόπου, αρκεί να συναλλάσσονται οι ίδιο μετ’ αυτόν τελεσφόρως, προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών σκοπιμοτήτων και μόνον.

Τηρουμένων των αναλογιών, εκ του αποτελέσματος της πρώτης εκλογικής αναμετρήσεως απεδείχθη πανηγυρικά ότι η Ελλάς πνέει τα λοίσθια, ο τάλας λαός, δηλονότι ότι ευρίσκεται ενώπιον της λαίλαπας της πλήρης αποσύνθεσης και καταδιώξεως της πρώτης κατοικίας υπό την ανοχή της κυβερνήσεως, ή κατέστη, λοιδορούμενος κοινωνός της ιταμής και ωμής παρεμβάσεως της Πολιτείας, εις την απόπειρα χειραγωγήσεως πλήρως καθυποταγμένης εκτελεστικής εξουσίας δια του πραξικοπηματικού τρόπου αποκλεισμού του κόμματος , παρά ταύτα, όμως οι εν λογω θεσμικές εκτροπές ουδαμώς επηρέασαν αμέσως και επί τη πράξει, την κοινή γνώμη, η οποία εξ όσων απεδείχθη εκ του αποτελέσματος, σχηματίζει πεποίθηση, αμιγώς δια του «άρτον και θεάματα» ή της απατηλούς τηλεοπτικής γομώσεως των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, άνευ ετέρου τινός.

Εν κατακλείδι, φρονώ ότι ο λαός δεν κατέχει την συμπλεκτική σκέψη αποτελέσματος και γενεσιουργού αιτίας αυτού, υπό την έννοια ότι αδυνατεί να συνδυάσει ότι η έννοια της αιτίας και του αιτιατού, ότι δηλαδή ο φυσικός αυτουργός των δεινών των οποίων βιώνει, ήτοι της πτωχοποιήσεως της εθνικής αναξιοπρέπειας συνδέονται αναπόσπαστα, με τους αντιπροσώπους του λαού, τους οποίους δια της ψήφο του δίδει εντολή και εξουσία να ενεργήσουν ενάντια εις τα συμφέροντά του.

Ως έπος ειπείν, εξ όσων διεφάνη, απεδείχθη ότι ο Ελλαδικός λαός, ουδαμώς ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια και να βασανιστεί, εξ ού και ψηφίζει με γνώμονα τα προτάγματα των μέσων μαζικής εξαπατήσεως, αγνοώντας να διερευνήσει ενδελεχώς την ελληνική κακοδαιμονία και την θεσμική αβελτηρία, αλλά δια των πράξεων και παραλείψεών του νομιμοποιεί επ’ έπειρον την στυγνή κομματοκρατία.

*Ο Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς είναι Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω