Η όπως καταχρηστικά, την ονομάζουν ακροδεξιά έχει μπει για καλά στην καθημερινότητα μας. Μάλλον καλύτερα να λέμε, έχει μπει στο στόχαστρο των διαφόρων αναλυτών και δημοσιογράφων, οι οποίοι υπηρετώντας τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, τρέμουν για την άνοδο της ενόψει των Ευρωεκλογών.
Γράφουμε για “καταχρηστική” χρήση του όρου “ακροδεξιά” , καθώς για να υπάρχει το άκρο κάποιου, πρέπει πρώτα να υπάρχει το ίδιο το σώμα.
Δεξιά λοιπόν δεν υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στο πολιτικό σκηνικό, ώστε για να υπάρχει και το άκρο της τόσο στην Ευρώπη όσο και στην χώρα μας. θέλετε η κατάρρευση των ιδεολογιών από το 1991 και μετά, θέλετε η ανυπαρξία ενός παραδοσιακού κρατικού και κοινωνικού μοντέλου για να υπερασπιστεί, θέλετε κυρίως η εισχώρηση των διεθνιστικών ιδεών της Σχολής της Φρανκφούρτης σε όλο το πολιτικό φάσμα, η δεξιά έχει χαθεί και συγχρόνως μεταλλαχθεί.
Το ίδιο και η αριστερά βέβαια.
Η θεωρία του παγκόσμιου χωριού στην οικονομική, κρατική και κοινωνική οργάνωση. Η αποδοχή των ιδεών της ενσωμάτωσης και των πολυπολιτισμικών μοντέλων σε αντικατάσταση του έθνους.
Η οικονομική διάρθρωση με μια υπερεθνική και υπερκρατική οικονομία.
Η ένταξη του δικαιωματισμού στην πολιτική και ιδεολογική ατζέντα. Όλα αυτά έχουν γίνει κοινός τόπος των πολιτικών ελίτ που κυριαρχούν και το μόνο που τις ξεχωρίζει είναι η διαφορά σε πρόσωπα, κομματικά ονόματα και χρώματα.
Αυτό λοιπόν που παρουσιάζουν ως ” ακροδεξιά ” δεν είναι παρά μία ολική άρνηση των παραπάνω και κυρίως του ίδιου του πολιτικού συστήματος και των προσώπων που το συνιστούν . Όχι μόνο γιατί η φύση απεχθάνεται τα κενά αλλά κυρίως γιατί οι κοινωνίες δεν μπορούν να ανεχθούν την αυτοκατάργηση τους επί της ουσίας. Οι κοινωνίες αντιδρούν στην αντικατάσταση τους από έναν πολυπολιτισμικό πολτό, αντιδρούν στην φτωχοποίηση προς όφελος πολυεθνικών συμφερόντων, αντιδρούν στην αναίρεση κάθε τι του παραδοσιακού και φυσιολογικού.
Φαντάζει λοιπόν γελοία κάθε συζήτηση, όχι για την άνοδο της “ακροδεξιάς” που περιγράψαμε, αλλά για το φτιασίδωμα της δεξιάς και της επιστροφής σε αξίες που δεν εκπροσωπεί πλέον, αν δεχθούμε ότι έστω και κάποτε τις είχε.
Γιατί ειδικά στην Ελλάδα πληθαίνουν τα παπαγαλάκια που μιλούν για μια δεξιά με αστικό πρόσωπο που θα καλύψει το πολιτικό κενό στην αντίδραση για το μεταναστευτικό, τον γάμο των ομοφυλοφίλων, τη διάλυση της μεσαίας τάξης και την με κάθε τρόπο επέλαση του ενδοτισμού και του δικαιωματισμού.
Με πεπαλαιωμένα υλικά δεν αλλάζει κάτι, ούτε διορθώνεται.
Το πολιτικό σύστημα και οι οικονομικές ελίτ που το συντηρούν δεν θέλει ανακαίνιση ή αναπαλαίωση αλλά ανατροπή. Ανατροπή στο σύστημα ιδεών και αξιών που εκφράζει, στον κομματικό τρόπο που ασκεί την εξουσία, στα συμφέροντα που συντηρεί και το συντηρούν. Αυτό θα είναι και το διακύβευμα των εκλογών του Ιουνίου: η πάλη με το παλιό αντεθνικό σύστημα και όσα, πονηρά, θέλουν να το συντηρήσουν με όποιο δεξιό, φιλελεύθερο και δήθεν πατριωτικό πρόσημο θέλουν να του δώσουν.
*Η Ιωάννα Καραδήμα είναι Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής
