«Κυριακή κοντή γιορτή» φαντάζονται πολλοί συμπολίτες μας καθώς προσέρχονται στις κάλπες της 21η Μαΐου για την ανάδειξη της νέας Βουλής.
Μια Βουλή που σύμφωνα με το Σύνταγμα θα είναι απόρροια της έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας μέσα από την εκλογική διαδικασία. Μια Βουλή η οποία υποτίθεται ότι θα μπορεί να εκφράσει την κυρίαρχη βούλησή της αποφασίζοντας για το μέλλον της χώρας. Αυτό τουλάχιστον στη θεωρία μιας και στην πράξη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
Άλλωστε προ μηνός περίπου συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από το περίφημο διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο στις 23 Απριλίου 2010 το οποίο σηματοδότησε την έναρξη της διαδικασίας ένταξης της Ελλάδας στα μνημόνια τα οποία μετέτρεψαν την Πατρίδα μας σε μια γερμανική αποικία με την τρόικα να αποφασίζει για τις τύχες του Ελληνικού λαού θέτοντας στο περιθώριο κυβέρνηση και κοινοβούλιο και υπονομεύοντας τη δημοκρατία.
Αποτέλεσμα των μνημονίων και των επονείδιστων δανειακών συμβάσεων της υποτέλειας ήταν και παραμένει η υπονόμευση της δημοκρατίας, ο περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας, η υπαγωγή της εφαρμογής των αποικιοκρατικών δανειακών συμβάσεων στο αγγλικό δίκαιο και στα δικαστήρια του Λουξεμβούργου, η παραίτηση της Ελλάδας από την ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας όσον αφορά την ίδια ή τα περιουσιακά της στοιχεία, η υποθήκευση στο Υπερταμείο της ελληνικής δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, η καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων και των μικροομολογιούχων με το PSI, η συνεχής δημοσιονομική εποπτεία, η μείωση μισθών και συντάξεων, η φτωχοποίηση του Ελληνικού λαού, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, το ξεπούλημα των κόκκινων δανείων στα κοράκια και η παράδοση των εσόδων του κράτους στην ΑΑΔΕ η οποία είναι ανεξάρτητη από το Υπουργείο Οικονομικών.
Και ενώ η Ελλάδα δήθεν βγήκε τυπικά από τα μνημόνια τον Αύγουστο του 2018 εντούτοις «προς γνώσιν και συμμόρφωσίν της» παρέμεινε σε αυξημένη δημοσιονομική εποπτεία για άλλα τέσσερα χρόνια.
Έτσι η Αθήνα έχοντας υλοποιήσει «τον κύριο όγκο των δεσμεύσεων πολιτικής που είχε αναλάβει έναντι της ζώνης του ευρώ» εξήλθε από την αυξημένη δημοσιονομική εποπτεία στις 20 Αυγούστου 2022 με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να πανηγυρίζει, όπως άλλωστε πανηγύριζε και ο Αλέξης Τσίπρας 4 χρόνια πιο πριν για την δήθεν έξοδό μας από τα μνημόνια.
Καθώς όμως οι δανειστές δεν είχαν καμία όρεξη να αφήσουν την Ελλάδα να ανακτήσει την κυριαρχία της, υπενθύμισαν με νόημα «προς ναυτιλομένους» ότι η χώρα τίθεται σε «μεταπρογραμματική παρακολούθηση» μέχρι το 2059, δηλαδή μέχρι να εξοφλήσει το 75% του δήθεν χρέους της προς την Ευρώπη των Δανειστών, ήτοι στα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, τον EFSF και τον ESM.
Και όλα αυτά καθώς όπως έγκαιρα είχαμε αποκαλύψει τον Οκτώβριο του 2014 σε ομιλία μας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σύμφωνα με τον Κανονισμό 472/2013 της ΕΕ, η Ελλάδα δεν επρόκειτο να απαλλαγεί από τη σκληρή δημοσιονομική εποπτεία της Ευρώπης των Δανειστών μέχρι να ξεχρεώσει το 75% του δήθεν χρέους της.
Πλάι όμως στη «μεταπρογραμματική εποπτεία» στην οποία επίσης βρίσκονται για τους ίδιους λόγους η Ιρλανδία, η Κύπρος, η Πορτογαλία και η Ισπανία, η Ελλάδα οφείλει να τηρεί τις δεσμεύσεις του περίφημου Ευρωπαϊκού Εξαμήνου αλλά και τις επιταγές του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως άλλωστε υποτίθεται ότι οφείλουν να κάνουν όλα τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης, μόνο που όταν Γερμανία και Γαλλία δεν τηρούν τους κανόνες τότε συνήθως οι Βρυξέλλες περί άλλων τυρβάζουν.
Όπως είχαμε την ευκαιρία να τονίσουμε σε παρεμβάσεις μας στην Ευρωβουλή ήδη από το 2015 «το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο αποτελεί ένα θεσμικό τρόπο περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας των κρατών μελών της Ευρωζώνης αφού τα εθνικά τους κοινοβούλια στερούνται πλέον κυριαρχικών δικαιωμάτων στη διαμόρφωση των εθνικών προϋπολογισμών καθώς το Eurogroup, ένα μη εκλεγμένο όργανο, τους έχει γίνει στενός κορσές επιβάλλοντας τη μερκελική λιτότητα».
Επιπλέον τονίσαμε ότι «μέσα από το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο η Ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και η τραπεζοκρατία επεμβαίνουν στην άσκηση της οικονομικής πολιτικής των κρατών της Ένωσης, καταργούν τη βούληση των Ευρωπαϊκών λαών και εκμηδενίζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα των Κοινοβουλίων να διαμορφώνουν ελεύθερα τους εθνικούς Προϋπολογισμούς.
Το κυρίαρχο στοιχείο σε σχέση με το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο είναι το τεράστιο θεσμικό έλλειμμα που έχει δημιουργήσει στο όνομα του περιορισμού των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Έτσι μέσα από ένα αντιδημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, επιχειρεί ο παλιός πολιτικός κόσμος της Ευρώπης να αλυσοδέσει τους λαούς και να τους επιβάλλει την πολιτική της μερκελικής λιτότητας, της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού».
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά ένα χρόνο μετά ήρθε να προστεθεί το Ευρωπαϊκό Υπερμνημόνιο του Ταμείου Ανάκαμψης που προβλέπει νέους φόρους, λιτότητα, βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή και πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, όπως αναλύσαμε εκτεταμένα τον Απρίλιο του 2021.
Και αυτό γιατί το νέο ευρωπαϊκό πακέτο του Ταμείου Ανάκαμψης σύμφωνα με τον Κανονισμό 2021/241 της ΕΕ συνδέθηκε με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις άσκησης πολιτικής καθώς και με πλήρη συμμόρφωση στις επιταγές του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου το οποίο προβλέπει επιβολή δομικών μεταρρυθμίσεων, απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, ευελιξία στην αγορά εργασίας, εκ περιτροπής και μερική απασχόληση, άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, «υγιή δημόσια οικονομικά», μείωση κόκκινων δανείων, μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού, καθώς και άλλα συνοδευτικά μέτρα τα οποία σε μεγάλο βαθμό ο Ελληνικός λαός τα βίωσε κατά τα πέτρινα μνημονιακά χρόνια.
Επίσης σύμφωνα με τον εν λόγω Κανονισμό τα κράτη μέλη της ΕΕ οφείλουν να σεβαστούν και τους κανόνες της Συνθήκης της ΕΕ για τα υπερβολικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος και για τον λόγο αυτόν θα συντάσσονται από τις Βρυξέλλες σύμφωνα με Ανακοίνωση της Κομισιόν και οι σχετικές εκθέσεις, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ισπανία.
Έτσι η Κομισιόν επισήμανε ότι σε μεσοπρόθεσμη βάση θα πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες για τα υπερβολικά ελλείμματα και τα χρέη και τα κράτη οφείλουν στο τέλος του οικείου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής να έχουν διασφαλίσει υγιή δημόσια οικονομικά γεγονός που σημαίνει ότι τα κράτη της ΕΕ θα υποχρεωθούν να λάβουν μέτρα λιτότητας και βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής προκειμένου μεσοπρόθεσμα να μην έχουν υπερβολικά ελλείμματα και χρέη.
Μάλιστα στις 29 Απριλίου 2023, δηλαδή μεσούσης της προεκλογικής περιόδου η κυβέρνηση υπέβαλε στις Βρυξέλλες το Ελληνικό Πρόγραμμα Σταθερότητας 2023-2026 που προβλέπει πέραν των άλλων και πρωτογενή πλεονάσματα 20 δις ευρώ για την τετραετία, δραστική μείωση του εμπορικού ελλείμματος κλπ.
Μετά απ΄ όλα αυτά είναι σαφές ότι δεν πρέπει να υπάρχουν αυταπάτες σε σχέση με το τι μέλλει γενέσθαι μετεκλογικά. Έτσι λαμβάνοντας υπόψη τον παρόντα συσχετισμό δύναμης και το διαφαινόμενο ισχυρό εκλογικό αποτύπωμα των μνημονιακών κομμάτων, η Βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές της 21ης Μαΐου καθώς και αυτή που θα προκύψει μετά το «δεύτερο ημίχρονο» του εκλογικού αγώνα, θα είναι εν τοις πράγμασι μια Βουλή περιορισμένης κυριαρχίας μιας και θα συνεχίσει να λειτουργεί υπό τη «Δαμόκλειο σπάθη» των δανειστών.
Άλλωστε όπως είχε τονίσει ο αείμνηστος Μίκης Θεοδωράκης εδώ και πάνω από μια δεκαετία σε τηλεοπτική του συνέντευξη στις 8/11/2012 «η πορεία του τρένου της Βουλής καθορίζεται από τις ράγες που έχει βάλει η τρόικα».
Και συνέχισε αφήνοντας μια εξαιρετικά επίκαιρη παρακαταθήκη ζητώντας να ενταθεί ο αγώνας με όλα τα νόμιμα μέσα προκειμένου «να σπάσουν οι μνημονιακές ράγες».
*Ο Νότης Μαριάς, Πρόεδρος του Κόμματος ΕΛΛΑΔΑ-Ο ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Καθηγητής Θεσμών της ΕΕ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, πρώην Ευρωβουλευτής.
