Δεν ξέρω πόσοι διάβασαν και πόση αίσθηση προκάλεσε μια διαπίστωση δύο πρόσφατων μετρήσεων: Λιγότεροι από ένας στους τρεις Έλληνες πολίτες αισθάνονται προσωπικό δεσμό με κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Εύρημα πραγματικά αποκαλυπτικό που μας λέει κάτι απλό.
Ότι οι σημερινοί κομματικοί μηχανισμοί, θεσμοί κατά το Σύνταγμα και το πολίτευμα, εκφράζουν όλο και λιγότερο τον κόσμο. Έτσι απλά.
Η χώρα βρίσκεται σε δύσκολο και — όπως το βλέπω — επικίνδυνο σταυροδρόμι.
Ο λόγος που διατυπώνουν τα περισσότερα πολιτικά πρόσωπα, ανεξάρτητα που βρίσκονται και τι λένε ότι πιστεύουν, αφήνει προφανώς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες ακάλυπτους κι αδιάφορους.
Και μάλιστα σε μια περίοδο που βρίσκονται αντιμέτωποι με τεράστιες προκλήσεις: Άδειες τσέπες, δυσθεώρητοι λογαριασμοί, ακρίβεια σε όλα τα μέτωπα, θέσεις εργασίας να σπανίζουν.
Οι παρακρατικές μεθοδεύσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη (παρακολουθήσεις, έλεγχος των ΜΜΕ, υποβάθμιση του ρόλου της Βουλής κ.α.) να διογκώνονται χωρίς οιονδήποτε έλεγχο. Ο κορονοϊός να είναι ακόμη παρών. Η διεκδικητική προκλητικότητα της Τουρκίας να παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Με δυο λόγια: Το μέλλον παντού αβέβαιο. Κι αντί για λόγια ουσίας κάποιοι ψελλίζουν αμήχανα μισόλογα. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Χρειάζονται νέες κοινές πρωτοβουλίες.
Πέρα από ιδεολογικές αγκυλώσεις. Με προοδευτικό πρόσημο. Με ξεκάθαρη κοινωνική ευαισθησία. Με έγνοια ουσίας — όχι στα λόγια — για το εθνικό συμφέρον.
Με αυτές τις σκέψεις πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, στο μέλλον. Χωρίς άλλο χάσιμο χρόνου.
