Διεθνές Δίκαιο και Διεθνείς Σχέσεις

Είναι πολλά και σημαντικά τα παραδείγματα, που δείχνουν να υπάρχει δυστοκία, στον προσδιορισμό του ρόλου μας και της συμπεριφοράς μας στο διεθνές σκηνικό. Σε σημείο, που αν δεν είναι δηλωτικά αιφνιδιασμού και άγνοιας, να είναι παρεξηγήσιμα ως προς τις ικανότητες και τον βαθμό κατανόησης, των κατά τα άλλα υπευθύνων.

Χαρακτηριστικό μεταξύ αυτών των προβληματικών παραδειγμάτων, είναι τα όσα απίθανα, έχουν πράξει οι Σκοπιανοί επ’ αφορμή του Euro 21. Ενός θεσμού, που υπερβαίνει τα όρια του ποδοσφαίρου και αποτελεί πρώτης τάξης forum για εκπομπή μηνυμάτων και ασκήσεις προπαγάνδας. Σε αυτό λοιπόν το πεδίο πρώτης προβολής, οι Βόρειοι γείτονές μας, εμφανίστηκαν ως Μακεδόνες. Και είχαν μάλιστα έτοιμη την (αστεία) δικαιολογία, για την καταστρατήγηση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Προσχεδιασμένο λοιπόν το ‘έγκλημα’.

Είναι κατ΄ αρχήν απαραίτητο να γίνουν ορισμένες θεμελιώδεις επισημάνσεις. Η Συμφωνία των Πρεσπών, εν πρώτοις, είναι μια διεθνής συμφωνία. Η θέση όσων αρθρώσαμε δημόσιο λόγο για αυτή και γνωστή είναι και καταγεγραμμένη. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις βέβαια, όσων υπερακόντισαν τον συζητήσιμο πραγματισμό και έφτασαν να πουλάν και πνεύμα στο προνομιακό εκλογικό τους ακροατήριο. Ας είναι. Ο καθένας κρίνεται για τη συνέπεια και την αξιοπρέπειά του. Το ίδιο και όσοι επιβράβευσαν όσους κατά τα άλλα ξόρκιζαν.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, ως Διεθνής Συμφωνία, συνεπάγεται δικαιώματα και υποχρεώσεις. Όλα αυτά ως αρχή εργασίας και ανεξάρτητα από το πόσο κανείς μπορεί να επιχειρηματολογήσει, με βάση τη Συνθήκη της Βιέννης για την ερμηνεία των Συνθηκών. Η σταθερότητα και η συνέχεια στην ισχύ των Συνθηκών, είναι παράμετρος που ως χώρα μας ενδιαφέρει όταν ζητούμε -και ορθά- την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου στις Διεθνείς Σχέσεις. Αυτός όμως είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης. Πράγμα που σημαίνει ότι και το άλλο μέρος πρέπει να τηρεί τις υποχρεώσεις του.

Στην περίπτωση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου οι Σκοπιανοί γείτονές μας, έκαναν κουρελόχαρτο τις δεσμεύσεις τους. Έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου τους δεν εμπίπτει στις προβλέψεις των Πρεσπών, γιατί δήθεν δε λαμβάνει κρατική επιχορήγηση. Τους διαφεύγει βέβαια ότι η ομάδα αυτή δε συμμετέχει στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ως περιοδεύων θίασος αθλητισμού και ψυχαγωγίας, αλλά ως εκπρόσωπος της χώρας τους. Είναι το ίδιο το κράτος τους.

Απέναντι σε αυτή την ωμή παραβίαση, εμείς τι πράττουμε; Μια επιλογή είναι να ξεκινήσουμε να κλαίμε. Ιστορικά έχει αποδειχθεί, ότι δεν προσφέρει τίποτα. Και λειτουργεί ως αρνητικός κράχτης της αδυναμίας μας και της ατολμίας μας. Σε επίπεδο ουσίας, πρέπει να προσφύγουμε αμέσως στη Χάγη. Και να ζητήσουμε την καταδίκη των παραβατών. Θα κοπεί η όρεξη για επανάληψη των ιταμοτήτων.

Και θα υπάρχει αρνητικό προηγούμενο, δια πάσα μελλοντική χρήση. Με δεδομένο εξάλλου το Διάταγμα των ΗΠΑ για όσους υπονομεύουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στα Δυτικά Βαλκάνια, μπορεί κάλλιστα, με τον αναγκαίο συντονισμό, να ζητηθεί η επιβολή κυρώσεων κατά των φυσικών προσώπων, που μεθόδευσαν και υλοποίησαν τη συμμετοχή της ποδοσφαιρικής τους ομάδας ως Μακεδονίας.

Εκεί θα τους χρειαστούν οι χαριτωμενιές και οι κρατικές επιδοτήσεις. Για να καταλάβουν πως κάθε αγώνας έχει και δεύτερο ημίχρονο.