Φύση
Οι καταρράκτες του Νιαγάρα είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα που μπορείς να επισκεφθείς στην ζωή σου, όμως πως θα σου φαινόταν αν τους έβλεπες χωρίς καθόλου νερό;
Έχει συμβεί το συγκεκριμένο γεγονός και μάλιστα δύο φορές, στο παρελθόν.
Το μοναδικό αυτό φαινόμενο συνέβη στις 28 και 29 Μαρτίου του 1848, όταν ο πάγος που είχε σχηματιστεί πάνω από τη λίμνη Erie άρχισε να διαλύεται. Μεταφερόμενος από έναν ισχυρό άνεμο κατά μήκος της λίμνης, ο πάγος εγκαταστάθηκε στις εκβολές του ποταμού Νιαγάρα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα θραύσματα του πάγου να μετατραπούν σε συμπαγές φράγμα μεταξύ Buffalo και Fort Erie. Τα εκατομμύρια των τόνων πάγου εμπόδισαν τη ροή του νερού, στεγνώνοντας την κοίτη του ποταμού από το φρούριο Erie μέχρι την κορυφή τους.
Τότε, όταν οι εργάτες σε μια κοντινή αλευροποιία παρατήρησαν ότι οι τροχοί τους σταμάτησαν να λειτουργούν, κατευθύνθηκαν προς τον ποταμό και και στάθηκαν εκστασιασμένοι μπροστά στην ξερή του κοίτη. Διάφορα όπλα που πιστεύεται ότι χρησιμοποιήθηκαν στη μάχη του Chippawa το 1814 ήρθαν στο φως, ενώ κάποιοι παρατήρησαν ακόμη και ξύλα πεύκου.
Η σκηνή ήταν τόσο δραματική, αναφέρει το mentalfloss.com, που κάποιοι πίστευαν ότι ήταν ένα σημάδι του τέλους του κόσμου, ενώ οι εκκλησίες πραγματοποίησαν ειδικές λειτουργίες για προσευχή ώστε το νερό να αρχίσει να ρέει ξανά. Το όλο σκηνικό διήρκεσε λιγότερο από 30 ώρες, με τον άνεμο να αντιστρέφεται και τον πάγο να αρχίζει να διαλύεται. Ωστόσο, πέρασε τουλάχιστον ένας αιώνας για να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, αυτήν τη φορά σκοπίμως.
Ήταν τον Ιούνιο του 1969 όταν το Σώμα Μηχανικών του Στρατού των ΗΠΑ δημιούργησε ένα φράγμα 180 μέτρων περίπου απέναντι από τους Αμερικάνικους Καταρράκτες, έτσι ώστε οι γεωλόγοι να μπορούν να μελετήσουν τους βραχώδεις σχηματισμούς και να προσπαθήσουν να αποσπάσουν πέτρες που είχαν συσσωρευτεί στο κάτω μέρος τους.
Καθώς οι γεωλόγοι δούλευαν, χτίστηκε ένας διάδρομος για να φιλοξενήσει τους τουρίστες που ήθελαν να ζήσουν αυτήν την μοναδική εμπειρία και να παρατηρήσουν το ξηρό τοπίο στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Με το τέλος των ερευνών τους, το φράγμα καταστράφηκε και χρειάστηκε κάτι λιγότερο από μία ημέρα έτσι ώστε το νερό να αρχίσει και πάλι να ρέει.
