Μπορούν τα μεγάλα σκυλιά να ζήσουν στο διαμέρισμα;

Ακόμη και οι πιο γιγαντόσωμες φυλές μπορεί να απολαμβάνουν τη ζωή στο διαμέρισμα αρκεί να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις. Ποιες είναι αυτές;

Ένα από τα κλισέ σχετικά με τους σκύλους στο αστικό περιβάλλον, θέλει τις μεγαλόσωμες φυλές να υποφέρουν στα διαμερίσματα. Το επιχείρημα ότι οι μεγαλόσωμοι σκύλοι ταλαιπωρούνται όταν δεν έχουν στη διάθεσή τους αυλή, ή τεράστιους χώρους στο σπίτι, είναι ευρέως διαδεδομένο. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πως η ευζωία των σκύλων μας εξαρτάται πολύ περισσότερο από την ποιότητα της επαφής μας μαζί τους και τον χρόνο που τους αφιερώνουμε, παρά από τα τετραγωνικά του σαλονιού ή της αυλής μας.

Ας δούμε τα «συστατικά» που κάνουν τη ζωή ενός σκύλου ευχάριστη: αρκετή άσκηση (για κάθε σκύλο, το «αρκετή» ορίζεται διαφορετικά, ανάλογα με την ανάγκη του), ενασχόληση και αλληλεπίδραση, συχνοί περίπατοι μαζί μας, καθιέρωση «ρουτίνας» (οι σκύλοι, σε αντίθεση με τους περισσότερους από εμάς, λατρεύουν τη ρουτίνα!). Η αξιολόγηση των ιδιαίτερων αναγκών του σκύλου μας μπορεί να αποδειχθεί από την πιο εύκολη μέχρι την πιο δύσκολη υπόθεση, ανάλογα με την ικανότητά αλλά και τη διάθεσή μας να «αποκωδικοποιούμε» τον σκύλο μας και να «ακούμε» τις ανάγκες του.

Η κυρίαρχη άποψη πως τα μεγαλόσωμα σκυλιά είναι πιο ενεργητικά και χρειάζονται στρέμματα για να τρέχουν, είναι αλήθεια μόνο κατά το ήμισυ. Στην πραγματικότητα, η ενεργητικότητα κάθε σκύλου δεν εξαρτάται απόλυτα από το μέγεθός του. Ξέρουμε αρκετές «τεμπέλικες» μεγαλόσωμες φυλές (Θιβετιανό Μαστίφ, Μαστίφ Ναπολιτάνο κ.ά), όπως και αρκετές πολύ ενεργητικές μικρόσωμες (Τζακ Ράσελ κ.ά). Σε κάθε περίπτωση, αυτό που είναι σημαντικότερο είναι η δική μας συνειδητοποιημένη επιλογή σκύλου που θα προκύψει από την αξιολόγηση των παροχών που μπορούμε να του προσφέρουμε. Η σωστή αξιολόγηση της δικής μας καθημερινότητας, είναι απαραίτητη για την επιλογή σκύλου που θα ταιριάξει στα χαρακτηριστικά του τρόπου ζωής μας – και θα πρέπει να αποτελεί το απόλυτο κριτήριο.

Ο χρόνος που θα μπορούμε να διαθέτουμε στον σκύλο μας, είναι πολύ σημαντικότερος από τα τετραγωνικά. Ακόμα και οι πιο ενεργητικές φυλές, δεν θα έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να κοιμούνται σε ένα διαμέρισμα, αρκεί να έχουν ασκηθεί, να έχουν παίξει, να έχουν αλληλεπιδράσει μαζί μας όσο χρειάζονται, ώστε να εκτονωθούν. Αντιθέτως, ένα ζώο «παρκαρισμένο» μόνιμα στην αυλή, όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή, θα είναι δυστυχισμένο.

Συχνά επικαλούμαι τον «Χρυσό Κανόνα» των σκύλων, ο οποίος λέει πως «εκτονωμένος σκύλος, είναι χαρούμενος σκύλος», που βρίσκει κι εδώ απόλυτη εφαρμογή. Το σωστό ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι «πόσο χώρο πρέπει να διαθέσω στον σκύλο μου για να είναι χαρούμενος», αλλά «πόσο χρόνο πρέπει να διαθέσω για να τον εκτονώσω». Οπότε μην πιστεύετε πως ο μεγάλος χώρος μπορεί να εξισορροπήσει την απουσία σας από την καθημερινότητά του.

Η ζωή με έναν Μεγάλο Δανό

Η Άρυα θεωρείται ένας από τους πιο μεγαλόσωμους σκύλους. Και ζει σε διαμέρισμα.

«Μέσα στο σπίτι είναι πολύ ήρεμη. Τις περισσότερες ώρες κοιμάται. Δεν έχει κάνει, ποτέ, ζημιές και δεν της αρέσει η φασαρία. Αν στο πάρκο τσακωθούν άλλα σκυλιά, απομακρύνεται, ή θα γαβγίσει για να τα χωρίσει. Αγαπά τους ανθρώπους και επιζητά τα χάδια τους. Θα τη χαρακτήριζα ανθρωποκεντρική, όμως δεν είναι εξαρτημένη: την απουσία μας από το σπίτι μπορεί να τη διαχειριστεί», περιγράφει η κα Δάφνη Βλαδιμήροβιτς και συνεχίζει: «Έχει αυτοπεποίθηση, διεκδικεί πράγματα, όμως δεν επιμένει. Την ώρα του φαγητού θα έρθει κοντά μας. Θα περιμένει ήσυχη, μήπως της δώσουμε τροφή. Στο δεκάλεπτο απομακρύνεται».

Η Άρυα δεν έχει εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά, ακόμα και όταν δύο παιδιά τής πέταξαν νερό την ώρα που ήταν ξαπλωμένη στο πάρκο. Η αντίδρασή της ήταν ο τρόμος και η συρρίκνωση του κορμιού της.

Οι διακοπές είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Λόγω του ότι η κα Βλαδιμήροβιτς δεν διαθέτει εξοχική κατοικία, δυσκολεύεται να βρει κατάλυμα στο οποίο να δέχονται μεγαλόσωμα σκυλιά. Ακόμα και όταν βρεθεί στέγη «η Άρυα δεν μπορεί να μας ακολουθήσει στις εξόδους μας, καθώς ούτε σε υπαίθριους χώρους δεν την δέχονται. Έτσι, παίρνουμε το φαγητό στο δωμάτιο».

Η Άρυα είναι επτά ετών. Η κα Βλαδιμήροβιτς μαζί με τον σύντροφό της την είδαν για πρώτη φορά στην Ανάβυσσο. Δεν είχαν ποτέ σκύλο. Ήταν τεσσάρων χρόνων. Ζούσε μόνη της σε ένα περιφραγμένο οικόπεδο. Αποστεωμένη. Ρώτησαν τους περίοικους. Έμαθαν ότι το σκυλί βρίσκεται σε αυτό το οικόπεδο επί έναν χρόνο. Το ταΐζει κάποιος, ο οποίος του πετά ξηρά τροφή κακής ποιότητας, και φεύγει. Δεν είναι ο ιδιοκτήτης του. Άλλος είναι. Τον βρίσκουν:

– «Είτε θα πάρεις τον σκύλο σπίτι σου, είτε θα σε καταγγείλουμε. Ή θα τον πάρουμε εμείς».

– «Να τον πάρετε εσείς»…

Η κα Βλαδιμήροβιτς καλεί την αδελφή της, Μαρία, και αρχίζει η διάσωση του σκύλου.

Τρία χρόνια μετά, η Άρυα ζει σε διαμέρισμα. Κοιμάται στον καναπέ της, έχει τη ρουτίνα της, πηγαίνει τρεις βόλτες την ημέρα και αναζητά τα χάδια και τις αγκαλιές των ανθρώπων της.

«Είναι καλόβολο σκυλί. Δεν δυσανασχετεί καθόλου που ζει σε διαμέρισμα. Θεωρώ ότι, αν έχεις το σκυλί στην αυλή ή στο μπαλκόνι, είναι εξόριστο. Στον σκύλο πρέπει να αφιερώνεις χρόνο. Να τον κοινωνικοποιήσεις, να παίζεις μαζί του, να τον αφήνεις να μυρίζει. Να μην απουσιάζεις πολλές ώρες από το σπίτι. Το πολύ ένα οκτάωρο. Στις βόλτες, να ασχολείσαι μαζί του. Τότε ο σκύλος θα είναι ήρεμος και στο σπίτι», τονίζει η κα Βλαδιμήροβιτς. Όταν το παρακάνει μπροστά στο laptop, δουλεύοντας, η Άρυα με μια κίνηση του κεφαλιού της το κλείνει.

Η Άρυα είναι ένας ευγενικός γίγαντας, που έχει κάνει την κα Βλαδιμήροβιτς να αναρωτιέται: «Πώς ζούσα χωρίς αυτήν και πώς θα ζήσω μετά απ’ αυτήν»;