Περιβάλλον
Η σύγχρονη ιστορία των γατών αυτών καλύπτεται από το ίδιο πέπλο μυστηρίου με αυτό της δημιουργία τους, γνωρίζουμε, όμως, με σιγουριά ότι οι ιερές γάτες Βιρμανίας αναγνωρίστηκαν επίσημα στη Γαλλία, ως ξεχωριστή φυλή, το 1925.
Ο θρύλος τη θέλει να είναι η γάτα – σύντροφος των μοναχών Kittah στην Burma και εκλεκτή της θεάς Tsun Kyan-Kse. Θα ταξιδέψει στη Γαλλία και θα αναγνωριστεί στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Η ιερή γάτα Βιρμανίας έχει την ευγένεια, την ηρεμία και τη διακριτικότητα ενός μοναχού, αλλά και την «ενδυματολογική» φινέτσα μιας Γαλλίδας, καθώς ξεχωρίζει για τη χρυσαφένια γούνα της και τα άσπρα «γάντια» που κοσμούν τα πατουσάκια της.
Και δεν είναι μόνον αυτά τα χαρίσματά της. Ο εκτροφέας ιερής γάτας Βιρμανίας, Γιώργος Δοργιάκης, μας τα αποκαλύπτει.
Ιστορία
«H ιερή γάτα Βιρμανίας λέγεται, ως πιθανή εκδοχή, ότι εμφανίστηκε, για πρώτη φορά στην Burma και θεωρούνταν ιερή, καθώς συντρόφευε τους μοναχούς Kittah.
Υπάρχει ένας μύθος σχετικά με το πώς απέκτησαν τα χαρακτηριστικά σημάδια που έχουν σήμερα. Ποιος είναι αυτός;
Στις πλαγιές του όρους Lugh υπήρχε ένας ναός, στον οποίο ζούσε ο μοναχός Lama Kittah Mun-Ha, και λέγεται ότι ο Θεός Song Hio «έπλεξε» το χρυσαφένιο του μούσι.
Ο μοναχός δεν σταμάτησε, ούτε για μια στιγμή, σε όλη του τη ζωή να προσεύχεται και να λατρεύει τη θεά Tsun Kyan-Kse με τα ζαφειρένια μάτια, που φρόντιζε την ανάληψη των ψυχών και επέτρεπε στους μοναχούς Kittah να μετενσαρκωθούν, για μία φορά, στο σώμα ενός αγαπημένου ιερού ζώου, και να ζήσουν μαζί του.
Δίπλα του «διαλογιζόταν» ο Sinh, ο αγαπημένος του σύντροφος: μια ολόλευκη γάτα, της οποίας τα μάτια ήταν χρυσαφένια από την αντανάκλαση του χρυσού σώματος της θεάς με τα παραδεισένια μάτια. Τα αυτιά, η μύτη, η ουρά και οι άκρες των ποδιών του Sinh ήταν σκούρα σαν το χώμα. Σημάδι έλλειψης αγνότητας, οποιουδήποτε αγγίζει τη γη.
Ένα βράδυ, ληστές εισέβαλαν στο ναό και τραυμάτισαν θανάσιμα τον μοναχό Mun-Ha. Τη στιγμή που η ψυχή του άφηνε το σώμα του, ο Sinh ακούμπησε τις πατούσες του στο σώμα του αφέντη του και κοίταξε τη θεά. Τότε, έγινε ένα θαύμα. Η λευκή γούνα του Sinh πήρε μια χρυσαφένια λάμψη, αντικατοπτρίζοντας το χρυσό άγαλμα της θεάς, και τα μάτια του απέκτησαν το ζαφειρένιο χρώμα των δικών της.
Το πρόσωπο, τα αυτιά και τα πόδια του παρέμειναν στο χρώμα του χώματος, όμως οι τέσσερις πατούσες του, οι οποίες άγγιζαν τα λευκά μαλλιά του γερασμένου μοναχού, έγιναν κατάλευκες: σημάδι της αγνότητας.
Έκθαμβοι παρατηρούσαν οι υπόλοιποι μοναχοί αυτή τη μεταμόρφωση και άντλησαν κουράγιο για να πολεμήσουν και να απωθήσουν τους ληστές.
Επτά μέρες αργότερα, ο Sinh πέθανε, μεταφέροντας τη ψυχή του Mun-Ha στον παράδεισο. Κι όταν μια εβδομάδα αργότερα όλοι οι ιερείς μαζεύτηκαν μπροστά από το άγαλμα της θεάς για να αποφασίσουν ποιος θα τον διαδεχθεί, οι γάτες του ναού συγκεντρώθηκαν γύρω τους.
Όλες ήταν «ντυμένες» με το χρυσαφένιο τους τρίχωμα και τα λευκά τους «γάντια», ενώ τα μάτια τους είχαν αλλάξει χρώμα, από κίτρινο σε βαθύ γαλάζιο. Παρατάχθηκαν κυκλικά γύρω από τον πιο νεαρό Kittah, κι έτσι αποφασίστηκε ότι τον είχε επιλέξει η θεά.
Ο μύθος λέει ότι κάθε ιερή γάτα Βιρμανίας μεταφέρει τη ψυχή ενός μοναχού στο τελευταίο της ταξίδι, στον Παράδεισο.
Η σύγχρονη ιστορία των γατών αυτών καλύπτεται από το ίδιο πέπλο μυστηρίου με αυτό της δημιουργία τους.
Όπως κι αν πιστεύετε πως ήρθαν στη ζωή αυτές οι υπέροχες γάτες, η πιο αποδεκτή ιστορία είναι ότι ένα ζευγάρι ιερών γατών Βιρμανίας στάλθηκε στη Γαλλία.
Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η αρσενική, ο Madalpour, πέθανε. Αλλά, η θηλυκή, Sita, που ήταν έγκυος, κατάφερε να επιβιώσει και γέννησε τα γατάκια της στη Γαλλία. Ένα από αυτά, η μικρή Poupee, διασταυρώθηκε με μια γάτα άλλης φυλής, πιθανότατα Σιάμ, ώστε να μην εκλείψει η φυλή.
Γνωρίζουμε, όμως, με σιγουριά ότι οι ιερές γάτες Βιρμανίας αναγνωρίστηκαν επίσημα στη Γαλλία, ως ξεχωριστή φυλή, το 1925. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απέμεινε μόνο ένα ζευγάρι εκτροφής, οπότε οι διασταυρώσεις με άλλες φυλές ήταν αναπόφευκτες, έτσι ώστε να διασωθεί η φυλή.
Ορισμένες από αυτές τις διασταυρώσεις ήταν με γάτες Σιάμ και Περσικές. Αφού κατέκτησαν την Ευρώπη, ταξίδεψαν στην Αγγλία και αναγνωρίστηκαν επίσημα το 1966. Έναν χρόνο αργότερα, το 1967, αναγνωρίστηκαν και από τον CFA στην Αμερική.
Περιγραφή
Η ιδανική ιερή γάτα Βιρμανίας είναι μεγαλόσωμη και δεμένη. Τα πόδια της είναι στιβαρά, οι πατούσες στρογγυλές και η ουρά μεσαίου μήκους.
Έχει μακρύ και μεταξένιο τρίχωμα, αλλά δεν είναι τόσο πυκνό, όσο της Περσικής. Η υφή του είναι τέτοια, ώστε δεν κάνει εύκολα κόμπους. Παρόλα αυτά, όπως όλες οι μακρύτριχες φυλές, απαιτεί κάποια στοιχειώδη περιποίηση.
Το χρώμα της γούνας έχει ανοιχτή απόχρωση, κατά προτίμηση με μια χρυσαφένια λάμψη, σαν να έχει πασπαλιστεί με χρυσόσκονη.
Τα άκρα είναι πιο σκούρα, σχεδόν όμοια με της γάτας του Σιάμ ή των Περσικών colourpoint, και μπορεί να είναι μπλε, seal, σοκολά, λιλά και tortie, σε συμπαγή ή ραβδωτό χρωματισμό.
Τα οβάλ της μάτια έχουν βαθύ μπλε χρώμα και είναι τοποθετημένα σε ένα πρόσωπο με δυνατό πηγούνι και ρωμαϊκό προφίλ, με χαμηλά ρουθούνια.
Το διακριτικό της γνώρισμα, τα λευκά «γάντια», είναι συμμετρικά. Τα «γάντια» στο μπροστινό μέρος των ποδιών σχηματίζουν μια ίσια γραμμή, ενώ στο πίσω μέρος σχηματίζουν μια γωνία που ονομάζεται «lace».
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκτραφεί μια γάτα με τέσσερα τέλεια λευκά γάντια. Τα γατάκια, όπως σε όλες τις colourpoint φυλές, γεννιούνται ολόλευκα. Μερικές μέρες μετά τη γέννησή τους, το χρώμα τους αρχίζει να φαίνεται στη μύτη, νωρίτερα αν είναι seal point, αργότερα αν είναι κάποιου ανοιχτόχρωμου χρωματισμού.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος με τον οποίο γίνεται η ονοματοδοσία των ιερών γατών Βιρμανίας: ακολουθείται, ακόμα, η γαλλική παράδοση, που θέλει όλα τα γατάκια που γεννήθηκαν την ίδια χρονιά να έχουν ονόματα που ξεκινούν από το ίδιο γράμμα. Για παράδειγμα, το 1998 ήταν η χρονιά V, το 1999 η χρονιά W, ενώ το 2000 η χρονιά X. Δεν παραλείπεται κανένα γράμμα του λατινικού αλφάβητου, και κάθε 26 χρόνια η ονοματοδοσία αρχίζει πάλι από το A.
Χαρακτήρας
Ο χαρακτήρας της είναι θαυμάσιος, καθώς είναι ευγενική, ενεργητική και παιχνιδιάρα, αλλά και ήσυχη και διακριτική όσο ασχολείστε με κάτι άλλο. Προτιμά να κάθεται δίπλα στον άνθρωπό της, ή στην αγκαλιά του. Γενικά είναι γάτα με διακριτική ομιλία και θα σας δείξει με τον τρόπο της πότε χρειάζεται την προσοχή σας.
Έπειτα από ένα χάδι στο κεφάλι ή μια μεγάλη αγκαλιά, είναι έτοιμη να αποχωρήσει, μέχρι την επόμενη φορά που θα αποζητήσει τη συντροφιά σας: αυτό μπορεί να είναι σε δύο λεπτά, σε μερικές ώρες, ακόμα και σε μερικές μέρες. Πάντα, όμως, θα σας δώσει να καταλάβετε ότι δεν της αφιερώνετε την προσοχή που θα ήθελε.
Συνήθως, αυτές οι γάτες δεν είναι λαίμαργες. Είναι υγιείς, και φτάνουν ακόμα και τα 20 χρόνια ζωής. Στις περισσότερες δεν αρέσει να είναι το μοναδικό ζώο στο σπίτι, γιατί είναι πολύ κοινωνικές από τη φύση τους. Δεν τους απασχολεί αν η συντροφιά τους είναι μια ακόμη ιερή γάτα Βιρμανίας, κάποια άλλης φυλής, ή μια ημίαιμη γάτα. Και δεν θα «δείξουν» τα νύχια τους αν είναι σκύλος. Αρκεί να έχουν παρέα.
Κι αν δεν έχουν παρέα, όταν οι άνθρωποι – σύντροφοί τους λείπουν αρκετές ώρες από το σπίτι, κατά τη διάρκεια της ημέρας, αισθάνονται μοναξιά».
