Τελικά τι ισχύει για τους μικρόσωμους σκύλους; Μύθος ή αλήθεια ότι είναι… κομπλεξικοί;

Ένα από τα πιο συνηθισμένα κλισέ που επικρατούν στον κόσμο των σκύλων είναι ότι οι μικρόσωμοι δεν έχουν ανάγκη τη βόλτα. Επίσης, υπάρχει η εσφαλμένη εντύπωση ότι οι σκύλοι μικρού μεγέθους είναι… κομπλεξικοί!

Και οι δύο αυτές «ταμπέλες» που έχουμε βάλει στους μικρόσωμους τετράποδους φίλους μας, δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Ο κοινωνικός ανθρωπολόγος και ιστορικός – εκπαιδευτής, σύμβουλος συμπεριφοράς σκύλων, Πέτρος Σιδερέας, μας διαβεβαιώνει ότι οι μικρόσωμοι σκύλοι έχουν τις ίδιες ανάγκες με τους μεγαλόσωμους, και ότι ο… κομπλεξικός σκύλος είναι δημιούργημα της φαντασίας μας.

«Εδώ και αρκετά χρόνια έχει παγιωθεί μία διάκριση μεταξύ των σκύλων, που έχει ως βάση τ μέγεθός τους. Σύμφωνα με τον διαχωρισμό, τόσο οι μικρόσωμοι όσο και οι μεγαλόσωμοι σκύλοι διέπονται από κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τα οποία πάνε «πακέτο» με τα κιλά τους.

Είναι οι σκύλοι μικρού μεγέθους τόσο πιο βολικοί από τους μεγαλόσωμους; Ποια είναι τα όρια μεταξύ της πραγματικότητας και του μύθου;

Τα συγκεκριμένα ερωτήματα θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο κείμενο που ακολουθεί.

• Άσκηση

«Εφόσον δεν έχω χρόνο για βόλτες, θα πάρω έναν μικρόσωμο σκύλο».

Η πεποίθηση πως οι μικρότεροι σκύλοι χρειάζονται λιγότερη ή καθόλου άσκηση, είναι, δυστυχώς, αρκετά διαδεδομένη.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική, καθώς πολλές μικρόσωμες φυλές είναι πιο ενεργητικές από πολλές μεγαλόσωμες. Επομένως, ανεξαρτήτως μεγέθους, η φράση «κουρασμένος σκύλος ίσον χαρούμενος σκύλος» ισχύει για όλες τις φυλές, ανεξαιρέτως.

Φυσικά, το μέγεθος παίζει έναν σχετικό ρόλο, καθώς η ίδια απόσταση μπορεί να χρειάζεται πολλαπλάσια βήματα για να διανυθεί από ένα Κανίς, σε σχέση με έναν Μεγάλο Δανό. Επίσης, συχνά, είναι πιο εύκολο να εκτονώσουμε, ως ένα βαθμό, στο σπίτι έναν σκύλο μικρού μεγέθους, παίζοντας, για παράδειγμα, με ένα μπαλάκι. Αυτό είναι αρκετά δυσκολότερο να επιτευχθεί με έναν μεγαλόσωμο σκύλο σε ένα διαμέρισμα.

• Κοινωνικοποίηση – Εκπαίδευση

Άλλη μια εσφαλμένη εντύπωση, που συχνά οδηγεί στη γενίκευση, είναι ότι «τα μικρόσωμα σκυλιά είναι κακότροπα». Είναι αυτή, που τα θέλει να μη χρειάζονται ιδιαίτερη κοινωνικοποίηση, γιατί ο χειριστής τους μπορεί απλά να «πασαλείψει» μία άβολη κατάσταση. Για παράδειγμα: σηκώνει τον σκύλο στην αγκαλιά του όταν πλησιάζει ένα μεγαλύτερο ζώο.

Καταλήγουμε, έτσι, να έχουμε ένα ζώο – αξεσουάρ τσάντας, γεγονός το οποίο είναι πραγματικά θλιβερό, τόσο για τον ίδιο τον σκύλο, όσο και για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Οι σκύλοι είναι κοινωνικά ζώα και χρειάζονται τη συναναστροφή με άλλα πλάσματα, ανεξαρτήτως μεγέθους.

Ένα παρόμοιο λανθασμένο σκεπτικό βρίσκεται πίσω και από την ελλειπή εκπαίδευση των μικρόσωμων σκύλων.

Όταν ένα Ροτβάιλερ μας τραβάει στη βόλτα, πιθανότατα θα αναγκαστούμε να δουλέψουμε με έναν εκπαιδευτή για να λύσουμε το πρόβλημα, καθώς αυτό είναι ανυπόφορο.

Αντιθέτως, το τράβηγμα του λουριού από ένα Τσιουάουα, όσο… μανιασμένο κι αν είναι, πολύ συχνά αφήνεται χωρίς παρέμβαση, καθώς δεν προκαλεί τενοντίτιδα στον ώμο ή τον αγκώνα μας.

Είναι γενικότερο φαινόμενο, οι ιδιοκτήτες μεγαλόσωμων σκύλων να ασχολούνται περισσότερο με την εκπαίδευση και την υπακοή τους, καθώς είναι, ουσιαστικά, ο μόνος θετικός τρόπος για να μπορούν να τους χειρίζονται.

Αντίθετα, οι μικρόσωμοι σκύλοι μας δίνουν, συνήθως, τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε μια άβολη κατάσταση, καθώς μπορούμε να τα σηκώσουμε από το έδαφος, να τα βάλουμε στην τσάντα μας, κάνοντας, δηλαδή, παντός τύπου τέτοιες χαζομάρες.

Με αυτές τις ενέργειές μας περνάμε στον σκύλο μας το μήνυμα ότι το εξωτερικό περιβάλλον είναι ένας γενικευμένος κίνδυνος, και ότι τον προφυλάσσουμε διαρκώς.

Κάπως έτσι, μόνοι μας δημιουργήσαμε και προσδώσαμε τον χαρακτηρισμό «κομπλεξικά» στα μικρόσωμα σκυλιά.

• Οι πραγματικές διαφορές μεταξύ μικρόσωμου και μεγαλόσωμου σκύλου

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες πραγματικές διαφορές μεταξύ των σκύλων, που καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από το μέγεθός τους.
Η πρώτη είναι το κόστος της διαβίωσής τους. Είναι δεδομένο ότι ένας μεγαλόσωμος σκύλος χρειάζεται περισσότερα χρήματα από έναν μικρόσωμο για ό,τι είναι απαραίτητο για τη διαβίωση και την ευεξία του. Η ποσότητα τροφής του είναι περισσότερη, τα παιχνίδια του μεγαλύτερα, άρα όλα κοστίζουν, αναλογικά, ακριβότερα.

Άλλο ένα «πλεονέκτημα» των μικρόσωμων σκύλων είναι ότι μπορούμε να τους μεταφέρουμε πολύ ευκολότερα, για παράδειγμα σε ένα ταξίδι μας, σε σχέση με τους μεγαλύτερους.

Φυσικά μπορούμε να εντοπίσουμε και άλλες διαφορές ως γενικούς κανόνες από φυλή σε φυλή, αλλά αυτό δεν μας απασχολεί στο παρόν κείμενο.
Αυτό που θελήσαμε να καταδείξουμε είναι ότι τα κιλά των σκύλων δεν διαφοροποιούν τις βασικές ανάγκες τους. Όλοι οι σκύλοι έχουν ανάγκη από τροφή, άσκηση, παιχνίδι, αγάπη, συντροφιά, εκπαίδευση με θετικό τρόπο και καλλιέργεια της επικοινωνίας μας μαζί τους.

Κι αν μπορούμε να πούμε «θα υιοθετήσω μικρόσωμο σκύλο γιατί ταιριάζει καλύτερα στα οικονομικά μου δεδομένα», σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε «θα υιοθετήσω μικρόσωμο σκύλο, γιατί δεν έχω χρόνο για βόλτες, εκπαίδευση και κοινωνικοποίηση».