Περιβάλλον
H ιστορία του αγγλικού «χάτσικο» έγινε ακόμα πιο όμορφη και δυνατή στην εποχή της πανδημίας.
Κάθε μέρα για τις τελευταίες έξι εβδομάδες, καθόταν και περίμενε, μόλις που κουνιόταν, μέχρι που πέφτει το βράδυ και κατεβαίνει κάτω για να κοιμηθεί, και μετά επιστρέφει στο σημείο του στο παράθυρο το επόμενο πρωί. Το αξιολάτρευτο τετράποδο βρίσκεται σε μια συνεχή εγρήγορση, γιατί χωρίς τον Όουεν Χόουκινς, η ζωή του δεν έχει νόημα.
Πριν από επτά χρόνια, η οικογένεια Χόουκινς έσωσε αυτόν τον τεράστιο ευγενή γίγαντα από μια ζωή τρομερής σκληρότητας και δημιουργήθηκε αμέσως ένας ισχυρός δεσμός με τον Όουεν, τον γλυκό, ντροπαλό, γιο με ειδικές ανάγκες που ήταν τότε έξι ετών.
Οι δύο τους έγιναν αχώριστοι και γέμισαν ο ένας τον άλλον με τόση χαρά που η ιστορία τους έγινε viral, και επηρέασε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Αλλά τώρα το ζευγάρι αναγκάστηκε να χωριστεί για να μείνει ο Όουεν ασφαλής από τον κορωνοϊό.
Ο Όουεν, γνωστός στους φίλους και την οικογένειά του ως «Little Β», έχει μετακομίσει 40 μίλια από το σπίτι του με τον πατέρα και τη μητριά του, για να μείνει με τη μητέρα του Κιμ στο σπίτι της κοντά στην Οξφόρδη.
Γιατί το αγόρι έπρεπε να αποχωριστεί από τον καλύτερό του φίλο
Είναι δύσκολο για αυτόν τον αποφασισμένο νεαρό άνδρα. «Ήταν πολύ δύσκολο να πω αντίο στον Χάατσι», λέει ο Όουεν. «Είναι ο καλύτερος φίλος μου στον κόσμο. Του λέω τα πάντα και τον αγκαλιάζω κάθε βράδυ γιατί είναι τόσο μεγάλος και μαλακός. Όταν είμαι μαζί του, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Τώρα μπορώ να τον δω μόνο στο iPad μου και δεν είναι το ίδιο. Ανυπομονώ να τον αγκαλιάσω ξανά και να φιλήσω τη μύτη του», συμπληρώνει ο μικρούλης.
Η απόφαση ελήφθη επειδή η θετή μητέρα του Όουεν, η Κολίν, είναι μία από τις εργαζόμενες στην πρώτη γραμμή της μάχης κατά του νέου κορωνοϊού, στις υπηρεσίες έκτακτης ανάγκης.
Ο Όουεν γεννήθηκε με μια σπάνια μυϊκή διαταραχή που επηρεάζει την αναπνοή του και πρέπει να παραμείνει εντελώς απομονωμένος έως ότου περάσει ο κίνδυνος να κολλήσει κορωνοϊό.
Έτσι, λόγω της δουλειάς της Κολίν, όλη η οικογένεια πήρε τη γενναία απόφαση να μεταφέρει τον Όουεν για να τον κρατήσει όσο το δυνατόν πιο ασφαλή.
«Μόλις άρχισε η πανδημία, ανησυχούσαμε όλοι για τον Όουεν, καθώς είναι ιδιαίτερα ευάλωτος και συχνά πρέπει να κοιμάται με μια αναπνευστική μηχανή που του παρέχει οξυγόνο », εξήγησε ο μπαμπάς του, Γουίλ, ο οποίοε γνωρίζει πολύ καλά πόσο απειλητικός είναι αυτός ο αδίστακτος ιός για το αγαπημένο του αγόρι.
«Μετά από διαβουλεύσεις με την ιατρική του ομάδα, το σχολείο και την οικογένειά του, συμφωνήθηκε ότι το καλύτερο για αυτόν ήταν να μετακομίσει έως ότου ήταν ασφαλές να επιστρέψει στο σπίτι του. Έφυγε από εδώ δύο μέρες πριν από το επίσημο lockdown στις 23 Μαρτίου. Ήταν πολύ λυπηρό που έπρεπε να τον στείλουμε μακριά, αλλά ξέραμε στην καρδιά μας ότι ήταν αναμφισβήτητα η σωστή απόφαση και, ευτυχώς, είναι πλέον αρκετά μεγάλος για να καταλάβει».
Ήταν η μητριά του Όουεν που έσωσε για πρώτη φορά τον σκυλάκο Χάατσι το 2013 και πιο πολύ από όλους, συνειδητοποιεί τι σημαίνει αυτός ο χωρισμός.
«Θα μετακόμιζα ευχαρίστως αντί να χωρίσω τους δύο τους, αλλά αυτό δεν ήταν εφικτό, αφού κανένας από εμάς δεν ξέρει πόσο καιρό πρόκειται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Και ο Χάατσι δεν μπορεί να πάει στην Κιμ επειδή έχει άλλο σκυλί».
Το μικρό αγόρι γεννήθηκε με μια σπάνια γενετική κατάσταση που ονομάζεται σύνδρομο Schwarzt-Jampel και επηρεάζει λιγότερα από 50 άτομα στον κόσμο.
Αυτό σημαίνει ότι οι μύες του τεντώνονται μόνιμα, αφήνοντάς τον σε συνεχή πόνο, συνθλίβοντας το στήθος του και καθιστώντας αδύνατο για αυτόν να περπατήσει χωρίς βοήθεια. Όταν ήταν έξι ετών, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν διαφορετικός από τα άλλα παιδιά και αυτό άρχισε να τον επηρεάζει ψυχολογικά.
«Ο Όουεν πρέπει να χρησιμοποιεί ένα πι στο σπίτι και μια αναπηρική καρέκλα στο σχολείο, αλλά καθώς μεγάλωνε και καταλάβαινε, γινόταν όλο και πιο ανήσυχος και αποσύρθηκε», εξηγεί η Κολίν. «Δεν ήθελε να βγει έξω και ήταν πεπεισμένος ότι όλοι τον κοιτούσαν. Ήμασταν όλοι πολύ ανήσυχοι και δεν ήξερα τι να κάνουμε».
Σκεπτόμενοι ότι ένα νέο κατοικίδιο ζώο θα μπορούσε να χαροποιήσει την Όουεν, η Κολίν έριχνε μια ματιά σε μια σελίδας διάσωσης σκύλων όταν είδε ένα πρόσωπο να την κοιτάζει πίσω της και πήρε μια κοφτή ανάσα.
«Κοιτάζοντας ψηλά, ο Γουίλ είπε: “Ω όχι – τι βρήκες;” Δεν είπα ούτε λέξη – δεν μπορούσα να μιλήσω – γύρισα τον υπολογιστή για να τον αντιμετωπίσω. Ο Γουίλ έριξε μια ματιά σε αυτά τα μάτια και ενθουσιάστηκε. Και οι δύο αμέσως συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό ήταν το σκυλί για εμάς, αλλά το μόνο που γνωρίζαμε γι ‘αυτόν σε εκείνο το σημείο ήταν ότι το όνομά του ήταν Χάατσι».
Το σκυλί είχε κακοποιηθεί
Μόλις το ζευγάρι έκανε περαιτέρω έρευνες, σοκαρίστηκαν από την ιστορία της ανείπωτης σκληρότητας σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο.
Σε ηλικία πέντε μηνών και ήδη σε μέγεθος λαμπραντόρ, ο σκύλος είχε χτυπηθεί στο κεφάλι με ένα αμβλύ όργανο και το πέταξαν σε μια πολυσύχναστη σιδηροδρομική γραμμή στο Ανατολικό Λονδίνο.
Τουλάχιστον ένα τρένο είχε περάσει από πάνω του, προκαλώντας του σοβαρούς τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένης της απώλειας της ουράς του και του πίσω ποδιού. Σύμφωνα με παλαιότερες αναφορές, ο άτυχος σκύλος μπορεί να είχε δεθεί στις ράγες και μάλλον οι τροχοί του τρένου έκοψαν τους δεσμούς του, επιτρέποντάς του να ξεφύγει και να γλιτώσει από περαιτέρω τραυματισμό.
Ένας οδηγός τρένου ανέφερε ότι τον είδε να βρίσκεται τραυματισμένος στη μέση των σιδηροδρομικών γραμμών και όταν το RSPCA (φιλοζωικός οργανισμός) έσπευσε στην τοποθεσία κοντά στο Hackney Marsh μια πικρή χειμωνιάτικη νύχτα τον Ιανουάριο του 2012, και βρήκε το «Stray E10» («Αδέσποτο Ε10) να σφαδάζει από τον πόνο και να έχει χάσει πάρα πολύ αίμα.
Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο ζώων στο Βόρειο Λονδίνο για χειρουργική επέμβαση σωτηρίας και ονομάστηκε Χάατσι (Haatchi), από το Ιαπωνικό σκυλί Akita που ονομάζεται Χάτσικο (Hachiko), ο οποίος ήταν τόσο αφοσιωμένος στον νεκρό αφέντη του, που τον περίμενε στο σταθμό κάθε βράδυ για δέκα χρόνια.
Παρόλο που το κουτάβι με τα τρία πόδια είχε τώρα ένα όνομα, ο Χάατσι δεν είχε σωθεί, καθώς τα προβλήματα υγείας του σήμαινε ότι ήταν πιθανό να δημιουργήσει στους νέους ιδιοκτήτες του πολλούς ακριβούς λογαριασμούς κτηνιάτρων που θα τον καθιστούσαν δύσκολο να υιοθετηθεί. Επίσης, το γεγονός ότι είχε τρία πόδια και ήταν μεγάλος, αποτελούσαν ανασταλτικούς παράγοντες για να τον πάρει μια οικογένεια, οπότε επέστρεψε στο νοσοκομείο, όπου το μέλλον του φαινόταν ζοφερό.
Έχοντας επιζήσει από το τρένο, αντιμετώπισε τώρα την πιθανότητα ενός πολύ διαφορετικού είδους θανάτου. Μέχρι που τον εντόπισε η Κολίν στο Διαδίκτυο. Τη νύχτα που έφερε το τραυματισμένο κουτάβι στο σπίτι που μοιράζεται με τους Όουεν και Γουίλ, δεν είχε ιδέα για τον αντίκτυπο που θα είχε στη ζωή του γιού της.
Αλλά το αγόρι ταυτίζεται αμέσως με την αναπηρία του Χάττσι, αλλάζοντας τις ζωές και των δυο τους για πάντα.
Η πρώτη γνωριμία του Όουεν με τον Χάατσι
«Είχαμε ήδη ένα άλλο σκυλί, ένα κόλεϊ, τον Mr. Pixel, και αρχικά φέραμε δοκιμαστικά τον Χάατσι, γιατί έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι το μέγεθος και η ιδιοσυγκρασία του ήταν σωστά για να τον έχουμε γύρω από τον Όουεν. Αλλά υπήρχε κάτι μαγικό γι ‘αυτόν από την αρχή, σαν να κατάλαβε τον Όουεν εντελώς από τη στιγμή που συναντήθηκαν.
Κατ ‘αρχάς, ο σκύλος – ο οποίος είχε τουλάχιστον τρεις φορές το μέγεθος του Όουεν – άρχισε να τριγυρίζει στο σπίτι γλιστρώντας παντού και μυρίζοντας τα πάντα. Όμως, τη στιγμή που μπήκε στο υπνοδωμάτιο του Όουεν, διακοσμημένο με τοιχογραφίες ζωγραφισμένες στο χέρι από τον Γουίλ, η συμπεριφορά του άλλαξε τελείως.
Μόλις είδε τη μάσκα οξυγόνου και το μηχάνημα ροής, μύριζε τον αέρα επανειλημμένα και σχεδόν έστρεψε στο σημείο όπου κοιμόταν ο μικρός. Ήταν σαν ήξερε ότι ο Όουεν ήταν ευάλωτος και ότι τα μηχανήματα και τα σωληνάρια ήταν μια απαγορευμένη περιοχή για αυτόν. Τότε αποχώρησε σιωπηλά.
Όταν το ζευγάρι ξύπνησε τον Όουεν το επόμενο πρωί και του είπε ότι είχαν μια «μεγάλη έκπληξη» γι ‘αυτόν, καθόταν ενθουσιασμένος.
Τα μάτια του άστραφταν όταν η Κολίν έφερε τον Χάατσι μέσα. Χωρίς καμία ενθάρρυνση, ο σκύλος έπεσε στο κρεβάτι, ακούμπησε απαλά το κεφάλι του στην αγκαλιά του αγοριού και τον κοίταξε με τα μεγάλα κεχριμπαρένια μάτια του, καθώς η ουρά του κουνιόταν σαν τρελή.
«Ήταν πολύ έντονο, ένας συνδυασμός αγνής αγάπης και αποδοχής», είπε η Κολίν. «Ήταν σαν να επανασυνδέονται – σαν παλιοί φίλοι που συναντιούνται ξανά. Ο Όουεν απλά έλιωσε και εξακολουθώ να συγκινούμαι όταν το σκέφτομαι. Φαινόταν να επικοινωνούν αμέσως, χωρίς λόγια. Για το υπόλοιπο εκείνο Σαββατοκύριακο, ξάπλωναν μαζί και ήταν δύσκολο να δούμε πού τελείωνε ο Χάατσι και πού ξεκινούσε το «Little B».
Από εκείνη τη μέρα και μετά, όλα άλλαξαν για τον «Little B», Όουεν. Δεν φοβόταν να βγει έξω και ήταν περήφανος να δείχνει τον νέο του καλύτερο φίλο. Ήταν ένα θαύμα».
Ένα συγκινητικό βίντεο στο YouTube για την αξιοσημείωτη φιλία τους που ονομάζεται «A Boy And His Dog» προσέλκυσε σχεδόν πέντε εκατομμύρια προβολές και κέρδισε πολλά βραβεία, ενώ πρωταγωνίστησε σε ένα βραβευμένο με Emmy ντοκιμαντέρ στις ΗΠΑ. χώρες μετά το ντεμπούτο του το 2014. Επίσης, γράφτηκε κι ένα βιβλίο για την τρυφερή ιστορία τους από την Γουέντι Χόλντεν, με τίτλο «Haatchi & Little B», το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2014 και εκδόθηκε σε 11 χώρες.
Από τότε που έχουν χωριστεί, ο Όουεν και ο Χάτζι, βλέπονται μέσω βιντεοκλήσεων. Κάθε φορά που το ζευγάρι συνδέται, ο μεγαλόσωμος σκύλος πλησιάζει στην τηλεόραση, κουνάει το κεφάλι του για να ακούσει και στη συνέχεια κτυπάει θλιβερά στην οθόνη.
Επίσης, μέσω της σελίδας τους στο Facebook, η οικογένεια έχει συγκεντρώσει χιλιάδες λίρες για φιλανθρωπικούς οργανισμούς που έχουν σχέση με τα ζώα και τα παιδιά. Παράλληλα, παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις και χώρους σε όλη τη χώρα για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο σχετικά με το θέμα της αναπηρίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι δύο φίλοι έχουν χωριστεί, καθώς ο Όουεν μερικές φορές πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για διάφορες θεραπείες, αλλά ποτέ δεν είχε αποχωριστεί ο ένας τον άλλον για τόσο πολύ καιρό.
Ο Χάατσι, έχει από καιρό συνηθίσει να βλέπει το μικρό αγόρι να πηγαίνει στο σχολείο κάθε μέρα, και να κάθεται υπομονετικά στο παράθυρο, περιμένοντας την επιστροφή του. Όταν ο Όουεν επιστρέφει στο σπίτι, πέφτουν στο πάτωμα κι αρχίζουν να παίζουν.
Όπως και ο σκύλος Χάτσικο, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο Χάατσι, έτσι κι αυτός, περιμένει κάθε μέρα τον μικρό από το σχολείο, παρ’ όλο που αυτός δεν πρόκειται να γυρίσει.
Ο Γουίλι λέει: «Είναι θλιβερό να τον βλέπεις να τον περιμένει πώς και πώς. Ήταν σχεδόν αχώριστοι από την πρώτη μέρα και καθώς ο καθένας έχει περάσει από προβλήματα υγείας, βοήθησαν ο ένας τον άλλον. Παίρνουν μαζί ακόμη και τα φάρμακα για τον πόνο τους.
Είναι μια καταπληκτική φιλία που βασίζεται αποκλειστικά στην άνευ όρων αγάπη. Έτσι, καθώς το έθνος περιμένει να αγκαλιάσει τους αγαπημένους τους για άλλη μια φορά, ένα αγόρι και ο πολύ μεγάλος σκύλος του ελπίζουν για τη μεγαλύτερη αγκαλιά όλων».
