Περιβάλλον
Πιο φιλικοί και κοινωνικοί προς τον άνθρωπο φαίνεται πως είναι οι θηλυκοί σκύλοι ράτσας μπιγκλ σε σχέση με τους αρσενικούς, υποστηρίζει νέα μελέτη.
Σουηδοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Λινσέπινγκ, μάλιστα, αποδίδουν το γεγονός στο μητρικό ένστικτο των ζώων το οποίο ενισχύει τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και το πνεύμα συνεργασίας τους. Στο πλαίσιο της μελέτης τους, οι ερευνητές κατέγραψαν τις αντιδράσεις περίπου 400 σκύλων ράτσας μπιγκλ κατά τη διάρκεια μιας δοκιμασίας.
Συγκεκριμένα, έβαλαν τους σκύλους μπροστά σε τρία κουτιά, τα οποία είχαν διάφανο καπάκι και περιείχαν από ένα μπισκότο σκύλου. Τα δύο από τα τρία καπάκια διέθεταν μηχανισμό ώστε να ανοίγουν προς τα πίσω με ένα ελαφρύ σπρώξιμο, ενώ το τρίτο ήταν σφραγισμένο.
Κατά τη διάρκεια του πειράματος, φάνηκε ότι τα θηλυκά γυρνούσαν συχνότερα προς το μέρος ενός ερευνητή αναζητώντας βοήθεια για το άνοιγμα του τρίτου κουτιού, συγκριτικά με τα αρσενικά. Ακόμα, έτειναν να διατηρούν οπτική επαφή με τον ερευνητή, να τον πλησιάζουν και να τον αγγίζουν σηκώνοντας το πόδι. «Οι θηλυκοί τετράποδοι “εθελοντές” συγκέντρωσαν σημαντικά υψηλότερο σκορ ως προς την κοινωνική τους συμπεριφορά απέναντι στον άνθρωπο, σε σχέση με τα αρσενικά. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε πιθανότατα να οφείλεται στο μητρικό τους ένστικτο.
Ενδεχομένως δηλαδή οι θηλυκοί σκύλοι να είναι πιο συνεργάσιμοι ακριβώς επειδή έχουν έμφυτο το ένστικτο της φροντίδας των μικρών τους» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης και καθηγητής, δρ Περ Τζένσεν.
Όπως αναφέρει ο καθηγητής στο επιστημονικό έντυπο «Genes, Brain and Behavior» όπου και δημοσιεύονται τα αποτελέσματα της μελέτης, οι σκύλοι που είχαν κοντινή συγγένεια έτειναν να εμφανίζουν παρόμοια συμπεριφορά, γεγονός που σημαίνει ότι τα γονίδια καθορίζουν, τουλάχιστον ως έναν βαθμό, τη συμπεριφορά των ζώων.
Τα νέα ευρήματα, σύμφωνα με τον ειδικό, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη μελέτη και στην αποτελεσματική αντιμετώπιση ανθρώπινων διαταραχών.
«Η περιορισμένη οπτική επαφή και επικοινωνία σχετίζεται με τον αυτισμό. Οι σκύλοι θα μπορούσαν να αποτελέσουν σημαντικά μοντέλα για την κατανόηση της γενετικής βάσης της συγκεκριμένης διαταραχής» υπογραμμίζει ο δρ Τζένσεν.
Οι ερευνητές ωστόσο τονίζουν ότι τα αποτελέσματά τους δεν αποδεικνύουν απαραίτητα ότι οι θηλυκοί σκύλοι είναι καλύτερα κατοικίδια από τους αρσενικούς. «Καθώς μελετήσαμε μόνο μια ράτσα και δεν γνωρίζουμε πώς η επικοινωνιακή ικανότητα των συγκεκριμένων ζώων σχετίζεται με άλλες πτυχές της κοινωνικής τους συμπεριφοράς, δεν θα τολμούσαμε να βγάλουμε τέτοιου είδους συμπεράσματα…» καταλήγουν.
