Το ναυάγιο που μετατράπηκε σε σφαγείο – Αυτή είναι η πιο φονική επίθεση καρχαριών στην ιστορία

Η μυστική αποστολή του USS Indianapolis ήταν η αρχή μιας από τις πιο φρικτές τραγωδίες στην ιστορία του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, καθώς την στιγμή της επιστροφής από την αποστολή μεταφοράς εξαρτημάτων για την ατομική βόμβα που θα ισοπέδωνε τη Χιροσίμα, το καταδρομικό δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του.

Μέσα σε 12 μόλις λεπτά, κατέληξε στα βάθη του Ειρηνικού, αφήνοντας τους επιζώντες του να παλεύουν με τη θάλασσα, την εξάντληση και—κυρίως—τους καρχαρίες.

Ήταν νύχτα 30ης Ιουλίου 1945, όταν δύο τορπίλες από ιαπωνικό υποβρύχιο χτύπησαν το USS Indianapolis. Η πρώτη έκοψε το πλοίο σχεδόν στα δύο, προκαλώντας έκρηξη καυσίμων, ενώ η δεύτερη ισοπέδωσε το μεσαίο τμήμα, στέλνοντάς το ακαριαία στον πυθμένα. Περίπου 900 από τους 1.196 ναύτες και πεζοναύτες βρέθηκαν να επιπλέουν σε έναν ανοιχτό, αφιλόξενο ωκεανό.

Κανείς δεν είχε σημάνει συναγερμό. Καμία αποστολή διάσωσης δεν ξεκίνησε και για μέρες, οι επιζώντες έμεναν εκτεθειμένοι στη θάλασσα.

Στην αρχή, οι καρχαρίες έτρωγαν μόνο τους νεκρούς. Σύντομα, όμως, στράφηκαν στους ζωντανούς.

«Μια στο τόσο, σαν κεραυνός, ένας καρχαρίας ερχόταν κατευθείαν και έπαιρνε έναν ναύτη και τον τράβαγε κατευθείαν κάτω», αφηγείται ο Loel Dean Cox, επιζών της τραγωδίας.

Μέρα με τη μέρα, οι αριθμοί τους μειώνονταν. Οι άνδρες που απομακρύνονταν από τις ομάδες εξαφανίζονταν πρώτοι. Οι υπόλοιποι πάλευαν να μείνουν ενωμένοι, κλωτσώντας απεγνωσμένα για να διώξουν τους θηρευτές.

«Η πρώτη επίθεση που είδα ήταν σε έναν ναύτη που είχε απομακρυνθεί από την ομάδα. Άκουσα φωνές και ουρλιαχτά και τον είδα να χτυπάει… τότε είδα μόνο κόκκινο, αφρώδες νερό», θυμάται ο Harold Eck.

Η δίψα και η εξάντληση έγιναν εξίσου θανάσιμες. Οι άνδρες παραληρούσαν, κάποιοι έπιναν θαλασσινό νερό, επιδεινώνοντας την κατάστασή τους. Άλλοι έχαναν την αίσθηση της πραγματικότητας και απομακρύνονταν προς το πουθενά.

«Με το μυαλό μας να γίνεται ασταθές, τις γλώσσες μας πρησμένες και τους λαιμούς μας κλειστούς, είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί μερικοί από τους επιζώντες άρχισαν να πίνουν αλμυρό νερό», έγραψε αργότερα ο Harrell.

Η σωτηρία ήρθε τυχαία. Στις 2 Αυγούστου, ένα διερχόμενο αμερικανικό αεροσκάφος εντόπισε τις ομάδες των επιζώντων. Μέχρι να φτάσουν τα σωστικά πλοία, όμως, ήταν πολύ αργά. Από τους 900 που επιβίωσαν τη βύθιση, μόλις 316 ανασύρθηκαν ζωντανοί.

Ο πλοίαρχος Charles B. McVay III κατηγορήθηκε άδικα για την καταστροφή, παρά το γεγονός ότι ακόμα και ο κυβερνήτης του ιαπωνικού υποβρυχίου κατέθεσε ότι δεν μπορούσε να αποφύγει την επίθεση. Βυθισμένος στην ενοχή, ο McVay αυτοκτόνησε το 1968, κρατώντας ένα παιχνίδι ναύτη που του είχε χαρίσει ο πατέρας του. Χρειάστηκαν δεκαετίες για να αποκατασταθεί η φήμη του.