Επιστημονική έρευνα: Τα πάντα ανέπτυξαν έναν έκτο «αντίχειρα» έξι εκατ. χρόνια πριν

Τα πάντα ανέπτυξαν ένα έκτο δάχτυλο στα μπροστινά τους πόδια, έξι εκατομμύρια χρόνια πριν, το οποίο τα βοηθά να αρπάζουν, να χειρίζονται και να τρώνε τα μπαμπού, διαπίστωσαν οι επιστήμονες. 

Τα υπέροχα ασπρόμαυρα θηλαστικά έχουν στην ουσία πέντε κανονικά δάχτυλα, αλλά και μια μεγάλη, σαν αντίχειρα, προεξοχή που στην πραγματικότητα είναι ένα διευρυμένο οστό του καρπού.

Ωστόσο, ο «αντίχειρας» αυτός επιτρέπει στα ζώα να κρατούν τα μπαμπού, τη μόνη πηγή τροφής τους, και να τα κινούν με επιδεξιότητα στις μεγάλες πατούσες τους.

Τυπικά, τα πάντα είναι αρκούδα, όμως ζουν αποκλειστικά τρεφόμενα με μπαμπού, ένα φυτό φτωχό σε θρεπτικά συστατικά που φύεται σε αφθονία στην «πατρίδα» τους, την Κίνα.

Για να μπορούν να διατηρούν τον μεγάλο όγκο τους, τα πάντα περνούν την πλειονότητα του χρόνου τους μασουλώντας το ξυλώδες αυτό φυτό.

Η εξελικτική πορεία του έκτου δαχτύλου

Ωστόσο, κάποια στιγμή στην εξελικτική τους ιστορία, τα γιγάντια πάντα δεν έτρωγαν μόνο μπαμπού. Ήταν παμφάγα, η δίαιτά τους περιλάμβανε κρέας και μούρα, γι’αυτό και το καρπιαίο αυτό οστό ήταν ατροφικό.

Μέχρι πρότινος, οι ειδικοί θεωρούσαν πως η μετάβαση σε μια διατροφή αποκλειστικά με μπαμπού είχε συντελεστεί πριν από περίπου 100.000 χρόνια. Ωστόσο, νέα ανάλυση από Αμερικανούς και Κινέζους ερευνητές κατέδειξε πως ένας πρόγονος του σημερινού γιγάντιου πάντα, ο αιλουράρκτος (Ailurarctos), έζησε πριν από έξι εκατομμύρια χρόνια και είχε επίσης ένα μέλος ανάλογο του αντίχειρα.

Ο «αντίχειρας» του αρχαίου εκείνου πάντα ήταν μακρύτερος και πιο ίσιος από του σύγχρονου απογόνου του, διαπίστωσαν οι επιστήμονες, που υποδεικνύει πως το σημερινό μέγεθος του δαχτύλου είναι το βέλτιστο σε μήκος και σχήμα.

Επιτρέπει στο ζώο όχι μόνο να τρώει καλά, αλλά και να μπορεί να περπατά ανεμπόδιστα.

«Πέντε με έξι εκατομμύρια θα ήταν αρκετός χρόνος για να αναπτύξει το πάντα μακρύτερα ψευδοδάχτυλα. Ωστόσο, φαίνεται πως πως η εξελικτική πίεση από την ανάγκη να ταξιδεύει και να κουβαλά το βάρος του, διατήρησαν τον “αντίχειρα” κοντό και αρκούντως δυνατό για να είναι χρήσιμος, και όχι τόσο μεγάλο ώστε να το εμποδίζει στην κίνηση» εξηγεί η δρ. Ντενίζ Σου, συν-συντάκτιρα της μελέτης από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

«Εξελισσόμενα από έναν σαρκοβόρο πρόγονο σε ζώο που τρέφεται αποκλειστικά από μπαμπού, τα πάντα έπρεπε να ξεπεράσουν λογής προβλήματα. Ο αντιτακτός «αντίχειρας» από το καρπιαίο οστό ίσως είναι η πιο εκπληκτική εξέλιξη απέναντι σ’αυτά τα εμπόδια» προσθέτει ο δρ. Σαιομινγκ Γουάνγκ, έτερος συντάκτης της έρευνας από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λος Άντζελες.