Φύση
Σε μια σπουδαία ανακάλυψη προχώρησαν επιστήμονες, καθώς εντόπισαν έναν μαλλιαρό ρινόκερο που διατηρήθηκε τόσο καλά στο ρωσικό στρώμα του μόνιμου πάγου για περισσότερα από 32.000 χρόνια, ώστε το δέρμα και η γούνα του να είναι ακόμα ανέπαφα.
Αυτός ο μαλλιαρός ρινόκερος πέθανε όταν ήταν περίπου τεσσάρων ετών και αυτή η ηλικία, σε συνδυασμό με την καλή κατάσταση διατήρησής του, επέτρεψε στους επιστήμονες να μάθουν περισσότερα για το εξαφανισμένο πλέον είδος.
«Η συντριπτική, μεγάλη πλειονότητα των λειψάνων από ζώα της Εποχής των Παγετώνων είναι οστά και δόντια χωρίς σάρκα ή δέρμα ή κάτι τέτοιο», δήλωσε στο CNN ο Λαβ Νταλέν, καθηγητής εξελικτικής γονιδιωματικής στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, ο οποίος δεν συμμετείχε σε αυτή τη μελέτη, αλλά έχει μελετήσει τα λείψανα άλλων ζώων που βρέθηκαν διατηρημένα στο μόνιμο πάγο της Σιβηρίας.
“There’s probably one in 10,000 or something like that where you run into something like this (rhino)”
Professor @love_dalen at @CpgSthlm commenting to @CNN on a woolly rhino found preserved in Russian permafrost after 32,000 years. #AncientDNA@CpgSthlm https://t.co/7zFmXRYE42— Stockholm University (@Stockholm_Uni) September 26, 2024
«Πιθανότατα υπάρχει μία στις 10.000 περιπτώσεις ή περίπου που θα συναντήσει κανείς κάτι τέτοιο (σ.σ. ρινόκερος). Με αυτό το δεδομένο, υπάρχουν πολλά δείγματα που βγαίνουν από το μόνιμο στρώμα πάγου κάθε χρόνο, οπότε φαίνεται να συμβαίνει σχεδόν σε ετήσια βάση».
Τα ευρήματα αυτής της μελέτης, τα οποία περιγράφονται λεπτομερώς σε μια εργασία που δημοσιεύεται στο περιοδικό Doklady Earth Sciences, αποκάλυψαν ότι ο μαλλιαρός ρινόκερος είχε μια μεγάλη λιπώδη καμπούρα στην πλάτη του και ότι το τρίχωμά του άλλαζε χρώμα καθώς μεγάλωνε.
Όταν αυτός ο μαλλιαρός ρινόκερος περιπλανιόταν στην ανατολική Σιβηρία πριν από περισσότερα από 30.000 χρόνια, θα ήταν «ένα από τα μεγαλύτερα φυτοφάγα ζώα στο οικοσύστημα της Εποχής των Παγετώνων, δεύτερο μετά το μαλλιαρό μαμούθ», και έβοσκαν τα λιβάδια εκεί, δήλωσε ο Νταλέν.
Όπως και οι σύγχρονοι όμοιοί του, ο μαλλιαρός ρινόκερος είχε δύο κέρατα, αλλά το ένα από αυτά ήταν «ένα πολύ μεγάλο, σε σχήμα λεπίδας κέρατο, το οποίο είναι αρκετά μοναδικό», πρόσθεσε, σε σύγκριση με τα πιο στρογγυλά κέρατα ενός σύγχρονου ρινόκερου.
Μόλις πέθανε αυτός ο μαλλιαρός ρινόκερος, έμεινε παγωμένος σε μόνιμο πάγο, μέχρι που μια ομάδα Ρώσων επιστημόνων από ερευνητικά ιδρύματα στο Γιακούτσκ και τη Μόσχα τον ανακάλυψε τον Αύγουστο του 2020 στις όχθες του ποταμού Τιρεχτιάχ.
Η μελέτη δεν περιγράφει λεπτομερώς πώς ακριβώς βρέθηκαν τα λείψανα, αλλά σε αυτή την περιοχή της Σιβηρίας, εξήγησε ο Νταλέν, οι ντόπιοι Ρώσοι σκάβουν τούνελ στο μόνιμο πάγο αναζητώντας χαυλιόδοντες μαμούθ για να τους πουλήσουν.
Στο πλαίσιο μιας συμφωνίας με τις τοπικές αρχές της περιοχής όπου βρέθηκε ο μαλλιαρός ρινόκερος, οι κυνηγοί χαυλιόδοντων πρέπει να επικοινωνούν με τους παλαιοντολόγους κάθε φορά που ανακαλύπτουν κάτι ενδιαφέρον, όπως αυτός ο μουμιοποιημένος μαλλιαρός ρινόκερος, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει μια σταθερή ροή καλά διατηρημένων δειγμάτων ειδικά από αυτή την περιοχή.
Μετά την ανακάλυψη του ζώου, οι επιστήμονες το ξεπάγωσαν προσωρινά πριν πάρουν δείγματα από τη γούνα, το δέρμα και την καμπούρα για δοκιμές.
Ενώ η δεξιά πλευρά του ρινόκερου παρέμεινε καλά διατηρημένη στο μόνιμο πάγο, η αριστερή πλευρά του ήταν τόσο πολύ κατεστραμμένη που οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι είχε φαγωθεί από αρπακτικά ζώα. Τα εσωτερικά του όργανα ήταν εκτεθειμένα και το μεγαλύτερο μέρος των εντέρων του έλειπε, σημειώνεται στη μελέτη.
Στην πλάτη του, οι επιστήμονες παρατήρησαν μια καμπούρα έως και 13 εκατοστών που ήταν γεμάτη με μια λιπώδη μάζα.
Αυτό είναι ένα σχετικά κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των ζώων της Αρκτικής, δήλωσε ο Νταλέν, και προσφέρει έναν τρόπο να αποθηκεύουν ενέργεια για τον χειμώνα και να μετατρέπουν την ενέργεια από την τροφή σε θερμότητα χωρίς να τρέμουν όπως οι άνθρωποι.
Συγκρίνοντας αυτό το δείγμα, το οποίο είχε ανοιχτό καφέ τρίχωμα και ένα πολύ πιο ανοιχτό και μαλακό στρώμα από κάτω, με άλλα διαφορετικής ηλικίας, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι νεαροί μαλλιαροί ρινόκεροι είχαν ανοιχτόχρωμο, ακόμη και ξανθό, τρίχωμα που στη συνέχεια έγινε πιο σκούρο και πιο τραχύ καθώς έφταναν στην ωριμότητα.
Δείγματα όπως αυτό είναι σημαντικά για τη μελλοντική έρευνα, δήλωσε ο Νταλέν, καθώς υπάρχουν είδη γενετικών εξετάσεων που μπορούν να διεξαχθούν μόνο σε ιστούς και όχι σε οστά.
