WRI: 25 χώρες αντιμέτωπες με το πρόβλημα της λειψυδρίας – Ανάμεσά τους η Ελλάδα

Συγκεκριμένα, οι 25 χώρες παγκοσμίως με το μεγαλύτερο στρες στο νερό είναι οι εξής: Μπαχρέιν, Κύπρος, Κουβέιτ, Λίβανος, Ομάν, Κατάρ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, Αίγυπτος, Λιβύη, Υεμένη, Μποτσουάνα, Ιράν, Ιορδανία, Χιλή, Σαν Μαρίνο, Βέλγιο, Ελλάδα, Τυνησία, Ναμίμπια, Νότια Αφρική, Ιράκ, Ινδία και Συρία.

Σύμφωνα με τον «Guardian», ο χάρτης κινδύνου του υδραγωγείου του WRI αποκαλύπτει ότι η ζήτηση για νερό αυξάνεται διαρκώς σε ολόκληρο τον κόσμο, ένεκα και της παράλληλης αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού και έχει υπερδιπλασιαστεί από το 1960.

Σύμφωνα με το ίδιο ρεπορτάζ, μέχρι το 2050 η ζήτηση νερού σε όλο τον κόσμο προβλέπεται να αυξηθεί κι άλλο, μεταξύ 20% και 25%. Σε παγκόσμιο επίπεδο, περίπου τέσσερα δισεκατομμύρια άνθρωποι, ο μισός, δηλαδή, τωρινός πληθυσμός της γης, εκτίθενται σε εξαιρετικά υψηλό υδατικό στρες τουλάχιστον ένα μήνα το χρόνο, σύμφωνα με την ανάλυση του Aqueduct. Μάλιστα, μέχρι το 2050, ο αριθμός αυτός θα μπορούσε να αγγίξει το 60%.

Σε κίνδυνο ζωές και θέσεις εργασίας

«Η διαβίωση με αυτό το επίπεδο υδατικού στρες θέτει σε κίνδυνο τις ζωές, τις θέσεις εργασίας, τα τρόφιμα και την ενεργειακή ασφάλεια των ανθρώπων. Το νερό είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη των καλλιεργειών και την εκτροφή ζώων, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, τη διατήρηση της ανθρώπινης υγείας, την ενίσχυση των δίκαιων κοινωνιών και την επίτευξη των παγκόσμιων κλιματικών στόχων. Χωρίς καλύτερη διαχείριση του νερού, η αύξηση του πληθυσμού, η οικονομική ανάπτυξη και η κλιματική αλλαγή είναι έτοιμη να επιδεινώσουν το στρες του νερού», τονίζουν οι συντάκτες της έκθεσης.

Σύμφωνα με στοιχεία από το Aqueduct, το 31% του παγκόσμιου ΑΕΠ –αξίας 70 τρις δολάρια– θα εκτεθεί σε υψηλό υδατικό στρες έως το 2050, από 24% (15 τρις δολάρια) που ήταν το 2010, με τέσσερις χώρες (Ινδία, Μεξικό, Αίγυπτος και Τουρκία) να αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το μισό του «εκτεθειμένου» ΑΕΠ το 2050.

Με εξαιρετικά υψηλό υδατικό στρες βρίσκεται αντιμέτωπο το 60% της παγκόσμιας αρδευόμενης γεωργίας,  κυρίως το ζαχαροκάλαμο, το σιτάρι, το ρύζι και το καλαμπόκι, την ώρα που μέχρι το 2050, ο κόσμος θα χρειαστεί να παράγει 56% περισσότερες θερμίδες από ό,τι το 2010, για να θρέψει 10 δισεκατομμύρια ανθρώπους.

Η έκθεση αναφέρει ότι συγκεκριμένες παρεμβάσεις μπορούν να σταματήσουν την καταπόνηση του νερού που οδηγεί σε υδατικές κρίσεις, φέρνοντας ως παραδείγματα την Σιγκαπούρη και το Λας Βέγκας, όπου οι τοπικές αρχές εξοικονόμησαν νερό, χρησιμοποιώντας αφαλάτωση και άλλες τεχνικές, όπως επεξεργασία και επαναχρησιμοποίηση λυμάτων. Απαιτείται πολιτική βούληση για να εισαχθεί η αποδοτικότητα του νερού και να μειωθεί το υδατικό στρες, καταλήγουν οι συντάκτες της έκθεσης.