Σάλος με τη θανάτωση του «Μπαζού»: «Το να ζει ένας χιμπατζής σε πάρκο είναι σαν να ζει ένας άνθρωπος σε ασανσέρ»

Η θανάτωση του χιμπατζή με το όνομα «Μπαζού» στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο άνοιξε μια μεγάλη συζήτηση σχετικά με τη βιωσιμότητα των ζώων μέσα σε ζωολογικούς κήπους και πάρκα.

Μάλιστα, οι ειδικοί τονίζουν ότι ο ζωτικός χώρος ενός τέτοιου ζώου σε πάρκο είναι σαν να ζει ένας άνθρωπος σε ασανσέρ.

«Πράγματι δεν είναι λίγες οι φορές που οι αρμόδιοι τέτοιων πάρκων, χορηγούν ηρεμιστικά φάρμακα ανάλογα με τη συμπεριφορά αλλά και των σωματότυπο ενός ζώου που φιλοξενείται, ειδικότερα εάν αυτό είναι εύσωμο ή μπορεί να σκαρφαλώσει όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση» τονίζει ο αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και Σταθμού Περίθαλψης Άγριων Ζώων, Νίκος Παναγιωτόπουλος, με αφορμή τη θανάτωση του χιμπατζή που προκάλεσε σάλο για το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο.

Την ίδια ώρα, η ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος αλλά και φιλοζωικές οργανώσεις ζητούν να δοθεί πλήρες φως στην υπόθεση ενώ αυτές αντιδρούν ανοιχτά στην ύπαρξη ζωολογικών κήπων και άλλων παρόμοιων δομών.

Μάλιστα, ο κ. Παναγιωτόπουλος προσθέτει πως «όταν υπάρχουν περίεργες συμπεριφορές από σωματώδη ζώα, όπως στην εν λόγω περίπτωση, συνήθως χορηγούνται τέτοιες αγωγές προκειμένου να μην υπάρξει τραυματισμός, ούτε του ζώου, αλλά ούτε και κάποιου υπαλλήλου. Υπάρχουν δηλαδή μεγαλόσωμα όντα που εκφράζουν νευρικότητα και κάνουν συγκεκριμένες κινήσεις στο διάστημα που βρίσκονται έγκλειστα δείχνοντας μια δυσφορία».

Στρες ή κρίση πανικού λόγω εγκλεισμού

Ο κ. Παναγιωτόπουλος δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στο αν ο εγκλεισμός ζώων άγριας ζωής σε συγκεκριμένα πάρκα και ζωολογικούς κήπους, μπορεί να προκαλέσει στρες, έντονες αντιδράσεις και κρίσεις πανικού στα ζώα.

«Ασφαλώς και ο ζωτικός χώρος ενός μεγαλόσωμου ζώου παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Σκεφτείτε πως το να βάζεις έναν χιμπατζή να ζει σε έναν χώρο ενός τέτοιου πάρκου, είναι σαν να βάζεις έναν άνθρωπο να ζει μόνιμα μέσα σε ένα ασανσέρ.

Σκεφτείτε ότι τα δελφίνια χρειάζονται απέραντους ωκεανούς για να είναι ευτυχισμένα ή ένα λιοντάρι χρειάζεται δεκάδες χιλιάδες μέτρα προκειμένου να νιώσει στο φυσικό τους περιβάλλον. Όταν τελικά ζουν σε μερικά τετραγωνικά μέτρα, υπάρχει πρόβλημα», υπογράμμισε ο αντιπρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και Σταθμού Περίθαλψης Άγριων Ζώων.

«Ακόμη και διατροφικά να το δει κανείς, δεν είναι εύκολο να μπορέσεις να τους προσφέρεις αυτό που θα αναζητούσαν στη φύση. Οπότε δε μπορώ να απαντήσω εάν οι ζωολογικοί κήποι στο σύνολό τους προσφέρουν αυτό για το οποίο φτιάχτηκαν.

Μπορεί στατιστικά τα ζώα να ζουν περισσότερα χρόνια όταν φιλοξενούνται σε τέτοια πάρκα, όμως αυτό δεν οφείλεται απαραίτητα στην ποιότητα ζωής που απολαμβάνουν. Τώρα σ’ ότι αφορά τη συγκεκριμένη υπόθεση μπορώ να πω ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα για την αντίδραση όταν κάποιο ζώο διαφεύγει και μέσα σε αυτά, δυστυχώς υπάρχει και η θανάτωση» κατέληξε ο κ. Παναγιωτόπουλος.