Πρόσωπα
Πριν από 15 χρόνια και συγκεκριμένα στις 4 Ιουνίου του 2008, όλο το πανελλήνιο παρακολουθούσε σοκαρισμένο τις εξελίξεις της δολοφονίας του γνωστού ηθοποιού Νίκου Σεργιανόπουλου.
Να υπενθυσμιστεί πως είχε βρεθεί άγρια δολοφονημένος στο διαμέρισμά του στο Παγκράτι, στον 5ο όροφο της οδού Μετεώρων 14-16. Είχε δεχτεί 21 χτυπήματα σε όλο το κορμί του από μαχαίρι.
Η τραγική είδηση είχε αναστατώσει τον καλλιτεχνικό κόσμο κι όχι μόνο, ενώ ακόμα πιο σοκαρισμένη ήταν η αλλοδαπή οικιακή βοηθός του, η οποία ήταν εκείνη που το πρωινό της 4ης Ιουνίου του 2008 είχε βρει τον ηθοποιό πεσμένο στο σαλόνι του σπιτιού του και μαχαιρωμένο.
Περίπου 50 ημέρες αργότερα, η αστυνομία εξιχνιάζει το έγκλημα, συλλαμβάνοντας τον 30χρονο -τότε- Γεωργιανό βάσει δακτυλικών αποτυπωμάτων.
Ο Γεωργιανός ομολογεί πως διέπραξε το έγκλημα υπό την επήρεια κοκαΐνης και ενώ του ζητήθηκε να κάνει σεξ με τον ηθοποιό παρά τη θέλησή του.
Η δίκη ξεκινά με το δολοφόνο να καταδικάζεται τελικά σε ισόβια κάθειρξη το 2013.
Μετά τη δολοφονία του ηθοποιού, πέθανε από καρκίνο η αγαπημένη του αδελφή, ενώ λίγους μήνες μετά έφυγε από τη ζωή ο σύζυγός της αλλά και η μητέρα του ηθοποιού, Νικολέτα Σεργιανοπούλου.
Ο δικηγόρος της οικογένειας του Νίκου Σεργιανόπουλου, το 2019 έδωσε στο φως άγνωστες πτυχές της δολοφονίας και του χαρακτήρα του ηθοποιού.
Όπως είχε πει «ο ηθοποιός δολοφονήθηκε από έναν άνθρωπο που γνώριζε πολεμικές τέχνες και ήταν πρωταθλητής στο τζούντο. Βάσει του κινητού του Νίκου, ο δολοφόνος συνελήφθη γιατί το είχε πάρει μαζί του μετά το έγκλημα κι όταν το ενεργοποίησε μπορέσαμε και τον βρήκαμε.
Το δράμα αυτής της οικογένειας είναι ανεπανάληπτο. Πέθανε η αδελφή του, ο γαμπρός του, η μητέρα του, οι οποίοι θάνατοι αυτοί έρχονταν λίγο πριν από ένα δικαστήριο. Ήταν συγκλονιστικό. Ο δολοφόνος του, δεν σκότωσε μόνο τον Νίκο εκείνη τη στιγμή , “σκότωσε” τέσσερις ανθρώπους».
Το διαμέρισμα που συνέβη το τραγικό περιστατικό στην αρχή σφραγίστηκε για πολλά χρόνια. Σήμερα, σύμφωνα με πληροφορίες έχει πουληθεί.
«Ήταν όλα φρικτά και αναπάντεχα»
Ο ανιψιός του Νίκου Σεργιανόπουλου, είχε δηλώσει πως, «από τη μία το πένθος για τον θείο Νίκο, από την άλλη όλα όσα ακούγονταν, η επιμονή κάποιων να μάθουν πράγματα για τον Νίκο, η αδυναμία μας να μπορούμε να μπούμε σε μία τέτοια διαδικασία να απαντούμε δημιούργησαν τόσο σε εμένα όσο και στην οικογένειά μου τεράστια προβλήματα.
Ήταν τόσο φρικτό και αναπάντεχο αυτό που συνέβη, δεν ήταν μόνο το ότι εκείνος είχε φύγει αλλά το πώς είχε φύγει από τη ζωή. Θυμάμαι πόσο δύσκολη και άσχημη ήταν εκείνη η περίοδος για όλους μας.
Κάποιος έπρεπε να βγει και να αναλάβει την ενημέρωση όλων όσων ζητούσαν να μάθουν για τον θείο μου. Ο πατέρας μου παίρνει την ευθύνη και αναλαμβάνει να βγει μπροστά για να μπορέσει κάποιος να διαχειριστεί την κατάσταση.
Η μητέρα μου εκείνη την περίοδο ήταν πολύ άρρωστη και η απώλεια του αδελφού της ήταν το τελειωτικό χτύπημα για εκείνη, όπως θυμάστε σχεδόν ένα χρόνο μετά έφυγε και εκείνη από τη ζωή.
Λίγο μετά ο πατέρας μου δεν άντεξε όλο αυτό που συνέβαινε, είχε αρρωστήσει στο ενδιάμεσο και εκείνος και έφυγε και αυτός από τη ζωή. Για να τους ακολουθήσει λίγο μετά και η γιαγιά Νικολέτα.
Όπως καταλαβαίνεις ήταν σαν να είχε πέσει μία μορφή κατάρας σε αυτό το σπίτι της Δράμας με τον ένα χαμό να διαδέχεται τον άλλο. Με τσάκισε όλο αυτό. Με τσάκισε όμως. Ξαφνικά βρέθηκα αντιμέτωπος με μία πραγματικότητα που δε μπορούσα να τη διαχειριστώ.
Ο Νίκος μου είχε αφήσει μία περιουσία ένα σκάφος το αγαπημένο του σκάφος και το διαμέρισμα μεταξύ άλλων. Καταλαβαίνεις ότι εγώ είχα να τελειώσω τις σπουδές μου, έπρεπε να βρω δύναμη να συγκεντρωθώ στο επόμενό μου βήμα, έπρεπε να πάρω απόφαση να κάνω την καρδιά μου «πέτρα» και να συνεχίζω.
Ήταν άλλωστε και το όνειρο του θείου μου και κυρίως των γονιών μου να σπουδάσω και να γίνω γιατρός. Το έκανα. Σήμερα νιώθω ότι απλά έχω καταφέρει να πάω ένα βήμα παρακάτω και να είμαι σε θέση να δώσω την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω τη δική μου ζωή.
Το σκάφος του Νίκου θυμάσαι ότι το είχα πουλήσει ήταν δυσβάσταχτο οικονομικά για εμένα να το κρατήσω και να το συντηρώ και έτσι το έδωσα όσο όσο. Με το σπίτι δε μπορώ να κάνω το ίδιο.
Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι θα μπορέσω να κάνω τίποτα. Να το νοικιάσω; Ποιος νομίζεις ότι θα πάει να μείνει εκεί; Να το πουλήσω; Ούτε για αστείο όμως δε το σκέφτομαι αυτό, είναι η ίδια η ζωή του μέσα εκεί, δε μπορώ να το κάνω αυτό για λόγους συνείδησης και ηθικής».
