Ο οικονομικός δολοφόνος που βύθιζε τα τρικοκοσμικά κράτη στα χρέη για λογαριασμό της δυτικής επιχειρηματικής ελίτ (φωτό & βίντεο)

Όταν κυκλοφόρησε το 2004 το αποκαλυπτικό σύγγραμμα του Τζον Πέρκινς «Εξομολογήσεις ενός οικονομικού εκτελεστή», κανείς δεν περίμενε να γνωρίσει τέτοια σκοτεινή επιτυχία.

Το βιβλίο μεταφράστηκε σε 32 γλώσσες, παρέμεινε στη λίστα των μπεστ σέλερ των «New York Times» για 72 συναπτές εβδομάδες, πούλησε περισσότερο από 1 εκατ. αντίτυπα και διδάσκεται πλέον σε πανεπιστήμια του κόσμου, καθώς έδωσε υπόσταση σε αυτό που μόνο ως φήμη και συνωμοσιολογία γινόταν ως τότε δεκτό: την έννοια του οικονομικού δολοφόνου!

Όπως ήταν φυσικό, οι αποκαλύψεις του προκάλεσαν λυσσαλέες αντιδράσεις, πυροδότησαν πλήθος διαψεύσεων και λογίστηκαν κατασκευασμένες θεωρίες συνωμοσίας, αν και πολλοί συνεχίζουν να υποδεικνύουν με νόημα ότι ο Πέρκινς ξέρει καλά για τι μιλά και οι πληροφορίες που παρέχει δεν θα μπορούσαν παρά να προέρχονται από ένα γεράκι της παγκόσμιας οικονομίας που γνωρίζει απέξω το μάθημά του.

Ο Πέρκινς ήταν ένα golden boy μιας μεγάλης αμερικανικής συμβουλευτικής φίρμας και διαδραμάτισε τον δικό του ρόλο στον οικονομικό αποικισμό του Τρίτου Κόσμου, για λογαριασμό πάντα της οικονομικής ελίτ: τραπεζίτες, κροίσοι και αμερικανική κυβέρνηση μπλέκονται ιδανικά στο αφήγημα της ζωής του εκτελεστή του επιχειρηματικού κόσμου.

Η δουλειά του ήταν απλή: ο πλουτισμός των αμερικανικών επιχειρήσεων σε βάρος χωρών και λαών, τις οποίες βύθιζε στα χρέη μέσω υπέρογκων δανείων μετατρέποντάς τες έτσι σε δορυφόρους των ΗΠΑ.

Από το 1971-1980, ο οικονομολόγος και αναλυτής Πέρκινς έβαζε στο στόχαστρο τις χώρες που λιμπίζονταν οι πελάτες του, κράτη με πλούσιο υπέδαφος ή άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, και κανόνιζε με τις κυβερνήσεις τους ευνοϊκά δάνεια με αντάλλαγμα την αποκλειστική ανάθεση σε αμερικανικές εταιρίες μεγάλων κατασκευαστικών έργων με εξίσου ευνοϊκούς όρους. Τα κράτη βυθίζονταν σε χρέη που δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν και οι λίγοι και εκλεκτοί έκαναν πάρτι σε βάρος της ευημερίας των λαών.

Ο άνθρωπος που έκανε τη βρόμικη δουλειά εκ μέρους επιχειρηματικών κολοσσών και της αμερικανικής κυβέρνησης αποφάσισε κάποια στιγμή να απαλλαγεί από τις τύψεις του για τα πανανθρώπινα εγκλήματα του παγκόσμιου κεφαλαίου και του ανεξέλεγκτου κορπορατισμού, στρεφόμενος πια στον ακτιβισμό και την αποκάλυψη των μηχανορραφιών του συστήματος των λίγων και δυνατών. «Σύγχρονο δουλέμπορο», χαρακτηρίζει πια τον εαυτό του, καθώς με την απίστευτη δύναμη των συμφερόντων που εκπροσωπούσε γονάτιζε κυβερνήσεις και εκμεταλλευόταν φυσικές και ανθρώπινες πηγές στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Τώρα προσπαθεί να συμβάλει στη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και ειρηνικού κόσμου και στη χώρα μας έγινε προσφάτως γνωστός, όταν μίλησε για οικονομική δολοφονία της Ελλάδας από το ΔΝΤ και τους θεσμούς…

Πρώτα χρόνια

Ο Τζον Πέρκινς γεννιέται στις 28 Ιανουαρίου 1945 στη Βοστόνη και το 1963 τελειώνει το σχολείο. Το 1968 θα πάρει το πτυχίο του στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο της Βοστόνης, αν και στο τελευταίο έτος των σπουδών του τον είχε ήδη προσεγγίσει η Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, στρατολογώντας τον στις τάξεις της.

Ο νεαρός οικονομολόγος θα περάσει τα επόμενα τρία χρόνια στο Ειρηνευτικό Σώμα στη Λατινική Αμερική, όπου θα έρθει σε επαφή με φυλές του Αμαζονίου και των Άνδεων. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ το 1971, θα πιάσει δουλειά στη διεθνή φίρμα συμβούλων επιχειρήσεων Chas. T. Main, μια εταιρία της Βοστόνης που παρά τους 2.000 υπαλλήλους της διατηρούσε ύποπτα χαμηλό προφίλ…

Η γέννηση του οικονομικού δολοφόνου

Ο νεαρός οικονομολόγος θα βρεθεί σύντομα σε θέση-κλειδί της φίρμας ως διευθυντής του Τμήματος Οικονομικών και Στρατηγικών Επιλογών και λίγο αργότερα θα γίνει ο νεότερος ποτέ συνεργάτης της Main. Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του, τα υψηλόβαθμα αξιώματά του τα πήρε για έναν και μόνο έναν λόγο: την οικονομική εξόντωση των αναπτυσσόμενων χωρών. Ο ίδιος έδωσε αργότερα στη δημοσιότητα τα ονόματα των αμερικανικών εταιριών που θα ωφελούνταν από τη σκιώδη δράση του και ήταν όλες κατασκευαστικές φίρμες των ΗΠΑ (όπως οι Bechtel, Halliburton, Stone & Webster, Brown & Root και η Main φυσικά, που διέθετε και κατασκευαστικό κλάδο).

Η δουλειά του ήταν ρητή: η οικονομική αφαίμαξη των τριτοκοσμικών χωρών μέσω υπέρογκου δανεισμού, που θα τις άφηνε έκθετες στα πολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα των πελατών του. Τα εργαλεία που είχε στη διάθεσή του ήταν παραποιημένες λογιστικές εκθέσεις, εκλογικές νοθείες, λαδώματα, εκβιασμοί, σεξ και όταν όλα αυτά δεν έπιαναν, ακόμα και πολιτικούς φόνους. «Το παιχνίδι που παίζαμε ήταν τόσο παλιό όσο και οι αυτοκρατορίες, αλλά τώρα είχε πάρει πρωτόγνωρες και τρομακτικές διαστάσεις, κατά τη διάρκεια της νέας αυτής αποικιοκρατίας».

Ο δικός του ρόλος ήταν να εξασφαλίζει δάνεια πολλών δισεκατομμυρίων για τις αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας και της Αφρικής μέσω «πειραγμένων» εκτιμήσεων και λογιστικών ελέγχων, τα οποία θα κατευθύνονταν σε μεγάλα έργα υποδομής που θα εκτελούνταν από τις συνεργαζόμενες εταιρίες της επιχειρηματικής σπείρας. Και βέβαια να διασφαλίζει το γεγονός ότι τα ευεργετούμενα κράτη δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν από τα χρέη, διευκολύνοντας την πτώχευσή τους ώστε να γίνουν βορά στα νύχια των αρπακτικών.

Εξασφαλίζοντας ότι οι χώρες θα παρέμεναν καταχρεωμένες στους αμερικανούς δανειστές τους, οι διευκολύνσεις που θα παρείχαν κατόπιν στις ΗΠΑ θα ήταν εξασφαλισμένες: από παραχώρηση εδαφών για δημιουργία στρατιωτικών βάσεων και ψήφους εμπιστοσύνης στα συμβούλια των Ηνωμένων Εθνών μέχρι και φτηνές πρώτες ύλες και πετρέλαιο. Κανονική οικονομική αφαίμαξη δηλαδή.

Είχε όμως και έναν άλλο ρόλο, σαφώς πιο τεχνικό: να αποδεικνύει μέσω των ανεξάρτητων υποτίθεται εκθέσεών του ότι οι δανειοδοτούμενες χώρες παρουσίαζαν πια ρυθμούς ανάπτυξης, ώστε να δικαιολογείται η παροχή βοήθειας και να κρίνεται θετική η παρέμβαση των θεσμών. Μια χώρα που καταφέρνει και ορθοποδεί δικαιούται νέο δανεισμό, σε έναν φαύλο κύκλο που αποστέγνωνε ακόμα περισσότερο την εθνική οικονομία εξοντώνοντας κάθε παραγωγική και υγιή δύναμη στο εσωτερικό της.

Το ΑΕΠ των χωρών που έβαζαν στο στόχαστρο τα κοράκια του διεθνούς συστήματος ήταν το απόλυτο μέγεθος, καθώς τα κατασκευαστικά σχέδια και τα έργα υποδομής θα έπρεπε υποχρεωτικά να δείχνουν αύξηση του ΑΕΠ, ώστε να κρίνεται θετικά η πορεία της χρηματοδότησης. Ευτυχώς για τον οικονομικό μας δολοφόνο, τα στοιχεία του ΑΕΠ χειραγωγούνται εύκολα και παραμένουν αρκετά απατηλά, η δουλειά του είναι συνεπώς σχετικά απλή. «Η αύξηση του ΑΕΠ μπορεί να συμβεί ακόμα και όταν κερδίζει μόνο ένας άνθρωπος, όπως ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης εταιρίας, την ίδια ώρα που η πλειονότητα του πληθυσμού επιβαρύνεται από το χρέος».

Έπεται ότι όλα αυτά τα συμβόλαια εξασφάλιζαν τεράστια κέρδη στους αμερικανούς εργολάβους, τους οποίους καθησύχαζε προκαταβολικά η φίρμα συμβούλων για την επιτυχία του εγχειρήματος, αφού όλη η διαδικασία ήταν ελεγχόμενη. Τόσο οι ισχυροί των ΗΠΑ όσο και οι ηγέτες των αναπτυσσόμενων χωρών παρέμεναν έτσι ικανοποιημένοι, καθώς ο πλούτος τους γιγαντωνόταν συνεχώς. Ταυτοχρόνως, οι πρόεδροι και πρωθυπουργοί των ευεργετούμενων χωρών μπορούσαν τώρα να καμαρώνουν για τους ρυθμούς ανάπτυξης της θητείας τους αλλά και τα μεγάλα έργα υποδομής για τους λαούς τους, όπως αεροδρόμια, μονάδες ενέργειας και βιομηχανικές ζώνες. Την ίδια στιγμή, οι αμερικανικοί μιντιακοί κολοσσοί παρουσίαζαν τα έργα αυτά ως πνοή που δινόταν από τις ανιδιοτελείς και φιλάνθρωπες ΗΠΑ, ως «παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας» δηλαδή, και δεν ήταν λίγες οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που τσίμπησαν το δόλωμα και συνέδραμαν εν αγνοία τους την προσπάθεια καταλήστευσης των αναπτυσσόμενων κρατών.

Το μόνο πρόβλημα στο σχέδιο ήταν ο λαός, που εξαθλιωνόταν ακόμα περισσότερο από τη βαρύτερη φορολογία, τη μείωση των κρατικών δαπανών αλλά και τη διάλυση του δημόσιου τομέα και των υπηρεσιών του. Έρμαια πια της Αμερικής και αναγκαστικά προσδεμένα στη σφαίρα επιρροής της, κράτη Ασίας, Αφρικής και Λατινικής Αμερικής γίνονταν βορά στις πολιτικές, στρατιωτικές και οικονομικές σκοπιμότητες της υπερδύναμης…

Ο ρόλος της αμερικανικής κυβέρνησης

Οι οικονομικοί δολοφόνοι δεν συνδέονται ευθέως με την αμερικανική κυβέρνηση ή τη CIA, καθώς ο κίνδυνος της άμεσης συσχέτισής τους είναι προφανής. Κι έτσι εκεί στη δεκαετία του 1960 εφευρέθηκε ένας νέος τρόπος δράσης των οικονομικών εκτελεστών ώστε να μη συνδέονται τα πεπραγμένα τους με τις κυβερνήσεις: ο κορπορατισμός! Πολυεθνικοί κολοσσοί αλλά και διεθνείς θεσμοί, όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, επιστρατεύτηκαν για να κάνουν όλη τη βρόμικη δουλειά χωρίς ρίσκο για την Ουάσιγκτον. Από την αμοιβαία αυτή σχέση όλοι είχαν εξάλλου να κερδίσουν και με τον μόνο κρατικό μηχανισμό που επικοινωνούσε ο Πέρκινς ήταν η NSA (Υπηρεσία Εθνικής Ασφάλειας), η οποία καραδοκούσε σε πανεπιστήμια για φερέλπιδες οικονομικούς εκτελεστές, τους οποίους εμπιστευόταν κατόπιν στα έμπειρα χέρια πολυεθνικών κολοσσών και διεθνών εταιριών συμβούλων, όπως η Main.

Κανείς δεν πληρωνόταν από το κράτος και τίποτα δεν μπορούσε να τους συνδέσει με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Κι έτσι αν αποκαλυπτόταν η δράση τους, ο μόνος που θα κατηγορούνταν θα ήταν η εταιρική απληστία και οι κακές πρακτικές της.

Πώς μπήκε ο Πέρκινς στο παιχνίδι

Ο Πέρκινς παντρεύτηκε μια πρώην συμφοιτήτριά του το 1967 και μέσω της οικογένειάς της ήρθε σε επαφή με τον «Θείο Φρανκ», όπως τον είπε, φίλο του πεθερού του και μεγαλοστέλεχος όπως αποδείχθηκε της NSA. Ο εν λόγω «Θείος» του υποσχέθηκε μάλιστα να τον απαλλάξει από τη στρατιωτική του θητεία, γλιτώνοντάς τον έτσι από τον Πόλεμο του Βιετνάμ.

Έπειτα από πολλές συνεντεύξεις με την NSA, ο Πέρκινς προσλήφθηκε μεν, αν και αρνήθηκε τελικά τη δουλειά για να πάει με το Ειρηνευτικό Σώμα στον Ισημερινό. Ο «Θείος Φρανκ» τον υποστήριξε μάλιστα στην απόφασή του, καθώς ο μικρός θα πήγαινε στη Λατινική Αμερική και θα μάθαινε από πρώτο χέρι τα κατατόπια. Ήταν εκεί μάλιστα που θα τον πλησίαζε αργότερα ο πρόεδρος της Chas. T. Main προσφέροντάς του γη και ύδωρ για να ενταχθεί στη φίρμα του, πείθοντάς τον πως θα ήταν καλύτερα να μη δουλέψει ευθέως για την NSA, κάτι που συμφώνησε και ο ίδιος.

Επιστρέφοντας λοιπόν στις ΗΠΑ, ο Πέρκινς πιάνει δουλειά στη φίρμα ως οικονομολόγος και σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο βασικός πελάτης της εταιρίας δεν ήταν άλλος από την Παγκόσμια Τράπεζα…

Πάλη με τη συνείδηση και τελευταία χρόνια

Οι αποκαλύψεις του Πέρκινς στο σύγγραμμά του δεν έχουν πραγματικά τελειωμό και σκιαγραφούν μια εικόνα που δικαιώνει τις φριχτότερες θεωρίες συνωμοσίας. Ο ίδιος άντεξε στο επάγγελμα μόλις 10 χρόνια και κατόπιν τα άφησε όλα πίσω του, γινόμενος ακτιβιστής και κήρυκας πια ενός δικαιότερου κόσμου. Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν για τον ίδιο η δράση των αμερικανικών οργανισμών στο Ιράν κατά το 1978-1979 και τα βίαια γεγονότα που πυροδότησαν στη χώρα.

Το στόμα του το κράτησε βέβαια κλειστό και δεν είχε σκοπό να μιλήσει, αναγκάστηκε ωστόσο μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 να εκθέσει δημοσίως την αθέατη πλευρά της αμερικανικής εταιρειοκρατίας και τη σκιώδη δράση της παγκοσμιοποίησης. Αν και το κερασάκι στην τούρτα για την έναρξη των αποκαλύψεών του ήταν τα πανομοιότυπα αεροπορικά δυστυχήματα των προέδρων του Ισημερινού και του Παναμά, καθώς ο ίδιος γνώριζε ότι επρόκειτο πιθανότατα για πολιτικές δολοφονίες.

Το 1981 ο Πέρκινς παραιτήθηκε από τη Main και ίδρυσε μια εταιρία ανανεώσιμων πηγών ενέργειας για την προώθηση καθαρότερης ενέργειας. Το 1990 πούλησε την Independent Power Systems και ίδρυσε μια μη κυβερνητική, την Dream Change Coalition, με σκοπό την υποστήριξη του τρόπου ζωής και του πολιτισμού των ιθαγενών φυλών του Αμαζονίου και της Λατινικής Αμερικής.

Τώρα ο Πέρκινς περνά τις μέρες του προσπαθώντας να ανοίξει τα μάτια του κόσμου για τον τρόπο που δρα το παγκόσμιο κεφάλαιο και τις μοχθηρές πρακτικές του κορπορατισμού, που αντιστρατεύεται την ευημερία των λαών. Έχει γράψει πέντε βιβλία πάνω στο θέμα και έχει δεχτεί αμέτρητες απειλές κατά της ζωής του και των ζωών της συζύγου και της κόρης του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ο γενικός διευθυντής της Stone & Webster προσπάθησε να τον δωροδοκήσει με 500.000 δολάρια για να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Συμφώνησε, γιατί ο σκοπός του ήταν να πάρει τα βρόμικα λεφτά και να τα δωρίσει σε φιλανθρωπικές οργανώσεις…

Μετά το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, ο Πέρκινς υπενθύμισε τους τρόπους με τους οποίους οι διεθνείς οργανισμοί παγιδεύουν ολόκληρες χώρες, κερδοσκοπώντας σε βάρος τους: «Η Ελλάδα χτυπήθηκε από οικονομικούς δολοφόνους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ξεκίνησε με την Ισλανδία πριν από δύο χρόνια και έφτασε σε εσάς, στην Ιρλανδία και άλλες χώρες. Εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση της Ελλάδας, τέθηκε σε μια κατάσταση με υπέρογκο χρέος και η οικονομία της βρίσκεται σε τέλμα. Η όλη συζήτηση γίνεται για την επαναχρηματοδότηση του χρέους … Η πρόθεση για επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους θα συνοδευτεί από παραίτηση της Ελλάδας σε πολλούς τομείς. Είναι μια συνηθισμένη τεχνική των οικονομικών δολοφόνων ώστε να φέρουν μια χώρα στα χέρια της εταιρειοκρατίας»…