Οι επτά «απαγορευμένες» ταινίες που λίγοι μπορούν να δουν μέχρι το τέλος (φώτο-βίντεο)

Στο πέρασμα του χρόνου υπάρχουν ταινίες που έχουν ξεχωρίσει για το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τα ειδικά εφέ τους. Κάποιες όμως έχουν λογοκριθεί ιδιαίτερα, έχοντας μάλιστα χαρακτηριστεί και «απαγορευμένες».

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να απαγορεύεται η προβολή κάποιας ταινίας σε κάποια χώρα λόγω περιεχομένου. Οι σκηνές έντονης βίας και ωμών αγριοτήτων κατέστησαν κάποιες ταινίες ταμπού σε πολλά μέρη του κόσμου. Άλλες προβλήθηκαν πολύ μετά την αρχική τους έκδοση και άλλες δεν προβλήθηκαν ποτέ…

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε επτά πιο απαγορευμένες ταινίες στην ιστορία της μεγάλης οθόνης.

Το Ολοκαύτωμα των Κανιβάλων – Cannibal Holocaust (1980)

Μία ταινία τύπου ντοκιμαντέρ από μία ομάδα δημοσιογράφων από την Αμερική που σκοπό είχε να καταγράψει και να προβάλλει την ζωή μιας φυλής κανιβάλων του Αμαζονίου καταλήγει εκτός ελέγχου όταν οι ιθαγενείς θα επιτεθούν.Στην ταινία προβάλλονται συνεχόμενοι βιασμοί και ακρωτηριασμοί επί της οθόνης σε συνδυασμό με σφαγές ζώων και πολύ πιθανόν… ανθρώπων.

Πολλοί ήταν αυτοί πίστεψαν πρόκειται για ένα πραγματικό φιλμ όπου ο σκηνοθέτης είχε σκοτώσει πραγματικά τους ηθοποιούς του. Τα πράγματα έκανε πιο δύσκολα το γεγονός ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας, Ντεοντάτο, είχε υπογράψει συμφωνητικό με όσους έπαιξαν στην ταινία να μην εμφανιστούν στα ΜΜΕ για έναν χρόνο. Τελικά, αφού έβλεπε ότι κινδύνευε με φυλάκιση αναγκάστηκε να σπάσει το συμφωνητικό και να παρουσιάσει τους ηθοποιούς.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε δεκαεννέα χώρες, μεταξύ αυτών ήταν: η Αυστραλία, η Μαλαισία, οι Φιλιππίνες, η Ταϊλάνδη, η Νέα Ζηλανδία, η Ισλανδία, η Νορβηγία, η Δυτική Γερμανία, η Αγγλία και η Ιταλία.Στην Ελλάδα προβλήθηκε σε μια λέσχη κινηματογράφου για πρώτη φορά το 2007.

Φτύνω στον τάφο σου – I spit on your grave (1978)

H ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που επισκέπτεται τη Νέα Υόρκη για να γράψει το πρώτο της βιβλίο. Μία ομάδα ντόπιων την απάγει, ώστε ο ένας από αυτούς να χάσει την παρθενιά του μαζί της. Η ομάδα των τεσσάρων αντρών τη βιάζει, καταστρέφει το βιβλίο της και αφήνει έναν από αυτούς ώστε να την αποτελειώσει. Α Αυτός τελικά δεν την σκοτώνει και κάπως προχωρά το έργο. Η γυναίκα, όταν τελικά αναρρώνει, θέλει να πάρει την εκδίκησή της, σκοτώνοντάς τους όλους όσο πιο βίαια μπορεί. Η ταινία κατακρίθηκε έντονα για τη μακράς διαρκείας σκηνή του βιασμού της πρωταγωνίστριας.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε απαγορεύτηκε σε Φινλανδία, Αυστραλία, Κίνα, Σιγκαπούρη, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Ταϊλάνδη, Νέα Ζηλανδία, Καναδά, Ισλανδία, Νορβηγία, Δυτική Γερμανία, Ιρλανδία και Αγγλία.

Βιασμός στο Τελευταίο Σπίτι Αριστερά – Τhe Last House on the left (1972)

Δύο νεαρές γυναίκες απάγονται, βιάζονται και δολοφονούνται από μια συμμορία ανδρών, οι οποίοι στη συνέχεια αναζητούν καταφύγιο, χωρίς να το γνωρίζουν, στο σπίτι της μίας κοπέλας. Ήταν από τις πρώτες αμερικάνικες ταινίες που πραγματικά έδειξε τη βία και το θάνατο με τρόπο πρωτοφανή για τα δεδομένα της εποχής.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε Αγγλία, Σιγκαπούρη, Ισλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Δυτική Γερμανία και για πάνω από 32 χρόνια στην Αυστραλία.

Το Καταραμένο Άσμα – The Evil Dead (1981)

Στο «The Evil Dead» μια παρέα νέων πηγαίνει σε μια απομονωμένη καλύβα στο δάσος κι εκεί έρχεται αντιμέτωπη μ’ ένα ανείπωτο κακό που μετατρέπει τους νέους σε άγριους δαίμονες. Σκοτεινή ατμόσφαιρα, παρανοϊκό κλίμα, τρομακτικοί και ιδιαίτερα αποκρουστικοί δαίμονες, πετυχημένος συνδυασμός χιούμορ και τρόμου, μνημειώδης παρουσία του Bruce Campbell που κατέληξε σ’ έναν διαχρονικό ήρωα, ποταμοί αίματος που σοκάρουν.

Η ταινία απαγορεύτηκε στη Μαλαισία, την Αγγλία, τη Δυτική Γερμανία, τη Σουηδία, την Ισλανδία, την Ιρλανδία και τη Σιγκαπούρη.

Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι – The Texas Chainsaw Massacre (1974)

Η ιστορία ξεκινά όταν μια παρέα πέντε φίλων πηγαίνουν να επισκεφτούν το παλιό σπίτι του παππού του ενός. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο παίρνουν μαζί τους έναν παράξενο άντρα που κάνει ότο-στοπ που αρχίζει να τους λέει περίεργα πράγματα.

Λίγο αργότερα βρίσκονται στη μέση της αμερικάνικης ερήμου και αντιμέτωποι με μια οικογένεια κανιβάλων και ιδίως ενός σχιζοφρενούς δολοφόνου. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη «δράση» του δολοφόνου Ed Gein ο οποίος φορούσε ανθρώπινο δέρμα αλλά δεν χρησιμοποιούσε πριόνι.

Πρόκειται για μιαν από τις πιο αιματηρές ταινίες όλων των εποχών και γι’ αυτό απαγορεύτηκε η προβολή της σε πολλές χώρες.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε Φινλανδία, Αγγλία, Αυστραλία, Δυτική Γερμανία, Χιλή, Ιρλανδία, Ισλανδία, Νορβηγία, Σιγκαπούρη και Σουηδία.

Σαλό ή 120 μέρες στα Σόδομα – 120 Days of Sodom (1975)

Το σενάριο βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Πρόκειται για την τελευταία ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, αφού λίγο καιρό αργότερα δολοφονήθηκε.

H ιστορία του έργου διαδραματίζεται στην Δημοκρατία του Σαλό, ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι φασίστες ανακοινώνουν ότι θα αναλάβουν την διαπαιδαγώγηση 9 κοριτσιών και 9 αγοριών, και αφού τους παραλαμβάνουν με την συγκατάθεση των οικογενειών τους, τους μεταμορφώνουν σε δούλους. Είναι το πλέον αμφισβητούμενο έργο του Παζολίνι με σκηνές βίας, οργίων, σεξουαλικής υποταγής, βιασμού, ψυχρών βασανιστηρίων και δολοφονίας.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε Ιταλία, Φινλανδία, Αυστραλία, Δυτική Γερμανία, Νέα Ζηλανδία και Νορβηγία.

Το Κουρδιστό Πορτοκάλι – A Clockwork Orange (1971)

Η ταινία είναι βασισμένη πάνω στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Άντονι Μπέρτζες. Θεματολογικά, πρόκειται για μια σπουδή πάνω στη βία, τόσο των συμμοριών όσο και του κράτους και του σωφρονιστικού συστήματος.

Στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον μια ομάδα νεαρών προβαίνει σε βιαιότητες: βανδαλισμούς, κλοπές, βιασμούς χωρίς λόγο ενώ δείχνει να το διασκεδάζει πολύ. Μετά από ένα ατυχές συμβάν, ο Άλεξ βρίσκεται στη φυλακή όπου διαλέγει να ακολουθήσει ένα νέο σωφρονιστικό πρόγραμμα που επινόησε η κυβέρνηση. Στην ουσία πρόκειται για ένα παβλοφικό πείραμα με πειραματόζωο τον ίδιο. Η ταινία πραγματεύεται το διχαστικό ερώτημα το οποίο ετίθετο κατά τη δεκαετία του 60 με την ιδιαίτερη έξαρση της βίας, σχετικά με την αντιμετώπιση της.

Θεωρήθηκε εξτρεμιστική για την εποχή της και απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας Στάνλεϊ Κιούμπρικ, ενοχλημένος από την απαγόρευση, ζήτησε η ταινία του να μην προβληθεί στην Αγγλία παρά μόνο μετά το θάνατό του. Μετά το θάνατό του η γυναίκα του Κιούμπρικ αποκάλυψε ότι ο λόγος που δεν ήθελε ο σκηνοθέτης να προβληθεί ήταν επειδή δέχτηκε αστυνομική συμβουλή να μην το κάνει λόγω των πολλαπλών απειλών που δέχτηκε για τη ζωή του.

Η διανομή της ταινίας απαγορεύτηκε σε Ιρλανδία, Αγγλία, Σιγκαπούρη, Βόρειο Κορέα και Ισπανία.