Βρεθήκαμε στην πρεμιέρα της ταινίας του Κώστα Γαβρά για τον Γιάνη Βαρουφάκη: Άξιζε τελικά ή όχι;

Ο Άρης Δημητρακόπουλος βρέθηκε στην πρεμιέρα της ταινίας του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στην αίθουσα», βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη. Αξίζει τελικά;

Καταρχάς θα αφήσουμε εκτός το πολιτικό σχόλιο.(οκ ίσως κάνουμε ένα μικρό στο τέλος) και θα την κρίνουμε καθαρά καλλιτεχνικά.

Η ταινία είναι στην καλύτερη περίπτωση μέτρια.

Ξεκινάει πολύ άσχημα με τους πρωταγωνιστές στα πρώτα 15 λεπτά να δείχνουν σαν να ψάχνουν να βρουν τα πατήματα τους και με το αποτέλεσμα να είναι επιεικώς κακό.Όμως όσο περνάει η ώρα ο Χρήστος Λούλης μπαίνει στο πετσί του ρόλου κι ενσαρκώνει έναν πραγματικά πειστικό Βαρουφάκη χωρίς όμως να εντυπωσιάζει. Όσον αφορά τον Αλέξανδρο Μπουρδούμη που υποδύεται τον Τσίπρα έχει κι αυτός τις στιγμές του, αλλά συνολικά δίνει στον χαρακτήρα μία πιο κωμική νότα απ΄ όσο θα έπρεπε.O Oύλουχ Τουκούρ υποδύεται αρκετά πειστικά τον Σόιμπλε.

Η ταινία κάνει το λάθος και επικεντρώνεται πάρα πολύ στα Eurogroup και όχι στις σχέσεις και στη δυναμική των χαρακτήρων οι οποίες πραγματικά παρουσιάζουν ενδιαφέρον.Όμως λόγω της περιπλοκότητας των συζητήσεων τα διακυβεύματα του κάθε Eurogroup δεν γίνονται κατανοητά ακόμα και σε κάποιον που έχει διαβάσει το βιβλίο με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να πλατειάζει και να μπερδεύει τον θεατή. Παρ όλα αυτά έχει και κάποιες καλές σκηνές στα Eurogroup από το δεύτερο και μετά.

Κάτι άλλο που λείπει η μάλλον δεν τονίζεται αρκετά σε αντίθεση με το βιβλίο είναι η σταδιακή μετάβαση των πρωταγωνιστών από τον ενθουσιασμό, στην απελπισία και το άγχος, όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένουν. Επίσης στο τέλος λείπει πολύ η ρήξη Βαρουφάκη-Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα , η οποία αποτελεί την κορύφωση και το φινάλε της σχέσης των δύο αντρών. Δεν απεικονίζεται επαρκώς, με αποτέλεσμα ο θεατής να μένει εντελώς μετέωρος.

Γενικά ο Γαβράς δίνει στον Τσίπρα ένα «κλικ» παραπάνω αφέλειας από ότι θα έπρεπε, αλλά όλους τους χαρακτήρες τους παρουσιάζει πίστα όπως στο βιβλίο.Ο Βαρουφάκης παρουσιάζεται ξεκάθαρα ως ο ήρωας μην αφήνοντας καμία αμφιβολία πως αυτή είναι «η ταινία του».

Τελικά αξίζει κάποιος να πληρώσει για να την παρακολουθήσει;…Εξαρτάται από το τι περιμένει να δει.

Αν περιμένει κάποιος πολιτικό θρίλερ επιπέδου House of Cards θα απογοητευτεί, όπως επίσης και όποιος περιμένει μία αντικειμενική απεικόνιση των γεγονότων.Η ταινία ακολουθεί πιστά την οπτική Βαρουφάκη, αδιαφορώντας για οποιαδήποτε αντικειμενικότητα (άλλωστε ο τίτλος της είναι ίδιος με το βιβλίο του Βαρουφάκη κι όχι “2015 η αλήθεια”)

Παρ όλα αυτά είναι σίγουρα καλύτερη από τη μέση ταινία ελληνικής παραγωγής και σε συνδυασμό με τον ντόρο και που θα προκαλέσει η μαζική της προβολή, ακόμα κι αν δεν εκτιμηθεί καλλιτεχνικά θα αποτελέσει μια αφορμή συζήτησης (και τσακωμού).

Η ταινία έχει τις στιγμές από τη μέση και μετά που την καθιστούν επαρκή για την Ελλάδα αφού παρουσιάζει μία γνώριμη κατάσταση, σε καμία περίπτωση όμως για το εξωτερικό.

Όσον αφορά τη εκδήλωση αυτή καθ’αυτή ήταν λιτή αλλά η αίθουσα ήταν κατάμεστη παρ όλο που διατέθηκαν ελάχιστα εισιτήρια στο κοινό, αφού η ζήτηση για προσκλήσεις ήταν τεράστια. Από τον πολιτικό χώρο ήταν μόνο μέλη του Μερα25, παραβρέθηκαν αρκετοί δημοσιογράφοι (και δεξιοί) και όχι μόνο του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ .Επίσης εκτός από τους συντελεστές υπήρχαν και πολλοί ηθοποιοί.Ο Γιάνης Βαρουφάκης έμεινε για αρκετή ώρα μετά το τέλος της παράστασης και συνομίλησε με το κοινό στο αίθριο του Μεγάρου.

Η ταινία θα βγει στις αίθουσες για το κοινό την Πέμπτη 3 Οκτωβρίου.

ΥΓ. Είναι περίεργο – και αφελές- που το μπαϊράκι της αντιπολίτευσης στην ταινία το χει σηκώσει η Νέα Δημοκρατία η οποία απουσιάζει εντελώς μέσα από αυτήν.Ίσα ίσα που η ταινία κατακεραυνώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’αυτό καλό θα ήταν στην Κουμουνδούρου να σκεφτούν να βγάλουν τη δική τους πλευρά (ας βάλουν κάποιον δημοσιογράφο της Αυγής η του Ντοκουμέντου να εκδώσουν κάτι) διότι τόσο στην ταινία όσο και στο βιβλίο η επίθεση που δέχονται είναι σοβαρή.

ΥΓ2. Είναι απορίας άξιο πως κάποιοι το μόνο που έχουν να προσάψουν στην ταινία είναι η ηρωοποίηση του Βαρουφάκη κι όχι η γενικότερη ανεπάρκεια της σε πολλά θέματα. Θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα αν οι συντελεστές προσπαθούσαν να παρουσιάσουν την ταινία με μία ψευδοαντικειμενικότητα, όμως το ζήτημα αυτό έχει λυθεί από τον τίτλο.Ο Γαβράς δεν γυρίζει ντοκιμαντέρ, γυρίζει την οπτική του Βαρουφάκη με την οποία συμφωνεί και δεν το κρύβει.

Δηλαδή πας εξ’αρχής στην αίθουσα ξέροντας πολύ καλά πως θα δεις μία «αγιογραφία» και τα πράγματα να παρουσιάζονται από μια συγκεκριμένη οπτική.Είναι σαν να βάζει κάποιος μια σοβιετική ταινία και εκ των υστέρων να εκπλήσσεται γιατί δεν κάνει κριτική στην ΕΣΣΔ.