Πρόσωπα
Ο θρύλος της ελληνικής μουσικής και του κινηματογράφου, Γιώργος Ζαμπέτας, γεννήθηκε σαν σήμερα, 25 Ιανουαρίου του 1925.
Συμμετείχε σε περισσότερες από 100 ταινίες. Η έντονη προσωπικότητα και ο αυθορμητισμός του τον καθιέρωσαν ως έναν από τους αγαπημένους καλλιτέχνες της «χρυσής» δεκαετίας του 1960.
Γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου του 1925. Ο πατέρας του τον «σύστησε» στο μπουζούκι.
Το 1940 μετακόμισε στο Αιγάλεω. Ερωτεύτηκε την περιοχή και πέρασε εκεί τα περισσότερα χρόνια της ζωής του. ‘Έδωσε την ονομασία «Αιγάλεω σίτι» που έχει καθιερωθεί μέχρι σήμερα. Σήμερα, στην πλατεία Δαβάκη στο Αιγάλεω, βρίσκεται η προτομή του Γιώργου Ζαμπέτα την οποία φιλοτέχνησε ο εξαίρετος κύπριος γλύπτης Γιώργος Μαυρογένης.
Μέσα από τα τραγούδια του άνθισε μια ολόκληρη γενιά τραγουδιστών: η Μαρινέλλα, Ο Δημήτρης Μητροπάνος, Βίκυ Μοσχολιού και πολλούς άλλους.
Αρχίζει να γράφει από μικρό παιδί όταν ακόμα βοηθούσε στο κουρείο του πατέρα του. Την δεκαετία του ‘50 άρχισε να δίνει τραγούδια αλλά η μεγάλη καταξίωση ήρθε την χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά.
Παντρεύτηκε την κατά πολλά χρόνια μικρότερή του Αργυρώ. Μάλιστα όταν γνωρίστηκαν εκείνη ήταν ακόμα ανήλικη, ο Ζαμπέτας την φλέρταρε έντονα. Η μητέρα της μόλις αντιλήφθηκε τι συνέβαινε εξοργίστηκε, ζήτησε από τον μουσικό να αποκαταστήσει την κόρη της.
Μαζί της απέκτησε δύο κόρες, την Μαρίκα το 1953 και την Κατερίνα το 1954, καθώς και ένα γιο, τον Μιχάλη το 1956.
Τα γεγονότα πίσω από τα μεγαλύτερα τραγούδια του:
«Δεν έχει δρόμο να διαβώ»
Ο ίδιος ο Ζαμπέτας έχει μιλήσει σε συνέντευξη για το τραγούδι, «τότε ήταν που γυρνάγαμε με τον Αλέκο Σακελλάριο την ταινία του, τη «Σωφερίνα», με τη Βουγιουκλάκη. Είχα μπει πια για τα καλά στον κινηματογράφο. Με είχε βάλει ο Σακελλάριος να κάνω έναν μάγκα με μπαγλαμά, φυλακισμένο και στη φυλακή θα κλείνανε την Αλίκη για μια παρανομία και θα αρχίζαμε εκεί μέσα το τραγούδι για να ξεχαστούν οι πόνοι. Το τραγούδι θα ήτανε του Λαβράνου και θα το τραγουδάγαμε όλοι, εγώ, η Αλίκη και το Τρίο Ατενέ.
Λοιπόν εκεί στα γυρίσματα, γύρισε-στοπ, γύρισε-στοπ, μια αργούσε η Βουγιουκλάκη, μια όλο και κάτι γινότανε, πιάνω το μπαγλαμά και αρχίζω μόνος μου να παίζω, να φτιάχνω τους στίχους του Δημητράκη. Εκεί το ‘φτιαξα. Εκεί μου βγήκε. Τότε γεννήθηκε το τραγούδι. Απρίλη ’63»
«Που σαι Θανάση»
Εκείνη την εποχή στο μαγαζί που τραγουδούσε ο Ζαμπέτας εμφανιζόταν διάφοροι θαυμαστές για να τον ακούσουν. Ένας από αυτούς ήταν και ο θανάσης του τραγουδιού. Ο Θανάσης πήγαινε να ακούσει τον Ζαμπέτα κάθε βράδυ και έτσι ο τραγουδιστής άρχισε να τον αναγνωρίζει και να τον χαιρετά με ένα «που’σαι Θανάση;».
Τον χαιρετισμό πρόσεξε κάποια στιγμή ο Μπάμπης Βασιλειάδης, γνωστός και ως «τσάντας». Ένα παρατσούκλι που του δόθηκε διότι κυκλοφορούσε συνέχεια με μια τσάντα η οποία περιείχε τους στίχους που έγραφε. Όταν πέθανε ο Βασιλειάδης, ο Ζαμπέτας ανακάλυψε ότι είχε γράψει ένα τραγούδι για τον γνωστό Θανάση.
«σταλιά σταλιά»
Το αγαπημένο τραγούδι που «έντυσε» η μελωδική φωνή της Μαρινέλλας, αποκαλύφθηκε ότι είχε γραφτεί για την Βουγιουκλάκη!
Σύμφωνα με μαρτυρίες, όταν ο Ζαμπέτας έδωσε το τραγούδι στην Βουγιουκλάκη εκείνη θεώρησε ότι δεν της ταιριάζει καθόλου και του είπε χαρακτηριστικά «Αυτό – αυτό θα το πω εγώ; Αυτό να το δώσεις στον Καζαντζίδη».
Ο Ζαμπέτας πικράθηκε πολύ, τελικά έδωσε το τραγούδι στην Μαρινέλλα που δέχθηκε με χαρά να το ερμηνεύσει.
Τα τελευταία χρόνια
Πέθανε στις 10 Μαρτίου 1992, ήταν 67 ετών. Η αρχή του τέλους είχε ξεκινήσει περίπου δέκα χρόνια νωρίτερα, ήταν χρόνιος καπνιστής και οι πνεύμονές του άρχισαν να εξασθενούν. Στις αρχές του 92 διαγνώστηκε με καρκίνο στα οστά.
