Έρωτας, Ξενιτιά, Θάνατος, Επανάσταση, «έχτισαν» μια Όμορφη Πόλη στο Ηρώδειο…

Πριν δύο χρόνια, στα πλαίσια των προσπαθειών που έκανα, να ενώσω τους πνευματικούς ηγέτες της χώρας μας, ώστε να διαμορφώσουν από κοινού το ‘’σχέδιο’’ , το πλάνο και τη στρατηγική που θα οδηγούσε στον εκδημοκρατισμό, στην ανεξαρτησία και στην απελευθέρωση της Ελλάδας, συναντήθηκα στην Πάτρα με το σπουδαίο καθηγητή Φιλοσοφίας και μελετητή του Λυκούργου, Απόστολο Πιερή.

Απόλυτα και ξεκάθαρα και παρά τις ενστάσεις μου, ισχυρίστηκε πως δεν χρειαζόμαστε Κοινωνική Επανάσταση αλλά Επανάσταση Παιδείας…

Εαν δεν γνωρίσουν οι Έλληνες τον πολιτισμό τους, κανένα σφετεριστικό καθεστώς δεν μπορεί να ηττηθεί.
Πολύ σύντομα μέσα στα επόμενα δυο χρόνια πολλές φορές επιβεβαίωσα μέσα μου τα λόγια του και κυρίως χθες στο Ηρώδειο στην ‘’ Όμορφη Πόλη’’ του Γιώργου Βάλαρη, μια παράσταση σταθμό στην ‘’φιμωμένη’’ Ελλάδα του 2020 και μια πύλη για αυτή την καλλιτεχνική μηχανή του χρόνου που μας ταξίδεψε στο 1962 στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο Θέατρο Πάρκ, στην μουσικοθεατρική παράσταση του Μίκη Θεοδωράκη, όταν στο θεατρικό σανίδι, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μιχάλη Κακογιάννη και κείμενα του Μποστ, ενώθηκαν οι αδερφές Καλουτά, η Μάρθα Καραγιάννη, ο Ανδρέας Ντούζος, ο Βαγγέλης Σειληνός με το Γρηγόρη Μπιθικώτση και για κάποιες παραστάσεις τον Στέλιο Καζαντζίδη , τη Μαρινέλα, το Μανώλη Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα.

Οι τεράστιοι καλλιτέχνες του τότε, ύμνησαν μια Ελλάδα που προσπαθούσε, πάλευε να βρει την ταυτότητα της, να χτίσει τους πυλώνες που θα την ενθρόνιζαν ξανά ηγέτιδα του παγκόσμιου πολιτισμού και θα φώτιζαν την ανθρωπότητα που αναζητούσε, ειρήνη, δικαιοσύνη, ανθρωπιά, αξιοπρέπεια, λευτεριά.
Μια γνήσια Ελληνική ψυχή,ο Γιώργος Βάλαρης, που θρέφεται από Ελληνικά Γράμματα και αντιστέκεται στα επιβεβλημένα σκοτάδια γραπωμένος δυνατά στο άρμα του Ελληνικού Πολιτισμού, μελετώντας για μεγάλο διάστημα το έργο του Μίκη, συνέθεσε και σκηνοθέτησε τη σύγχρονη Όμορφη Πόλη που στα αιτήματα, στις αγωνίες, στον καημό, στην αναζήτηση της ελπίδας, δεν διαφέρει από εκείνη του 1962.

Το πάθος με το οποίο, άριστα ενορχηστρωμένοι οι συντελεστές απέδωσαν κείμενα και τραγούδια δοξάζωντας ξανά τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Τάσο Λειβαδίτη, το Γιάννη Ρίτσο, το Νίκο Γκάτσο, τον Ερρίκο Θαλασσινό, μας προκάλεσε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης ληγμό και αυτά τα καθαρτικά δάκρυα που ευφραίνουν την ψυχή, στα κελεύσματα του έρωτα, του θανάτου, της ξενιτιάς, της επανάστασης και όλοι ανεξαιρέτως οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές , μουσικοί και ηθοποιοί, οι Δημήτρης Μπάσης, Μίλτος Πασχαλίδης, Φωτεινή Βελεσιώτου, Κώστας Καζάκος, Γιώργος Κιμούλης, Κωνσταντίνος Καζάκος, Λήδα Πρωτοψάλτη, Ελισάβετ Μουτάφη, Πέγκυ Σταθακοπουλου, συγχρώνισαν τους παλμούς τους με τους δικούς μας, αυτό το κοινό που τραγουδούσε μαζί τους πίσω από μάσκες και κάτω από θλιμμένα τρομαγμένα βλέμματα μα τόσο υπερήφανα…

Και πως να μη ριγείς και πως να μη θεριεύει στην ψυχή ξανά η υπερηφάνια όταν ‘’γιομίζει η γειτονιά τραγούδια και φιλιά’’, ‘’με τόσα φλάμπουρα λάμπει ο ουρανός’’, ΄΄μύρισε το σκοτάδι και όλη η άβυσσος’’, αναμένοντας πως ‘’όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες’’…

Αγαπούσα πάντα την έννοια του ‘’Δούρειου Ίππου’’ και το εβένινο Κάστρο που έχτισε ολογυρά μας το Σκοτάδι, θα το αλώσουμε μόνο με το Δούρειο Ίππο της Τέχνης…εξάλλου η γλώσσα του Πολιτισμού είναι η μόνη που δεν μπορεί να αποκωδικοποιήσει κανένα ιταμό καθεστώς!

Γιώργο Βάλαρη σε ευχαριστούμε και συμφωνώ με την κραυγή της ψυχής σου μέσα στο Ηρώδειο ‘’Έλληνα θα γίνεις ξανά σπουδαίος’’!

Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τη δύναμή μας.