Αυτές είναι οι πέντε καλύτερες ταινίες με χιόνια που έχουν μείνει αξέχαστες

Διαβάστε παρακάτω τις πέντε από τις πιο αγαπημένες ταινίες για τις ημέρες του χιονιού.

Βαγόνι Αριθμός 6 (2022)

Μερικές φορές, το να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου σημαίνει να γίνεσαι ευάλωτος σε ανθρώπους που μπορεί να μην περίμενες ποτέ, όπως ο αλκοολικός συνοδός σου στο τρένο. Το τροπάριο των εχθρών που γίνονται εραστές είναι ένας αγαπημένος αφηγηματικός θησαυρός, αλλά είναι επίσης και μια καλά χρησιμοποιημένη περιοχή.

Ο Juho Kuosmanen ρίχνει νέο φως στην ιδέα απαλλάσσοντάς την από το βαρύ μελόδραμα, επιλέγοντας αντ’ αυτού οικείες, συγκινητικές στιγμές όπου ο ένας απροσάρμοστος προσφέρει καλοσύνη στον άλλον.

Η ενστικτωδώς καθοδηγούμενη από τον χαρακτήρα γραφή επιτρέπει στη φυσική χημεία μεταξύ Haarla και Borisov να ανθίσει χωρίς επίδειξη- έχουν το χώρο να κάνουν πιο αυθόρμητα ενστικτώδεις επιλογές που μεταφέρουν μια κοινή, τρυφερή μοναξιά.

Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού (2004)

Στο καλύτερο ίσως σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν, το αγόρι συναντά το κορίτσι, χωρίς να γνωρίζει ότι μπορεί να ζουν μια καταδικασμένη αιώνια επανάληψη. Μια εταιρεία διαγραφής εγκεφάλου επιτρέπει στους πελάτες της να διαγράψουν από τη μνήμη τους επιλεγμένους ανθρώπους ή γεγονότα.

Τελικά, ο Τζόελ (ένας καταπιεσμένος Τζιμ Κάρεϊ) και η Κλεμεντίν (μια ζωηρή Κέιτ Γουίνσλετ) το έχουν ξανακάνει αυτό. Η τεχνολογία είναι ο Μεγάλος Εγκέφαλος και, ίσως, ένας μυστικός καταστροφέας, μόνο που η πτυχή της επιστημονικής φαντασίας στο Eternal Sunshine of the Spotless Mind» είναι απλώς ένα βοηθητικό στοιχείο της βασικής δυναμικής της σχέσης.

Απογυμνωμένο από τη φαντασία, το θέμα της ταινίας δεν είναι ένα λουδιτικό προειδοποιητικό παραμύθι, αλλά απλώς μια μελαγχολική παρατήρηση των ανθρώπινων σχέσεων. Έτσι ήταν πάντα. Είμαστε αρκετά ικανοί στο να απογοητεύουμε ο ένας τον άλλον και τους εαυτούς μας.

Φάργκο (1996)

Εξερευνώντας τις δυσάρεστες συνέπειες του Minnesota Nice, οι αδελφοί Ko;en δημιούργησαν μια από τις πιο αγαπημένες, αναγνωρισμένες και με πολλά εισαγωγικά ταινίες όλων των εποχών.

Το Fargo εξερευνά την ένταση που συνοδεύει τις ευγενικές κοινωνικές νόρμες και τις σιωπηλές απελπισίες που συχνά κρύβουν, στήνοντας τη μία σκηνή μετά την άλλη τόσο αμήχανη που θα σας κάνει να ανατριχιάσετε.

Η συναισθηματική αυτοσυγκράτηση που επιδεικνύουν χαρακτήρες όπως ο Τζέρι Λάντεγκαρντ (Γουίλιαμ Χ. Μέισι) και ο Μάικ Γιαναγκίτα (Στιβ Παρκ) είναι ένα λεπτό και ανειλικρινές πέπλο πάνω από τη λαχτάρα για χρήματα ή συντροφικότητα, ενώ το αντίπαλό τους, προφανώς, είναι η Μαρτζ Γκάντερσον (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ), η οποία είναι πραγματικά τόσο καλή και εργατική και εντελώς φυσιολογική.

Οι Κοέν επιτυγχάνουν μια προσεκτική ισορροπία μεταξύ της ευγένειας και μιας σκληρής ανατριχίλας κάτω από μια τυπική αμερικανική βιτρίνα, κάνοντάς σε να ανατριχιάζεις στον ήχο ενός ξυλοκόπτη.

Ο Καταδικασμένος (1952)

Η ταινία είναι τόσο ένας εορτασμός της ζωής όσο και μιας συγκεκριμένης ζωής, αλλά είναι επίσης μια επιβεβαίωση του τι μπορεί να κάνει η τοπική αυτοδιοίκηση αν ένας μόνο επίμονος δημόσιος υπάλληλος μπορεί να λαδώσει τους τροχούς της γραφειοκρατίας.

Το Ikiru είναι ένα από τα καλύτερα έργα του Ακίρα Κουροσάβα, μια ταινία μεγάλης κλίμακας που χτίστηκε για να στεγάσει μια ιστορία μικρής κλίμακας, με διάρκεια λίγο κάτω από δυόμισι ώρες, καθώς περιγράφει τις τελευταίες ημέρες του τμηματάρχη Kέντζι Γουατανάμπε (Takashi Shimura), ενός γηραιού κυβερνητικού υπαλλήλου που ταλανίζεται από τη διάγνωση καρκίνου στο στομάχι.

(Οι γιατροί του δίνουν λιγότερο από ένα χρόνο ζωής.) Κατά τη διάρκεια της ταινίας του Κουροσάβα, καθοδηγείται από δύο πολύ διαφορετικές φιγούρες – έναν αχαλίνωτο μυθιστοριογράφο (Yunosuke Ito), και τη χαρούμενη Toyo (Miki Odagiri), μία από τις υφισταμένες του Κέντζι, προς τον σκοπό και το νόημα.

«Μια απλή ζωή που ζει στην υπηρεσία των άλλων δεν είναι μια ζωή χαμένη», μας λέει η ταινία καθώς ρίχνει μπηχτές και σπόντες στην υποκρισία των ανάλγητων, απαθών συναδέλφων του Κέντζι. Ένα συναισθηματικό μήνυμα κερδισμένο μέσα από το κύρος της τέχνης του Κουροσάβα.

Η Λάμψη (1980)

Ως οπτικοακουστική εμπειρία, η Λάμψη του Κιούμπρικ είναι πιθανότατα η πιο χαρακτηριστική ταινία τρόμου που γυρίστηκε ποτέ.

Το τρανταχτό soundtrack της, τα πρωτοποριακά πλάνα με steadicam και οι μοναδικές εικόνες, όπως αυτή των δύο μικρών κοριτσιών Grady που στέκονται στο διάδρομο και κάνουν νόημα στον Danny, είναι άμεσα αναγνωρίσιμες ακόμη και σε ανθρώπους που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με τον κινηματογράφο τρόμου.

Οι πιο διάσημες σκηνές του, όπως ο Danny που γράφει «redrum» στον τοίχο ή ο Τζακ που κόβει την πόρτα του μπάνιου για να φτάσει στη Γουέντι, είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένες στην ποπ κουλτούρα σε αυτό το σημείο που οι αναφορές σε αυτές θα είναι εύκολα κατανοητές μέχρι το τέλος της καταγεγραμμένης ιστορίας.