Η Επίδαυρος αναστήθηκε στα χέρια του Τερζόπουλου

Μόνο  φωνή και σώμα και στο επίκεντρο μέσα από τον ηθοποιό ο άνθρωπος.

Το θέατρο του Τερζόπουλου ανέστησε την Επίδαυρο, δίδαξε όπως συνέβαινε 2.500 χρόνια πριν στον ιερό αυτό χώρο, ταρακούνησε τις ψυχές, έθρεψε το πνεύμα , ξεσήκωσε τις συνειδήσεις, ζέστανε με φλόγα αφύπνισης τις καρδιές.

Το θέατρο του Τερζόπουλου το αληθινό, το πολιτικό, το κοινωνικό, το ηθικό, το φιλοσοφικό, το ιδιοφυές , το επαναστατικό που προσκύνησαν στην υφήλιο αλλά στερήθηκε για δεκαετίες το κοινό της Επιδαύρου, μετά από 200 λεπτά σήκωσε όρθιους 19.000 ανθρώπους που χειροκροτούσαν ασταμάτητα συγκινημένοι, ενώ στη δεύτερη παράσταση του Σαββάτου δεν έλειψαν και συνθήματα υπέρ της Παλαιστίνης την ίδια ώρα που στην χιλιοβασανισμένη  Γάζα βομβαρδίζονταν οικογένειες και μικρά παιδιά.

Η μοναδική τριλογία που μεταμορφώθηκε, με απόλυτη πάντα ευλάβεια στο κείμενο και στα μηνύματα του μεγάλου τραγικού συγγραφέα, σε ένα επαναστατικό μανιφέστο κατά των επιταγών της Νέας Τάξης πραγμάτων που θέλουν τον άνθρωπο άβουλο, φοβισμένο, υποταγμένο, να άγεται από μακιαβελικές τακτικές των πολιτικών δημαγωγών που την κοινοβουλευτική δικτατορία τους, την έχουν ονοματίσει “δημοκρατία” και κάτω από τους ολέθριους συνταγματικούς οδοστρωτήρες τους, συνθλίβουν δικαιώματα, αξίες, παραδόσεις, απαράβατους νόμους, μετουσιώνοντας κάθε δυναμική εξέλιξης σε αδυσώπητο σκοταδισμό και μη αναστρέψιμη παρακμή.

Οι Ερινύες στις Ευμενίδες εγκαταλείπουν την προάσπιση του δικαίου και υποτάσσονται στις εντολές της νέας θεότητας που φροντίζει να διακρίνει πως “άλλο γεννήτορας άλλο τροφός” και πως ανήκει μόνο στον πατέρα της, εξυμνώντας έτσι και την παράλογη πατριαρχία τις αρνητικές συνέπειες της οποίας πληρώνει μέχρι σήμερα η κοινωνία μας.

Στο θέατρο του Τερζόπουλου θεώνεται το σώμα και  η φωνή και γεννιέται μια άλλη μορφή υποκριτικής όχι μόνο ως αποτέλεσμα απίστευτης άσκησης και πειθαρχίας, αλλά και πνευματικής εξύψωσης και υπερβατικής ψυχικής ανέλιξης μιας  κατανυκτικής  ενεργειακής έκρηξης που ως  ιερή κοινωνία γεύεται με αυθόρμητη ευλάβεια το κοινό… δεν γίνεται στο θέατρο του Τερζόπουλου να είσαι απλός θεατής, γίνεσαι μύστης ενός βαρυσήμαντου δόγματος ελευθερίας που καλείσαι από παθητικός παρατηρητής να γίνεις ευσυνείδητος υπεύθυνος πολίτης με κρίση και κύτταρο αντιστασιακό έτσι όπως αυθόρμητα φωνάξαμε ενωμένοι “Λευτεριά στην Παλαιστίνη” την ίδια ώρα που ο άριστος υποκριτής στην ιερή σκηνή του Ασκληπιού, μάζευε κουρέλια αιματοβαμμένα και μοιρολογούσε στην Αραβική για αυτό το Νέο Κόσμο που βυθίζεται ανελέητα σε μια ανήκουστη κτηνωδία χάνοντας αδιαμαρτύρητα όλες τις ανθρώπινες ιδιότητες που 2.500 χρόνια μετά φαντάζουν τόσο αδύναμες και μικρές σε  σχέση με το λαμπρό και ένδοξο παρελθόν.

Η φιλοσοφία του Τερζόπουλου ήρθε σα τη μύγα που καταδιώκει τον κορυφαίο του χορού να μας αναστατώσει και να μας φέρει απέναντι στο αμαχητί παραδομένο είδωλο μας ….και να αντιμετωπίσουμε γενναία το μοιραίο δίλημμα… αντίσταση ή υποταγή;