Πολιτισμός
Τα ονόματα τόσο λαμπερά, που κάνουν τα μάτια να τσούζουν, αν τα διαβάσεις πολλές φορές: Αλίκη Βουγιουκλάκη, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Παντελής Ζερβός, Θανάσης Βέγγος, Δέσπω Διαμαντίδου, Σπύρος Καλογήρου, σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου, σενάριο Γεωργίου Ρούσσου, μουσική Μάνου Χατζιδάκι και παραγωγή της Φίνος Φιλμ.
Η ταινία- ένα όμορφο αμάλγαμα κωμωδίας, αισθηματικού δράματος και μιούζικαλ- είχε βραβευτεί στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, βάζοντας ακόμα ένα λιθαράκι στην εκτόξευση προς τ’ αστέρια των πρωταγωνιστών της.
Αυτά, ωστόσο, είναι λίγο-πολύ γνωστά όταν μιλάμε για ένα από τα πιο γνωστά φιλμ της χρυσής περιόδου του ελληνικού κινηματογράφου.
Γιατί, ναι, την «Μανταλένα» (1960) την έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά, σε σημείο που να ξέρουμε πια απέξω τους διαλόγους.
Όμως, υπάρχει μια ιστορία κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, «πίσω» από τις κάμερες, η οποία οδήγησε στο να εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για τους κύριους χαρακτήρες της ιστορίας και έκανε τον σκηνοθέτη Ντίνο Δημόπουλο να μιμείται έναν εκ των ηθοποιών του και να τρέχει σαν τον Βέγγο.
Τι ακριβώς συνέβη;
Αντίπαρος, λίγους μήνες πριν την επίσημη έξοδο της «Μανταλένας» στις αίθουσες. Στα γυρίσματα το κλίμα είναι κάτι παραπάνω από καλό, με τη… σωρεία πλακατζήδων που έχει μαζευτεί να δημιουργεί ένα μίνι αλαλούμ.
Συνήθης «στόχος» ο υπέροχος Σπύρος Καλογήρου, ο οποίος ήταν κάτι παραπάνω από δεκτικός στα πειράγματα και περίμενε μια σπίθα προκειμένου να βάλει «φωτιά» στο πλατό.
Μία μέρα ο σκηνοθέτης αποφάσισε να «καταδικάσει» τον Καλογήρου, στέλνοντάς τον στο απόσπασμα! Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η mixanitouxronou.gr, ο διάλογος μεταξύ τους ήταν ο εξής:
– «Σε δικάζουμε επί εσχάτη προδοσία», ενημέρωσε ο Δημόπουλος.
– «Γιατί ρε παιδιά», έκανε πως διαμαρτυρήθηκε ο Καλογήρου, μπαίνοντας αμέσως στο κόλπο. «Τι πρόδωσα;»
– «Την Τέχνη», απάντησε η Βουγιουκλάκη.
– «Ποια τέχνη ρε; Τέχνη είναι αυτό που κάνετε;»
– «Αυτό που κάνω εγώ είναι τέχνη», είπε με ύφος ο Βέγγος. «Αυτό που κάνεις εσύ είναι έγκλημα…»
– «Και θα τιμωρηθείς γι αυτό», συμπλήρωσε σε αυστηρό τόνο ο Παπαμιχαήλ.
Αυτό που ακολούθησε αμφιρρέπει μεταξύ παραλογισμού και απτού σουρεαλισμού: έξω από το μικρό νεκροταφείο του νησιού ετοιμάστηκε το αυτοσχέδιο «Στρατοδικείο», με τον Καλογήρου στο ρόλο του κατηγορουμένου και τους Βέγγο-Παπαμιχαήλ σε ρόλους «εκτελεστών».
Η Καίτη Λαμπροπούλου θα ήταν η (λίαν συντόμως) χήρα του ανθρώπου που δικαζόταν.
Η απόφαση, φυσικά, δεν άφηνε περιθώριο για παρερμηνείες: ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε θάνατο, με την εκτέλεσή του να δρομολογείται άμεσα. Έτσι, το απόσπασμα ετοιμάστηκε εν ριπή οφθαλμού, με τον ΘΒ να μοιράζει τα τουφέκια που είχε δανειστεί από το φροντιστήριο της ταινίας.
Στη συνέχεια ο Βέγγος έδεσε τα μάτια του Καλογήρου, ο Παπαμιχαήλ έδωσε τη διαταγή («Εις σκοπόν… Πυρ!») κι έπειτα τα όπλα άρχισαν να ξερνούν- άσφαιρο, φυσικά- μολύβι προς την πλευρά του Καλογήρου, ο οποίος έπεσε στο έδαφος με δραματικό τρόπο.
Οι ιαχές τις Λαμπροπούλου («Αχ λεβέντη μου, σε φάγανε τα σκυλιά!») αναμειγνύονταν με τα χάχανα του συνεργείου, όμως αυτό που κανείς δεν πρόσεξε, λόγω του ότι το σκοτάδι είχε καλύψει τα πάντα, ήταν πως δύο κάτοικοι της Αντιπάρου έτυχε να περνάνε πάνω στα γαϊδουράκια τους από το νεκροταφείο και είδαν το περιστατικό.
Σύμφωνα με το θρύλο η ανυποψίαστη γυναίκα είπε στον άντρα της «Πάμε να φύγουμε, θα μας ξεκάνουν κι εμάς» κι έπειτα οι δυο τους ενημέρωσαν τις αρχές.
Αποτέλεσμα;
Την επόμενη μέρα ο Νωματάρχης της περιοχής πήγε στον Ντίνο Δημόπουλο και του επέδειξε το ένταλμα σύλληψης που είχε εκδοθεί!
Για καλή τύχη του σκηνοθέτη, αλλά και των «εκτελεστών», ο Καλογήρου είχε αναστηθεί επιτυχώς και γλύτωσαν την ισόβια κάθειρξη…
