Ο «Ιησούς Χριστός» της ελληνικής τηλεόρασης και η τραγική ιστορία του

Έγινε ευρύτερα γνωστός ως ο «Χριστός της μικρής οθόνης» και αγαπήθηκε όσο λίγοι ηθοποιοί της γενιάς του.

Ο Αλέξης Γκόλφης δεν χρειάστηκε να παίξει σε δεκάδες ταινίες ούτε να εμφανιστεί σε επιθεωρήσεις για να γράψει το όνομά του στη μνήμη των τηλεθεατών. Μια και μόνο ερμηνεία, αυτή του Μανωλιού στην τηλεοπτική μεταφορά του αριστουργήματος του Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», ήταν αρκετή για να τον κάνει κομμάτι της ελληνικής τηλεοπτικής ιστορίας.

Όμως, το τέλος του δεν είχε τίποτα από τη λάμψη που του άξιζε.

Από τον αθλητισμό στην υποκριτική

Ο Αλέξανδρος Γκολφινόπουλος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου 1948. Παιδί με αγάπη για τον αθλητισμό, ονειρευόταν να γίνει πρωταθλητής. Ξεχώρισε στο πινγκ-πονγκ, αλλά σύντομα κατάλαβε πως στην Ελλάδα του ’60 ο αθλητισμός δύσκολα θα του εξασφάλιζε ένα βιώσιμο μέλλον.

Έτσι, στράφηκε στην τέχνη της υποκριτικής. Ξεκίνησε σε θεατρικούς θιάσους, πέρασε από μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους, και το 1973 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην τηλεόραση με τη σειρά «Επικίνδυνα Βήματα» στην ΥΕΝΕΔ. Παράλληλα, ο σκηνοθέτης Βασίλης Γεωργιάδης φάνηκε να βλέπει σε αυτόν κάτι παραπάνω – ποντάροντας στο καθαρό βλέμμα και την ήρεμη, σχεδόν αγγελική του παρουσία.

Ο ρόλος που σημάδεψε τη ζωή του

Το 1975, ο Γεωργιάδης αποφάσισε να μεταφέρει στην τηλεόραση το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», με φόντο τη Μικρά Ασία του 1921. Το χωριό Λυκόβρυση ετοιμάζεται για την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού – μια παράδοση που αναβίωνε κάθε επτά χρόνια. Ο Μανωλιός, ένας νεαρός βοσκός, επιλέγεται να ενσαρκώσει τον Ιησού και μέσα από την εσωτερική του μεταμόρφωση ταυτίζεται τόσο βαθιά με τον ρόλο, που το ταξίδι καταλήγει να τον συντρίψει.

Η σειρά προβλήθηκε από τις 29 Μαΐου 1975 έως τις 11 Ιουνίου 1976 και αριθμούσε 50 επεισόδια. Το κοινό την παρακολούθησε μαζικά και ο Αλέξης Γκόλφης γνώρισε την καθολική αποδοχή.

Μετά την κορυφή, ήρθε η πτώση. Ο Αλέξης Γκόλφης βρέθηκε εκτός πλάνου. Ο εθισμός και τα οικονομικά προβλήματα τον έσπρωξαν στο περιθώριο.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, είχε μείνει άστεγος, ζούσε σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι στα Πατήσια και επιβίωνε χάρη στα συσσίτια.

Σε συνέντευξή του το 2006 στην εφημερίδα Espresso, περιέγραψε τη ζοφερή του καθημερινότητα:

«Ούτε από τα σκουπίδια τρώω ούτε στα παγκάκια κοιμάμαι. Ζω αξιοπρεπώς, αλλά πολύ δύσκολα. Με 1.000 ευρώ τον χρόνο που μου έδωσε ως επίδομα το Υπουργείο Πολιτισμού, έχω κάνει κατάληψη σε ένα παλιό σπίτι, τρώω από το συσσίτιο του Αγίου Λουκά. Δεν πιστεύω στην κατάρα των ηθοποιών που έπαιξαν τον Χριστό. Τα λεφτά δεν τα υπολόγισα ποτέ, τα είχα όταν άνοιξα τα δύο μπαρ στο Κολωνάκι. Μετά τα έχασα όλα. Ίσως, να με βοηθήσει ο Θεός, που τον πλησίασα στο σίριαλ, να στηριχτώ ξανά στα πόδια μου».

Στις 3 Αυγούστου 2007, ο ηθοποιός βρέθηκε ημιλιπόθυμος στην Πλατεία Κολιάτσου και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ερυθρός Σταυρός. Είχε υποστεί οξύ έμφραγμα.

Δύο μέρες μετά, άφησε την τελευταία του πνοή.