Κινηματογράφος
Όταν ο ηθοποιός Άνταμ Πίρσον επισκέπτεται ένα μέρος, είναι σίγουρος πως δεν θα περάσει απαρατήρητος.
Έχει μάθει να δέχεται τα βλέμματα από περιέργεια και, μερικές φορές, από σκληρότητα, όταν οι άνθρωποι βλέπουν για πρώτη φορά το πρόσωπό του, που είναι καλυμμένο με όγκους λόγω νευροϊνωμάτωσης.
Ωστόσο, ο ίδιος δεν το έχει αφήσει να τον πάρει από κάτω. Αντιθέτως -και πολύ ορθώς – τα έχει βρει με τον εαυτό του, έχει αυτοπεποίθηση και αντιμετωπίζει τα πάντα με τόλμη.
«Μπαίνεις μέσα και το παλεύεις», λέει ο 39χρονος ηθοποιός στο αμερικανικό περιοδικό People.
«Όπως, ‘Γεια σας, το όνομά μου είναι Adam. Είμαι καινούργιος εδώ. Θα γίνουμε φίλοι”».
Αυτή η αυτοπεποίθηση ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Aaron Schimberg να γράψει το «A Different Man», μια σκοτεινή κωμωδία που έκανε πρεμιέρα στις 20 Σεπτεμβρίου και στην οποία πρωταγωνιστούν ο ίδιος ο Pearson και ο Sebastian Stan, ο οποίος επαινεί το «χάρισμα και τη γενναιότητα» του συμπρωταγωνιστή του.
Στο A Different Man, υποδύεται τον Oswald.
Η υπόθεση ακολουθεί τον Edward, έναν επίδοξο ηθοποιό που υποβάλλεται σε μια ριζική ιατρική διαδικασία για να αλλάξει δραστικά την εμφάνισή του.
Ωστόσο, το νέο του πρόσωπο γρήγορα μετατρέπεται σε εφιάλτη, καθώς χάνει τον ρόλο που ήταν γεννημένος να παίξει και γίνεται εμμονικός με την ανάκτηση αυτού που έχασε.
Προηγουμένως, ο Pearson είχε εμφανιστεί στο θρίλερ «Under the Skin» του 2014 με τη Scarlett Johansson, καθώς και στην ταινία του Schimberg «Chained for Life» του 2019.
«Έγραψα τον ρόλο του Όσβαλντ για να αναδείξω το εύρος του Άνταμ ως ηθοποιού και ως ένα είδος φόρου τιμής στην προσωπικότητά του», λέει ο Schimberg .
«Έχω υπερωιοσχιστία και αυτό έχει διαμορφώσει την αντίληψή μου για τον εαυτό μου.
Αλλά ο Άνταμ, του οποίου η αναπηρία είναι ακόμη πιο ορατή, δεν αφήνει αυτό να τον καθορίζει.
Ένιωσα δέος γι’ αυτό».
Στη γενέτειρα του Pearson, το Croydon, νότια του Λονδίνου, είναι γνωστός για τις πολυάριθμες εμφανίσεις του σε βρετανικά ντοκιμαντέρ και σε ριάλιτι σόου – και τις περιστασιακές εμφανίσεις του ως DJ στην τοπική του παμπ, Riff Raffs.
Έχει επίσης εργαστεί ως ερευνητής για το BBC και το Channel 41.
«Με συμπαθούν και ευτυχώς ο κόσμος φαίνεται να συμφωνεί με αυτό που κάνω», λέει ο Πίρσον, ο οποίος αστειευόμενος έχει αναφερθεί στον εαυτό του ως «ο αγαπημένος ανάπηρος του Θεού».
Προσθέτει για τον εξωφρενικό αυτό ισχυρισμό:
«Νομίζω ότι μπορώ να το αποδείξω!».
Αλλά αυτή η δυναμική αισιοδοξία δεν ήταν αυτονόητη μεγαλώνοντας στο Croydon με τον δίδυμο αδελφό του, Neil.
Ως μωρά, τα αδέλφια ήταν σχεδόν ίδια κι απαράλλακτα.
Αλλά όταν ο Pearson ήταν 5 ετών, χτύπησε το κεφάλι του στο υπνοδωμάτιό του, και το χτύπημα δεν επουλώθηκε ποτέ.
Μετά από επισκέψεις σε διάφορους ειδικούς, διαγνώστηκε με νευροϊνωμάτωση τύπου 1, μια ανίατη νευρογενετική διαταραχή που μπορεί να προκαλέσει όγκους.
Ποιος είναι ο Adam Pearson
Γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1985 στο Croydon του Λονδίνου.
Όταν ο Pearson ήταν 8 ετών, οι όγκοι είχαν προχωρήσει και το πρόσωπό του είχε παραμορφωθεί αισθητά.
Ο χλευασμός άρχισε.
«Κάθε φορά που έπαιζε στην τηλεόραση ο Άνθρωπος Ελέφαντας ή ο Καμπούρης της Παναγίας των Παρισίων, την επόμενη μέρα άκουγα αυτό το παρατσούκλι», θυμάται.
Το γυμνάσιο ήταν ιδιαίτερα οδυνηρό:
«Έπαιρνα μια βαθιά ανάσα πριν περάσω τις πύλες και προσπαθούσα να κρατηθώ».
Ο αδελφός του, εν τω μεταξύ, είχε επίσης διαγνωστεί με NF1, αλλά δεν έδειχνε κανένα εξωτερικό σημάδι της διαταραχής.
Παρά την κατάστασή του, ο Πίρσον, ο οποίος έχει υποβληθεί σε 39 χειρουργικές επεμβάσεις για την αφαίρεση των περιττών όγκων («Σιγά-σιγά μεγαλώνει ξανά, οπότε είναι ένας συνεχής κύκλος»), δεν θυμάται να λυπάται τον εαυτό του.
«Μπορείς να αναλωθείς στο “Δεν είναι δίκαιο” και στο “Γιατί η ζωή είναι τόσο σκληρή;”.
Αυτό δεν λύνει τίποτα», λέει ο Pearson, ο οποίος έχασε όλη την όραση από το ένα μάτι ως αποτέλεσμα των όγκων.
Ο αδελφός του, ανέπτυξε τελικά απώλεια βραχυπρόθεσμης μνήμης και επιληψία ως αποτέλεσμα του NF1.
Ωστόσο, ο Pearson λέει:
«Ο αδελφός μου και εγώ μεγαλώσαμε για να ζούμε τη ζωή που έχουμε και να μην θρηνούμε αυτή που δεν έχουμε».
Η ηθοποιία συνέβη τυχαία.
Ο Πίρσον εργαζόταν στην τηλεοπτική παραγωγή όταν έλαβε ένα τηλεφώνημα από μια φιλανθρωπική οργάνωση για τις διαφορές στο πρόσωπο που έλεγε ότι μια ταινία χρειαζόταν έναν ηθοποιό με παραμόρφωση.
Ήταν το κάστινγκ για την ταινία «Under the Skin».
«Η αναπηρία μου έχει ανοίξει πολύ περισσότερες πόρτες από όσες έκλεισε», σημειώνει.
Αλλά, λέει, το Χόλιγουντ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε «τεμπέλικη γραφή» όταν πρόκειται για αναπηρίες:
«Δεν νομίζω ότι υπάρχουν αρκετές φωνές ατόμων με αναπηρία που τροφοδοτούν τη δημιουργική διαδικασία.
Απογοητεύομαι όταν οι άνθρωποι προσποιούνται ότι δεν μπορούν να τις βρουν.
Σύμφωνοι, δεν χρειάζεται, αλλά τότε μην εκπλήσσεστε όταν αυτό που φτιάχνετε είναι σκουπίδι».
Ο Σταν λέει ότι η συνεργασία με τον Πίρσον εμπλούτισε την απεικόνιση ενός ανθρώπου που ζει με την παραμόρφωση μέχρι να μπορέσει να μεταμορφώσει την εμφάνισή του.
«Ο Άνταμ λέει την αλήθεια και είναι απίστευτα ειλικρινής.
Τα βρήκαμε αμέσως», λέει ο Σταν.
«Ήταν ευγενικός στο να μου μιλήσει ανοιχτά για την παιδική του ηλικία και για όσα συνάντησε στη ζωή του.
Όλα αυτά ήταν ζωτικής σημασίας για να μπορέσω να κατασκευάσω ένα παρελθόν για τον χαρακτήρα μου».
Και ο Schimberg λέει ότι ελπίζει να βάλει τον Pearson σε μελλοντικές ταινίες.
«Αξίζει να παίξει και σε άλλες ταινίες, ταινίες που δεν αφορούν ειδικά την αναπηρία», λέει ο Schimberg.
«Έχει αυτό που χρειάζεται».
Στην οθόνη ή εκτός, ο ηθοποιός λέει ότι θα συνεχίσει να είναι η φωνή και το πρόσωπο της αλλαγής.
Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι δεν θα κρύβεται από τα άβολα βλέμματα – ή τις διερευνητικές ερωτήσεις.
«Νομίζω ότι μια ειλικρινής συζήτηση οδηγεί πολύ μακριά», λέει ο Πίρσον.
«Η περιέργεια πρέπει να απαντάται με ευγένεια.
Το μόνο που θέλουν οι άνθρωποι είναι να ξέρουν ότι είστε καλά και ότι θα είναι καλά. Μετά από αυτό, όλα είναι απλά».
Αυτή είναι η προσέγγιση που χρησιμοποίησε όταν πέρασε αρκετές εβδομάδες ζώντας στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του A Different Man .
«Είχα ένα Dunkin’ Donuts δίπλα στην πολυκατοικία μου, οπότε πήγαινα εκεί κάθε μέρα και γνώριζα το προσωπικό με το όνομά του», λέει.
«Στο τέλος μου έδιναν δωρεάν ντόνατς.
Πηγαίνω σε όλα με καθαρό μυαλό και γεμάτη καρδιά.
Αν οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν, ας μιλήσουμε.
Ξέρω ότι κάποιοι στην κοινότητα των ατόμων με αναπηρία λένε:
“Δεν είναι δουλειά μου να σας εκπαιδεύσω για την αναπηρία”.
Αλλά εμείς είμαστε οι ειδικοί. Νομίζω ότι αν δεν εκπαιδεύω, είμαι απερίσκεπτος και ανεύθυνος».
Αντ’ αυτού, θέλει να ζήσει τη ζωή του «προσπαθώντας να προσθέσω αξία όπου μπορώ», λέει.
«Αν αυτό που κάνω τώρα σημαίνει ότι οι νεότεροι Adam Pearsons δεν χρειάζεται να περάσουν την κόλαση στο σχολείο, ή ότι κάποιος που μοιάζει με μένα μπορεί να μπει σε μια παμπ και να μην είναι κάτι σπουδαίο, τότε έχω πετύχει τον στόχο μου».
