Κινηματογράφος
Το κίνημα του «Νέου Χόλιγουντ» δεν είχε καν ξεκινήσει όταν ο Τζαν Νίκολσον άρχισε να «φτιάχνει» την επιτυχημένη διαδρομή του.
Αφού ακολούθησε τα χνάρια αμέτρητων μελλοντικών θρύλων καθισμένος κάτω από το ανεκτίμητο μαθησιακό δέντρο του Roger Corman, ο Τζακ Νίκολσον απέκτησε κατανόηση της διαδικασίας δημιουργίας ταινιών από πολλές οπτικές γωνίες.
Γεγονός που τον βοήθησε να περιηγηθεί στο συνεχώς μεταβαλλόμενο πρόσωπο της βιομηχανίας.
Μόλις το Easy Rider τον ώθησε προς το mainstream, ο Τζακ Νίκολσον ήταν στην τέλεια θέση για να εκμεταλλευτεί τις βιομηχανίες που θα συνέχιζαν να καθορίζουν τη δεκαετία του 1970.
Βυθίζοντας τα νύχια του στην αφρόκρεμα του Χόλιγουντ, αρνήθηκε να αποχωρήσει μέχρι που εγκατέλειψε εντελώς την υποκριτική με τους δικούς του όρους τέσσερις δεκαετίες αργότερα.
Ήταν ένα από τα βασικά πρόσωπα μιας σεισμικής μετατόπισης σε κάθε επίπεδο, αλλά δεν έχασε ούτε βήμα όταν το «Νέο Χόλιγουντ» ξεκίνησε την πορεία του.
Αντίθετα, εμφανίστηκε στην πρώτη γραμμή μιας άλλης τάσης που σύντομα θα γινόταν κοινός τόπος.
Κάνοντας ένα επικερδές συμβόλαιο για τον εαυτό του που τον έβλεπε να παίρνει τεράστιο μισθό υπέρ των κερδών και των δικαιωμάτων για να παίξει τον Τζόκερ στον Μπάτμαν του Τιμ Μπάρτον.
Στη σύγχρονη εποχή, μπορεί συχνά να νιώθουμε ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα παρασκήνια και τις σατανικές φήμες παρά για τις ίδιες τις ταινίες.
Και έχουν τον τέλειο αγωγό για να εντρυφήσουν αυτά τα ενδιαφέροντα μέσω των smartphone ή του υπολογιστή.
Οποιοσδήποτε διαθέτει πληκτρολόγιο μπορεί να είναι κριτικός, οποιοσδήποτε με σύνδεση στο διαδίκτυο μπορεί να μεταδώσει τη γνώμη του και πολλοί άνθρωποι θεωρούν ότι είναι ειδικοί σχετικά με το σελιλόιντ, χωρίς να έχουν ιδέα.
Περιττό να πούμε ότι ο Τζακ Νίκολσον το είχε δει να έρχεται όλο αυτό.
«Οι άνθρωποι που απέχουν πολύ από τη σκηνή του κινηματογράφου, νομίζουν πως είναι ο Ντάριλ Ζανούκ με τον τρόπο που μιλάνε», είπε.
Ο Νίκολσον γνώριζε από την δεκαετία του ‘80 πως τα πράγματα θα πέρνανε μία πολύ άσχημη στροφή σχετικά με την κριτική του κινηματογράφου και τα δικαιώματα των καλλιτεχνών.
Κι όντως σήμερα βλέπουμε πως είχε δίκιο, αρκεί κανείς να δει τι γίνεται με τις πλατφόρμες, τις απεργίες των σωματείων αλλά και τους μισθούς των εργαζομένων στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.
