«Τα Τσακάλια»: Πού γυρίστηκε η θρυλική ταινία του Γ.Δαλιανίδη

Τεράστια ήταν η εμπορική επιτυχία που σημείωσε η ταινία «Τσακάλια» του Γιάννη Δαλιανίδη.

Χαρακτηριστικό του ενδιαφέροντος που έδειξε το κοινό για τέτοιου ύφους φιλμ είναι το γεγονός ότι η συγκεκριμένη παραγωγή έκοψε 227.581 εισιτήρια τη σεζόν 1981-1982!

Βλέποντας αυτό το σουξέ ο Γ.Δαλιανίδης θα επιστρέψει τα επόμενα χρόνια με ακόμη δύο αντίστοιχης αισθητικής ταινίες. Την «Στροφή» και το «Οι επικίνδυνοι», με βασικό πρωταγωνιστή τον ωραίο της εποχής, Πάνο Μιχαλόπουλο.

Όπως είναι φυσικό αυτό το δυστοπικό σκηνικό μιας νεολαίας που γίνεται έρμαιο των ουσιών και της έκλυτης ζωής, με ξενύχτια, κόντρες με μηχανές, έλλειψη σεβασμού και παραβατικότητας είναι η Αθήνα.

Στα «Τσακάλια» η βασική ιστορία κινείται ακριβώς μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Κεντρικοί ήρωες οι Πάνος Μιχαλόπουλος και Σταμάτης Γαρδέλης, με τον πρώτο να συμπαρασύρει τον δεύτερο στον δικό του προσωπικό κατήφορο. Στο φιλμ ξεφεύγουμε από τη λογική των γυρισμάτων σε ένα στούντιο και η κάμερα βγαίνει έξω. Προφανώς για να δώσει την αίσθηση της αληθοφάνειας (πώς να κάνεις κόντρες και σούζες στα πλατό άλλωστε), αλλά την ίδια ώρα επιτυγχάνει κι ένα διαφορετικό σκοπό, έστω και ακούσια.

Μας δίνει μια πολύ καλή εικόνα της πρωτεύουσας πριν από 40 χρόνια.

Οι πιο πολλοί όταν ακούμε την λέξη «Τσακάλια» και αναφερόμαστε στο φιλμ και όχι στο θηλαστικό, φέρνουμε στο μυαλό μας την Πανεπιστημιούπολη. Εκεί γυρίστηκαν πολλές από τις σκηνές που για την εποχή τους ήταν πολύ πρωτοποριακές. Βλέπαμε σκηνές δράσης, με μοτοσυκλέτες μεγάλο κυβισμού οι οποίες ουσιαστικά αντιπροσώπευαν έναν από τους μεγαλύτερους φόβους κάθε γονιού. Το τι θα συμβεί στο παιδί του αν καβαλήσει αυτούς τους… διαόλους.

Η Πανεπιστημιούπολη ήταν το ιδανικό μέρος για τέτοιου είδους γυρίσματα, αφού βρισκόταν μια ανάσα από το κέντρο και επιπλέον ήταν και ένα σημείο γνωστό σε όλους. Με χαμηλό κόστος, δίχως να χαθεί χρόνος, ο θεατής βρισκόταν νοερά στην περιοχή του Ζωγράφου κι ένιωθε και ο ίδιος τον κίνδυνο…

Άλλωστε αυτή είναι η προσέγγιση από την αρχή της ταινίας. Ήδη από τις πρώτες σκηνές βλέπουμε θεωρητικά ρεπορτάζ που μεταφέρουν αυτήν την αίσθηση. Το ερώτημα για το «πού πάει η κοινωνία» στο οποίο βάσει σεναρίου καλούνται να δώσουν απάντηση καθημερινοί πολίτες. Τους βλέπουμε σε αρκετές σκηνές στο κέντρο της πρωτεύουσας, όπως για παράδειγμα στο Πανεπιστήμιο και στις συνοικίες γύρω από το κέντρο της Αθήνας.

Αντίστοιχα πλάνα μας βάζουν στις γειτονιές του Ζωγράφου ή των Ιλισίων, όπου χτυπούσε η καρδιά της νεολαίας της εποχής. Χάρη μάλιστα σε ορισμένα από αυτά τα πλάνα, διαπιστώνουμε ότι ορισμένα σημεία παραμένουν αναλλοίωτα, ακόμη και τα μαγαζιά είναι ακριβώς τα ίδια. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων ίσως το θρυλικό «Jacky O.» που υπάρχει ακόμη πίσω από το ξενοδοχείο «Hilton».

Σε άλλες βέβαια, όπως η κλασική σκηνή με την μηχανή να καταπίνει χιλιόμετρα στην Κηφισιά στο ύψος του Λαϊανόπουλου ή στο καφέ μπαρ «Saloon» στα Ιλίσια, οι διαφορές είναι τεράστιες σε σχέση με το σήμερα.

Το μόνο που δεν έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου είναι ότι ο φόβος πουλούσε, πουλάει και θα πουλάει για όσο υπάρχουν άνθρωποι