Μέσα από τα «σκουπίδια»… δημιουργήθηκε ένας θρίαμβος 

Μέσα από τη διάλυση έρχεται η σύνθεση για τον  Φρανκ Κάστορφ, τον σπουδαίο Γερμανό σκηνοθέτη που για πρώτη φορά σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο εγείροντας πολλά ερωτήματα για το εάν θα  έπρεπε να παρουσιάσει τη δική του Μήδεια στο συγκεκριμένο αναμφίβολα ιερό χώρο για το αρχαίο ελληνικό δράμα!

Κάποιοι εκατοντάδες θεατές αποχώρησαν στο πρώτο μισάωρο ενοχλημένοι από την “σκηνογραφία” μια… χωματερή που αναπαριστά μια διαλυμένη εποχή ένα γκρεμισμένο κόσμο , τον κόσμο της Μήδεια και τη δική μας ανερμάτιστη ηθικά εποχή.

Συνθήκες καιρικές… καύσωνας και ένα θέατρο κατάμεστο θα μπορούσαν να αποβούν αποτρεπτικές για να παρακολουθήσει κάποιος 4 ώρες τα πάθη της τραγικής ηρωίδας όμως η γράφουσα και κάποιοι άλλοι χιλιάδες παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα όσα μέσα από συγκλονιστικές ερμηνείες απέδωσαν σπουδαίοι πρωταγωνιστές και μάλιστα 5 κορυφαίες ηθοποιοί για τη Μήδεια!

Ναυπλιώτη, Γουλιώτη, Κόκαλη, Ρουμελιώτη, Παπούλια έδωσαν ρεσιτάλ ερμηνείας που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τη στόφα των μεγάλων τραγωδών αλλοτινών εποχών.

Ευρυπίδης, Μίλερ, Ρεμπώ αρμονικά συνδεδεμένοι στο αριστοτεχνικά υφασμένο ψυχογράφημα της πιο παθιασμένης ηρωίδας της αρχαιοελληνικής γραμματείας…

Η Μήδεια ερωτευμένη χωρίς κανένα προστατευτικό δίχτυ με τον Ιάσονα, εγκαταλείπει την πατρίδα της, τα κληρονομικά της δικαιώματα, τον ακολουθεί και ζει μαζί του υπό άθλιες συνθήκες, γίνεται μητέρα των παιδιών του για να γνωρίσει στη συνέχεια την πιο ανελέητη προδοσία στο πρόσωπο του. Εκδικείται με ειδεχθή εγκλήματα και φεύγει με το άρμα του Ήλιου.

Οι κραυγές πέντε γυναικών είναι οι κραυγές 2.500 χρόνων γυναικών σε όλο τον πλανήτη που έχουν ατιμαστεί, προδώθει, συνθλιβεί, αφανιστεί στη δίνη του Αρμαγεδδώνα της βάναυσης πατριαρχίας και ο σπαραγμός τους έσκιζε τις σάρκες της ψυχής μας παρασύροντας μας στην έκσταση που στόχευε και ο μεγάλος τραγικός ποιητής.

Η Μήδεια “σκοτώνει” το σκοτάδι της Πατριαρχίας και “γεννάει” το φως και την ελπίδα για μια νέα εποχή που καμία  ύπαρξη δεν καταπιέζεται δεν καταδυναστεύεται δεν κακοποιείται.

Ο Κάστορφ θίγει όλα τα θέματα στα οποία επικεντρώνεται η εποχή μας θεσμικά, πολιτικά, πολιτεύματος, προσφυγικό, περιβάλλον, πολέμους, εμφυλίους αφού όλα αυτά συνυπάρχουν και ταυτόχρονα συγκρούονται μέσα στην ύπαρξη της Μήδειας.

Οι ζωντανές κινηματογραφικές λήψεις και τα εκπληκτικά γκρο πλαν στα πρόσωπα των γυναικών στο ειδικά διαμορφωμένο κόκκινο δωμάτιο έδεσαν απόλυτα με τη θεατρική ερμηνεία συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός πρωτόγνωρου θεάματος που έκανε διαρκώς συμμέτοχο το θεατή.

Στην αρχαιότητα ακριβώς αυτή την αμεσότητα επιδίωκαν και… συνενοχή του θεατή και μόνο επιτυχής ως προς τους κοινούς αυτούς στόχους μπορεί να θεωρηθεί η σκηνοθετική ματιά του Γερμανού.

Η Επίδαυρος είναι ένας χώρος ιερός γιατί είναι σανατόριο ψυχών και η Μήδεια του Κάστορφ την ιερότητα αυτή τη σεβάστηκε αναμφίβολα θεραπεύοντας ψυχικά τραύματα και “καθαρίζοντας” κακοποιητικές συμπεριφορές, αρκεί να συμμετείχαν ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχής σε όσα ακούσαμε είδαμε ζήσαμε στην πορεία που διέγραψε η πιο υπερβατική ηρωίδα στην παγκόσμια δραματουργία.

Όσοι έχουμε νιώσει την προδοσία στο πετσί μας    ταυτιστήκαμε ίσως λίγο περισσότερο αλλά ήρθε από το υπερπέραν και η τρυφερή φωνή της Αρλέτας να σβήσει την φλόγα, ψιθυρίζοντας με την κιθάρα της “μια φορά θυμάμαι με αγαπούσες” ηχητική υπόκρουση που κάπου ένα δάκρυ θα πήρε σίγουρα και από τον… Ευριπίδη !

*Συγχαρητήρια στους ανθρώπους του Φεστιβάλ για την επιλογή και την άψογη οργάνωση της μετάβασης από Αθήνα των δημοσιογράφων.

** Υπέροχη και η έκθεση με φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό καθώς και κουστούμια από τις παραστάσεις της Μήδειας από το 1953 μέχρι και σήμερα.