Λήδα Κατακουζηνού – Βαρδινογιάννη: Έφυγε από τη ζωή «η τελευταία grande dame των Αθηνών»

Έφυγε από το ζωή το απόγευμα της Πέμπτης η Λήδα Βαρδινογιάννη. Ήταν σύζυγος του επί σειρά ετών Βουλευτή Ρεθύμνου και υπουργού αρκετών κυβερνήσεων, Παύλου Βαρδινογιάννη.

Η πάντα κεφάτη, άκρως κοσμική και εξαιρετικά ευγενής Λήδα Κατακουζηνού- Βαρδινογιάννη, όπως μαρτυρούσε και το πατρικό της επώνυμο ήταν απόγονος της δυναστείας των Κατακουζηνών. Κόρη του μεγαλοεπιχειρηματία Ιωάννη Κατακουζηνού, μεγάλωσε κυριολεκτικά στα πούπουλα και έζησε από τα παιδικά της χρόνια μια μυθική ζωή.

Παρόλο που έμεινε ορφανή από μάνα πολύ μικρή, ο πατέρας και η Γερμανίδα γκουβερνάντα της, φρόντισαν να της προσφέρουν απλόχερα αγάπη. Φοίτησε όπως όλα τα κορίτσια της σειράς της στο Κολλέγιο Αθηνών και στην Σχολή Βακαλό και ολοκλήρωσε την μόρφωσή της, κάτι σπάνιο για την εποχή, στην Ελβετία.

Η ιστορία της θυμίζει λίγο αυτή της πάμπλουτης Αμερικανής Μπάρμπαρα Χάτον. Χρήμα, χλιδή αλλά και μοναχικότητα. Ζούσε σε ένα πολυτελέστατο διαμέρισμα στην οδό Λουκιανού, έχοντας για πολλά χρόνια έναν Ινδό υπηρέτη, αγαπούσε τις εξόδους και είχε λατρεία στην τέχνη αλλά και τα κοσμήματα.

Για τους φίλους της, παρά την ηλικία της, παρέμενε πάντα ένα κοριτσάκι. Και μάλιστα ένα κοριτσάκι που αγαπούσε τα λούσα. Κάποιοι από τον κύκλο της την θυμούνται, να φτάνει στην Ελβετία όπου στο αεροδρόμιο την περίμενε μια αστραφτερή Rolls Royce προκειμένου να την παραλάβει και να την μεταφέρει στην τράπεζά της. Διέθετε κοσμήματα που ζάλιζαν, παρόμοια μ΄αυτά της Μπάρμπαρα Χάτον, όπως και εξαιρετικούς πίνακες ζωγραφικής επιφανών ζωγράφων ( από Πικάσο μέχρι Σαγκάλ, Ματίς, Λύτρα, Βολανάκη κλπ) αλλά και έπιπλα που χωρίς δεύτερη σκέψη δώρισε πριν από κάποια χρόνια στο Μουσείο Μπενάκη. Προς τιμήν της το Μουσείο έδωσε σε μια πτέρυγα το όνομά της.

Η Λήδα Κατακουζηνού Βαρδινογιάννη δεν ήταν μια τυχαία προσωπικότητα για τα σαλόνια της εποχής. Θείος της άλλωστε ήταν ο Ευρυπίδης Κουτλίδης, μέγας συλλέκτης ο οποίος δώρισε την συλλογή στην Εθνική Πινακοθήκη αλλά και ο γνωστός ψυχίατρος Αγγελος Κατακουζηνός. Το 1979, απέδειξε το επιχειρηματικό της ταλέντο αναλαμβάνοντας την οικογενειακή επιχείρηση με την ξυλεία.

Όταν γνώρισε τον Παύλο Βαρδινογιάννη, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερό της, ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος και ο γάμος με κουμπάρο τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν άργησε να έρθει. Εστω, κι αν δεν υπήρξαν απόγονοι. Το φιλάσθενο κορίτσι με την χοντρή κοτσίδα, παρά τα όσα σχολίαζαν για εκείνην οι κακές γλώσσες, σε ηλικία 35 ετών είχε βρει την ευτυχία στο πρόσωπο του Παύλου. Σε παλαιότερη συνέντευξή της είχε παραδεχτεί: «Οταν πέθανε ο πατέρας μου, το ’79, ανέλαβα την οικογενειακή επιχείρηση. Είχε πεθάνει και ο θείος Ευριπίδης που ήταν συνέταιροι με τον πατέρα μου, οπότε η εταιρεία ξυλείας πέρασε στα χέρια μου. Στην αρχή βοηθούσε και ο άνδρας μου, αλλά δεν μου άρεσε αυτό. «Εσύ στην πολιτική, εγώ στις δουλειές» του έλεγα συχνά. Μετά τον θάνατο του άνδρα μου, όταν πούλησα την εταιρεία, έκανα πολύ καλές τοποθετήσεις που μου επιτρέπουν σήμερα να ζω. Ομολογώ ότι είχα πάντα εμπορικό ένστικτο».

Ντυμένη με υψηλή ραπτική, από τις ελάχιστες Ελληνίδες που εκείνη την εποχή ψώνιζαν από τον οίκο Dior στο Παρίσι, κυκλοφορούσε ως επί το πλείστον με οδηγό και είχε στενή της φίλη, την επίσης κοσμική περσόνα Λία Χατζηπάνου. Το εξοχικό της σπίτι στα Νότια Προάστια ήταν ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος με πορσελάνες, αντίκες, έργα τέχνης ακόμη και …μίνι ζωολογικό κήπο. Κάποιοι περίμεναν πως και πως μια πρόσκλησή της προκειμένου να περάσουν μαζί της ένα υπέροχο μεσημέρι Κυριακής με προσέκο, πατέ και σολομό. Το συγκεκριμένο σπίτι, έγινε επίσης αντικείμενο δωρεάς.

Αλλους πάλι τους υποδεχόταν στο ηλιόλουστο διαμέρισμα της Λουκιανού με τα τρία σαλόνια, τις σπάνιες πορσελάνες, τα κινέζικα βάζα και το αξέχαστο décor. H ίδια είχε παραδεχτεί ότι η διακόσμησή του δεν οφείλετο μόνο στο δικό της γούστο αλλά και στον περιζήτητο για την εποχή decorateur ονόματι Γαβαλά που εργαζόταν στην εταιρεία «Σαρίδης». Η Λήδα Βαρδινογιάννη, λόγω ηλικίας αλλά και προβλημάτων υγείας, ζούσε τα τελευταία χρόνια μοναχικά. Εστω, και σε «χρυσό κλουβί». Συνήθιζε μάλιστα να λέει ότι οι περισσότεροι φίλοι της ή είχαν πεθάνει ή είχαν πάθει αλτσχάιμερ. Με την γενναιοδωρία που την χαρακτήριζε μάλιστα, χρηματοδοτούσε ιδρύματα και κλινικές που σχετίζονται με την συγκεκριμένη ασθένεια. «Ας πεθάνω όρθια και έχοντας τα λογικά μου» συνήθιζε να λέει σε εκείνους που την έβλεπαν ως το τέλος « Θέλω φίλοι και μη να με θυμούνται ως περσόνα των σαλονιών και των κοσμικών στηλών».