Πρόσωπα
Ένα σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο ήρθε στο «φως» της δημοσιότητας, στο οποίο ακούγεται να μιλά η σπουδαία ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη λίγο πριν «φύγει» από τη ζωή.
Η κυρία του θεάτρου και του κινηματογράφου έσβησε στη Νέα Υόρκη, στις 3 Σεπτεμβρίου 1983 έχοντας δώσει μία μεγάλη και άνιση μάχη με τον καρκίνο.
Η εν λόγω ασθένεια κάνει την εμφάνισή της στη ζωή της ηθοποιού το 1969, αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδελφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από καρκίνο του μαστού. Μετά την εγχείρηση (ολική μαστεκτομή) στην οποία υποβλήθηκε, επιστρέφει και προσπαθεί να το ξεπεράσει.
Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 ολόκληρα χρόνια, το 1980. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα ήταν το “Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού” όπου την είδαμε στον ρόλο της κωφής Σάρας.
Θα αντέξει μέχρι το 1983, με τεράστια δύναμη ψυχής και λίγο πριν έρθει το τέλος θα βρει τη δύναμη να ηχογραφήσει το τελευταίο της σπαρακτικό μήνυμα μέσα στο νοσοκομείο Mount Sinai της Νέας Υόρκης, μετά την επέμβαση που υποβλήθηκε για την αφαίρεση της φωνητικής της χορδής.
«Αργώ πολύ να πεθάνω και είναι δυσάρεστο γιατί αλλάζει ο χαρακτήρας μου πολύ γρήγορα. Έχω κοπεί από τους ανθρώπους και από κάθε ενδιαφέρον και κυρίως αποκόβομαι από τον εαυτό μου. Νόμιζα πως είχα ταλέντο, καμάρωνα για αυτό, λυπόμουνα που πήγε χαμένο και τώρα ξέρω πως είχα ταλέντο αλλά επειδή πήγε χαμένο, δε φταίνε ούτε οι συνθήκες κατάλαβα ζώντας ότι πήγε χαμένο γιατί δεν ήταν αρκετό. Θα ανακαλύψω και άλλες πικρές αλήθειες, αν δε βιαστεί ο θεός. Έγινε η ζωή μου κουραστική, αναπνέω δύσκολα και έχω πόνους συνεχώς, κοιμάμαι μόνο με φάρμακα και κυρίως αυτό το απόθεμα αγάπης που είχα μέσα μου για τους ανθρώπους όλο χάνεται. Φτάνει ως εδώ», ακούγεται να λέει η Έλλη Λαμπέτη με τρεμάμενη φωνή.
Ακούστε ολόκληρο το ηχητικό ντοκουμέντο που είχε ακουστεί για πρώτη φορά το 1983 στην εκπομπή-αφιέρωμα του Φρέντυ Γερμανού με τίτλο «Θυμάμαι την Έλλη…».
Έλλη Λαμπέτη – Η ζωή της
Γεννήθηκε στα Βίλια Αττικής. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου (το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη). Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε ταβέρνα στα Βίλια και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη. Είχε 6 αδέρφια, μεταξύ των οποίων έναν δίδυμο αδελφό που πέθανε από φυματίωση το 1941. Το 1928 η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα. Ο γάμος της με τον Μάριο Πλωρίτη (ο οποίος παρέμεινε φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το 1950 υπήρξε ατυχής.
Χώρισαν το 1953, όταν γνωρίστηκε με τον Δημήτρη Χορν και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή. Από τον Δ. Χορν χώρισε το 1959, όταν γνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman), τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το 1976 μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση.
Μια προσπάθεια υιοθεσίας (της μικρής Ελίζας) από κοινού με τον Γουέικμαν, της δημιούργησε πλείστα προβλήματα, όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά από 4 χρόνια, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο.
Ένα από τα τελευταία σημειώματα που έγραψε η Έλλη Λαμπέτη
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στις 7:30 το πρωί άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Mount Sinai Hospital των ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1983 η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις 6 Σεπτεμβρίου 1983 κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
