Πρόσωπα
Στις 23 Δεκεμβρίου 1888, ο Ολλανδός ζωγράφος Βίνσεντ βαν Γκογκ, έκοψε το κάτω μέρος του αριστερού του αυτιού. Αργότερα κατέγραψε το γεγονός σε έναν πίνακα με τίτλο «Αυτοπροσωπογραφία».
Σήμερα, ο Βαν Γκογκ θεωρείται καλλιτεχνική ιδιοφυΐα και τα αριστουργήματά του πωλούνται σε τιμές ρεκόρ, ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ζωής του, ήταν ένας πεινασμένος καλλιτέχνης ο οποίος καμία επιτυχία δεν είχε. Ο Βίνσεντ Βίλεμ βαν Γκογκ γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου του 1853 στην Ολλανδία.
Ήταν δύσκολος άνθρωπος, ιδιότροπος και νευρικός. Εργάστηκε ανεπιτυχώς σε μια γκαλερί τέχνης και στη συνέχεια ως ιεροκήρυκας μεταξύ φτωχών ανθρακωρύχων στο Βέλγιο.
Το 1880 αποφασίζει να γίνει καλλιτέχνης με χαρακτηριστικό των έργων του για εκείνη την εποχή να είναι τα σκοτεινά και ζοφερά κάδρα. Το 1886, ο Βαν Γκογκ θα μετακομίσει στο Παρίσι όπου ζει ο μικρότερος αδελφός του, Τεό, με τον οποίο έχουν εξαιρετικές σχέσεις. Ο Τεό, σαν έμπορος τέχνης, στήριξε οικονομικά τον αδελφό του και τον σύστησε σε διάφορους καλλιτέχνες, συμπεριλαμβανομένων των Paul Gauguin, Camille Pisarro και Georges Seurat.
Επηρεασμένος από αυτούς και άλλους ζωγράφους, το καλλιτεχνικό στυλ του Βαν Γκογκ αναπτύχθηκε και σιγά-σιγά άρχισε να χρησιμοποιεί περισσότερα χρώματα στα έργα του.
Το 1888, ο Βαν Γκογκ νοίκιασε ένα σπίτι στην Αρλ στη νότια Γαλλία, όπου ήλπιζε να ιδρύσει μια αποικία καλλιτεχνών. Εκεί ζωγράφιζε ζωντανές σκηνές από την ύπαιθρο καθώς και νεκρές φύσεις. Ο Gauguin έμεινε μαζί του στην Αρλ και οι δύο άνδρες συνεργάστηκαν για σχεδόν δύο μήνες, ωστόσο, οι εντάσεις μεταξύ τους δεν ήταν λίγες και το ποτήρι ξεχείλισε στις 23 Δεκεμβρίου.
Σε μια κρίση του ο Βαν Γκογκ απείλησε τον φίλο του με ένα μαχαίρι πριν το γυρίσει στον εαυτό του και ακρωτηριάσει τον λοβό του αυτιού του. Είναι γνωστό πως, ο Βαν Γκογκ υπέφερε από σοβαρές κρίσεις κατάθλιψης. Πολλοί υποστηρίζουν πως μπορεί να ήταν ο Gaugin εκείνος που του είχε κόψει το αυτί κατά τη διάρκεια του έντονου τσακωμού τους, αυτό όμως δεν μπόρεσε να διασταυρωθεί. Ακόμα και να υποστήριζε κάτι τέτοιο ο Βαν Γκογκ, κανείς δεν θα τον πίστευε.
Στη συνέχεια, φέρεται να τύλιξε το αυτί και να το έδωσε σε μια γυναίκα, την Ρέιτσελ, μια ιερόδουλη που βρισκόταν σε έναν οίκο ανοχής κοντά στο σπίτι του. Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Βαν Γκογκ νοσηλεύτηκε στην Αρλ και στη συνέχεια δεσμεύθηκε οικειοθελώς στο ψυχιατρικό ίδρυμα Saint-Remy de-Provence για ένα χρόνο.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Saint-Remy, κυμαινόταν μεταξύ περιόδων τρέλας και έντονης δημιουργικότητας, περίοδοι που γέννησαν μερικά από τα καλύτερα και πιο γνωστά έργα του, συμπεριλαμβανομένης της Έναστρης Νύχτας και των Ίριδων. Δεδομένου ότι το άσυλο τον περιόρισε και τον απομόνωσε από τον έξω κόσμο, ο Βαν Γκογκ άρχισε να ζωγραφίζει αντίγραφα έργων άλλων καλλιτεχνών. Ένα από αυτά τα έργα ήταν και του Gustave Dore από την αυλή της φυλακής Newgate στο Λονδίνο.
Οι κρατούμενοι περνούν μπροστά από τους φρουρούς για να θυμούνται τα πρόσωπά τους ενώ κοιτάζοντας αυτό το έργο, πολλοί ισχυρίζονται πως, το πρόσωπο του φυλακισμένου στο κέντρο του πίνακα που κοιτάζει προς τα έξω είναι ο ίδιος ο Βαν Γκογκ. Τον Μάιο του 1890, ο Βαν Γκογκ θα μετακομίσει στο Auvers-sur-Oise, κοντά στο Παρίσι, όπου θα συνεχίσει να νιώθει απεριόριστη μοναξιά.
Στις 27 Ιουλίου του 1890 θα αυτοπυροβοληθεί και θα φύγει από τη ζωή δύο ημέρες αργότερα σε ηλικία 37 ετών.
