Πρόσωπα
Ο ηθοποιός Mάνος Βακούσης δηλώνει έτοιμος να αποσυρθεί από την υποκριτική και να βάλει τα ράσα του μοναχισμού.
Ο Μάνος Βακούσης, ένα από τα τεράστια υποκριτικά ταλέντα που διαθέτει η ελληνική θεατρική σκηνή, όταν τον είχαν ρωτήσει για τον Θεό σε πρόσφατη συνέντευξή του, είχε πει: «Είναι δύσκολο να συλληφθεί ο Θεός, μα όπου υπάρχει κίνδυνος βλασταίνει το σωτήριον».
Ο σπουδαίος ηθοποιός, ο οποίος ως άνθρωπος είναι χαμηλών τόνων, με καλούς τρόπους συμπεριφοράς και βαθιά σεμνότητα, μίλησε στην εκπομπή της Φαίης Σκορδά για την τηλεοπτική συνεργασία του με τον Πάνο Βλάχο στη σειρά «17 κλωστές» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στη μεγάλη πίστη του στον Θεό και στην πρόθεσή του να γίνει μοναχός, καθώς μόνο κοντά στον Κύριο νιώθει μεγάλη πληρότητα, εκπλήσσοντας το πάνελ της εκπομπής.
«Με τον τρόπο που εργάζομαι στο θέατρο, κάνω και διαλείμματα ταυτόχρονα. Νομίζω ότι είναι καιρός να κάνω ένα διάλειμμα.
Νιώθω μια εμπειρική πληρότητα, όχι γνώσης. Σήμερα έχουμε στον χώρο τον δικό μας, στην Ελλάδα, την Ορθοδοξία, που έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον.
Οταν πήγα στο Αγιον Ορος, συγκλονίστηκα με το πόσο “παντρεύει” ο μοναχός το τοπίο με τον ορθό λόγο της σκέψης. Στο Αγιον Ορος πιστεύουν ταυτόχρονα στον άνθρωπο και στην αγάπη του Θεού που είναι για εμένα το σύμπαν.
Μπορεί προς τα εκεί να πηγαίνω (σ.σ.: στον μοναχισμό), γιατί εκεί νιώθω πληρότητα».
Ο Μάνος Βακούσης σε παλαιότερη συνέντευξή του στο «Στούντιο 4» είχε αποκαλύψει πώς έγινε ηθοποιός και είχε συγκλονίσει με τη διήγηση των νεανικών του χρόνων: «Στο γυμνάσιο απλά περνούσα τις τάξεις και πήγαινα στο νυχτερινό σχολείο. Τότε ένα φίλος μου είπε για μια δραματική σχολή. Πήγαινα στο νυχτερινό σχολείο και στη δραματική σχολή. Τα τέλειωσα και τα δύο γιατί με αγαπούσαν οι δάσκαλοί μου και με πέρασαν στη σχολή ως ταλέντο.
Δεν μπορούσα όμως να πάρω την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος αν δεν τελείωνα το γυμνάσιο. Οι γονείς μου δεν γνώριζαν τίποτα για τη σχολή, απλά είχα πει ότι θέλω να γίνω ηθοποιός όταν ενηλικιωθώ. Στα 16 μου με έναν περίεργο τρόπο αυτονομήθηκα. Δούλευα μόνος μου, σπούδαζα μόνος μου στον Πειραιά. Μια από τις δουλειές που έκανα ήταν σε νεκροτομείο. Δεν φοβόμουν τον θάνατο, γιατί είχα συνηθίσει τα ήθη και τα έθιμα που είχαμε με τους νεκρούς στη Σαντορίνη. Πήγαινα ως βοηθός, να πλένω τα σώματα. Το έκανα για δύο χρόνια, είχε πολύ καλά λεφτά».
