Πρόσωπα
Ο Νταλί ήταν Kαταλανός ζωγράφος και χαράκτης, από τους σημαντικότερους του 20ού αιώνα. Εντάσσεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα του σουρεαλισμού (είναι ίσως ο κορυφαίος σουρεαλιστής ζωγράφος και σίγουρα ο πιο γνωστός) και με το έργο του εξερεύνησε το ανθρώπινο υποσυνείδητο.
Χάρη και στις εξωφρενικές και εκκεντρικές κατά καιρούς δηλώσεις του, η φήμη που απέκτησε ήταν τεράστια.
Ο Σαλβαδόρ Φελίπε Χαθίντο Νταλί Ντομένεκ γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1904 στην πόλη Φιγκέρας της Καταλονίας. Ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και συμβολαιογράφος, άθεος, αλλά αυστηρών αρχών και υπέρμαχος της ομοσπονδιοποίησης της Ισπανίας, ενώ η μητέρα του ήταν αυτή που ενθάρρυνε τις καλλιτεχνικές ανησυχίες του γιου της.
Ως φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη, αφομοίωσε έναν τεράστιο αριθμό καλλιτεχνικών στυλ και παρουσίασε ασυνήθιστη τεχνική ικανότητα ως ζωγράφος. Ο Νταλί έγινε γνωστός στον κόσμο της τέχνης στα τέλη της δεκαετίας του 1920, όταν είχε διαμορφώσει το δικό του προσωπικό στυλ. Δύο γεγονότα συνέβαλαν σε αυτό: Η ανακάλυψη των γραπτών του Σίγκμουντ Φρόιντ σχετικά με την ερωτική σημασία των υποσυνείδητων εικόνων και η ένταξή του στον κύκλο των σουρεαλιστών καλλιτεχνών και συγγραφέων του Παρισιού με τον πίνακά του «Το πένθιμο παιχνίδι» (1929).
Ίσως η πιο διάσημη από τις αινιγματικές εικόνες του είναι «Η εμμονή της μνήμης» (1931), στο οποίο τα ρολόγια που λιώνουν ξεκουράζονται σε ένα τρομακτικά ήρεμο τοπίο. Άλλοι σημαντικοί πίνακες αυτής της περιόδου είναι «Το όνειρο» (1931), «Έξι εμφανίσεις του Λένιν πάνω σε ένα πιάνο» (1931), «Προμήνυμα εμφυλίου πολέμου» (1936) και «Αόρατος Αφγανός με την εμφάνιση στην πλαζ του προσώπου του Γκαρθία Λόρκα υπό μορφή φρουτιέρας με τρία σύκα» (1938). Ο ίδιος αποκαλούσε τους πίνακές του «ζωγραφισμένες ονειροφωτογραφίες».
Η τάση του για ολοένα και μεγαλύτερη επιδεικτική προβολή, η λατρεία του προς το άτομό του, η φιλοχρηματία του και οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις του για τον ανερχόμενο τότε φασισμό (παρότι στα νιάτα του ήταν κομμουνιστής και είχε φυλακιστεί για λίγο από τη δικτατορία του Πρίμο ντε Ριβέρα) τον δυσφήμησαν στα μάτια των σουρεαλιστών, οι οποίοι διέκοψαν κάθε σχέση μαζί του το 1934, ενώ η φήμη του μεγάλωνε.
