Πολιτισμός
Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν σπάνιες φωτογραφίες του αγαπημένου ηθοποιού Διονύση Παπαγιαννόπουλου όταν ήταν μόλις 26 και των 27 χρόνων και έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο.
Τις φωτογραφίες δημοσίευσε ο arisloupasis στο λογαριασμό του στο Instagram.
Ο ηθοποιός είναι σήμερα γνωστός από τις ταινίες της Φίνος Φιλμ, ωστόσο είχε διατρέξει μια σπουδαία καριέρα στο σανίδι πριν τις ταινίες, δίπλα σε ηθοποιούς γίγαντες της υποκριτικής, όπως ο Μινωτής, η Παξινού και η Κυβέλη.
«Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στην πρώτη θεατρική του εμφάνιση το 1938 σε ηλικία 26 ετών στην παράσταση του Εθνικού “Βασιλιάς Ληρ” ερμηνεύοντας τον ρόλο ενός ιππότη όπου θα ξεχωρίσει και θα δεχθεί τα συγχαρητήρια του μεγάλου Αιμίλιου Βεάκη που ερμηνεύει τον ομώνυμο ρόλο στην παράσταση. Στα μέσα της δεκαετίας του ’30 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού αναφέροντας στους γονείς του πως θα σπουδάσει δάσκαλος σε ιεροδιδασκαλείο καθώς γνωρίζει την αρνητική τους άποψη για τον συγκεκριμένο χώρο. Το 1935 απορρίπτεται από το Εθνικό λόγω βαριάς προφοράς και την επόμενη χρονιά γίνεται δεκτός όπου και θα αποφοιτήσει το 1938 με άριστα. Το συγχαρητήριο τηλεγράφημα που θα λάβει η μητέρα του από τον Βεάκη θα την χαροποιήσει αρχικά πιστεύοντας πως είναι από τον Δ/ντή του ιεροδιδασκαλείου, όταν όμως αντιλαμβανεται την αλήθεια δηλώνει στον νεαρό Διονύση ότι θα τον αποκληρώσει. Την επόμενη χρονιά η πολύ καλή κριτική που θα λάβει για την ερμηνεία του στα “Δημιουργηθέντα Συμφέροντα” στο Εθνικό και η οποία θα δημοσιευθεί σε εφημερίδα δίπλα σε άρθρο για αγαπητό Πολιτικό της περιοχής του θα είναι η αρχή για να αποδεχθεί η μητέρα του την ενασχόληση του και να γίνει μεγάλη θαυμάστρια του. Την καριέρα του θα διακόψει ο πόλεμος όπου θα υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή και με την επιστροφή του θα συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του θεάτρου σε δυνατούς ρόλους κλασικού ρεπερτορίου. Την δεκαετία του ’50 οι κιν/φικές του συμμετοχές σε ρόλους συνήθως κακοποιών και ανθρώπων του υποκόσμου δεν τον ευχαριστούν ιδιαίτερα καθώς επιθυμεί να ξεδιπλώσει το πηγαίο κωμικό του ταλέντο, γεγονός που θα επιτύχει με τεράστια επιτυχία τα επόμενα χρόνια. Ένα “ιερό τέρας” του θεάτρου και του κιν/φου που κατάφερε με μοναδική μαεστρία να εμβαθύνει στους ρόλους και με ασύλληπτους αυτοσχεδιασμούς να συνδυάσει δεξιοτεχνικά το έντονα κωμικό με το δραματικό στοιχείο, δίνοντας με το έργο του νόημα στην τέχνη της υποκριτικής».
«Ο 27χρονος και ανερχόμενος τότε ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο καμαρίνι του Βασιλικού (Εθνικού) Θεάτρου Θεσσαλονίκης κατά την προετοιμασία πριν την πρεμιέρα της παράστασης “Ριχάρδος Γ’ ” του Σαίξπηρ που ανεβαίνει την 1η Ιουλίου του 1940 και με την οποία εγκαινιάζεται ο συγκεκριμένος χώρος. Το κοινό υποκλίνεται στην θηριώδη ερμηνεία του Αλέξη Μινωτή και εντυπωσιάζεται από την ξεχωριστή παρουσία του νεαρού Διονύση. Το θεατρικό ντεμπούτο του γίνεται δύο χρόνια νωρίτερα στην σκηνή του Εθνικού στον “Βασιλιά Ληρ” του Σαίξπηρ όπου λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές τόσο από τον πρωταγωνιστή του έργου Αιμίλιο Βεάκη όσο και από τους κριτικούς της εποχής. Με το ξέσπασμα του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου επιστρατεύεται στο 6ο Σύνταγμα Κορίνθου με αρχικό προορισμό το Αγρίνιο και στην συνέχεια στην πρώτη γραμμή του μετώπου στο Αργυρόκαστρο και την Χειμάρρα. Την διάρκεια της Κατοχής βιώνει με τον σκληρότερο τρόπο τις φρικαλεότητες του πολέμου και την αξία της ανθρώπινης ζωής και καταφέρνει να επιβιώσει επιστρέφοντας μετά την συνθηκολόγηση στην γενέτειρα του τo Διακοφτό με τα πόδια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’50 και μετά από μια σειρά σημαντικών ερμηνειών στο κλασικό ρεπερτόριο, αποδέχεται την πρόταση του Ντίνου Ηλιόπουλου να εμφανιστεί μαζί του στην σκηνή σε κωμωδία ξεδιπλώνοντας μοναδικά το αστείρευτο κωμικό ταλέντο του ακολουθώντας την ίδια θριαμβευτική πορεία στο συγκεκριμένο είδος και στο σινεμά. Η τελευταία κιν/φική του εμφάνιση γίνεται στο “Ταξίδι στα Κύθηρα” το 1984 όπου μαζί με τον Μάνο Κατράκη καθηλώνουν κυριολεκτικά με τις ερμηνείες τους κοινό και κριτικούς. Μνημειώδης παραμένει η σκηνή του διαλόγου μεταξύ τους όπου ο ίδιος αναφέρει συγκλονιστικά: “Μας βάλανε να πολεμήσουμε. Βγάλαμε τα μάτια μας εσύ από δώ εγώ από την άλλη μεριά. Χάσαμε και οι δύο. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με τον λύκο. Τίποτα δεν απέμεινε εδώ πέρα”. Ο λατρεμένος Νιόνιος δεν θα καταφέρει να παραστεί στην πρώτη προβολή του έργου στις 21 Απριλίου του ’84 καθώς οκτώ μέρες νωρίτερα θα φύγει από την ζωή με το τεράστιο και ανεπανάληπτο έργο του να συνεχίζει να συντροφεύει γλυκά και τρυφερά τις επόμενες γενιές».
