Θριάμβευσε ο Αίας του Εθνικού στην Επίδαυρο     

Μπορεί ο άνθρωπος να νικήσει το χρόνο μετατρέποντας το θάνατό του, σε τύμβο των αξιών του συμφιλιωμένος με την υπέρτατη θεϊκή δύναμη που χαράζει κάθε πεπρωμένο και σφραγίζει ανεπιστρεπτί κάθε επιλογή και δράση; 

Ο ανυπέρβλητος ήρωας του Τρωικού πολέμου, ο γιος του βασιλιά της Σαλαμίνας Τελαμώνα, ο κατά τον Όμηρο στην Ιλιάδα, “πύργος” των Αχαιών, ο  Αίας… αυτοκτονεί για να σώσει τον κόσμο των ηρώων, να υπερασπιστεί την τιμή και να νικήσει την ατέρμονη μάχη με τον αδυσώπητο χρόνο που “καταστρέφει σε μια νύχτα όλα τα ανθρώπινα” και εισάγει νέες εποχές, ηθικούς κώδικες και δεδομένα!

Ο Σοφοκλής μεταξύ 450-440πΧ γράφει ένα αριστούργημα που θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα, απίστευτα διαχρονικό, επίκαιρο, εξελίσσεται σε καιρό πολέμου όταν όλα πλέον αναθεωρούνται και περιλαμβάνει για πρώτη φορά επί σκηνής αυτοκτονία ως λύτρωση και εξιλέωση στην ύβρις που διαπράχθηκε!

Ο Αργύρης Ξάφης σκηνοθετεί για το Εθνικό μας Θέατρο και αναστατώνει τις ψυχές μας με την ανάγνωσή του στον Αίαντα, στο σημαντικότερο θεραπευτικό κέντρο όλου του Ελληνικού και Ρωμαϊκού κόσμου, στην Επίδαυρο στο μεγαλοπρεπές Αρχαίο μας Θέατρο, όπου ζήσαμε απόλυτα συνεπαρμένοι, όλα τα στάδια της έπαρσης, του θυμού, της πτώσης, της παραφροσύνης, της συνειδητοποίησης, της ταπείνωσης και της τελικής εξιλέωσης και θέωσης μέσω μιας αναπόφευκτης επιλογής αυτοχειρίας!

Προσωπικά ενοχλούμαι όταν “πειράζονται” τα αρχαία μας κείμενα στο βωμό νεωτερισμών και αμφιλεγόμενης πολλές φορές ποιητικής αδείας, αλλά ευφυέστατη, ευρηματική και αναντίρρητα πρωτότυπη βρήκα την επιλογή του πανάξιου σκηνοθέτη να αντιστρέψει χρονικά τα δυο μέρη του έργου!

Έτσι αρχικά παρακολουθούμε σύζυγο (Τέκμησσα), αδερφό(Τεύκρος), εχθρό (Οδυσσέα) και βασιλιάδες (Αγαμέμνων, Μενέλαος) να διαφιλονικούν πάνω από τη σωρό του Αίαντος και μετά από ένα σήκωμα πανιού στη σκηνή που διαπράχθησαν εγκλήματα κατά το στάδιο της παραφροσύνης του, ο χρόνος γυρνάει πίσω και αντικρίζουμε τον πιο κατάλληλο για Αίαντα, το Στάθη Σταμουλακάτο, να ενσαρκώνει τον Ήρωα στις τελευταίες στιγμές του όταν παλεύει και δαμάζει τελικά τους δαίμονές του, αντιμετωπίζει τις παρακλήσεις της ερωτευμένης συζύγου του, αγγίζει για τελευταία φορά το παιδί του και πέφτει συνειδητά στο σπαθί του, δώρο του Βασιλιά της Τροίας και τρόπαιο ισόπαλης μάχης, κοιτώντας κατάματα ξανά το φως!

Άριστοι όλοι όσοι συνεργάστηκαν για το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα, υποκριτές, ενδυματολόγοι, συνθέτες, μεταφραστές, φωτιστές, χορογράφοι, δραματολόγοι, δημιουργοί σκηνικών, μουσικοί επί σκηνής, χορός…

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο Χρίστο Στυλιανού που εκπληκτικός ως Τεύκρος (αδερφός Αίαντα) δίνει τη δική του μάχη, παρόμοια με αυτήν της Αντιγόνης, να υπηρετήσει το θεϊκό νόμο και όχι την εξουσία, θάβοντας το νεκρό αδερφό του, πραγματοποιώντας όλες τις τιμές κόντρα σε όσα οι βασιλιάδες έχουν διατάξει με εμπάθεια, εκδικητική μανία και αρχομανία.

Το κατάμεστο θέατρο, με ένα κοινό που παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα και καταχειροκρότησε ενθουσιασμένο τους συντελεστές ήταν η τρανή απόδειξη πως η ποιότητα, το ταλέντο, η κατάθεση ψυχής, ο σεβασμός και η υπέρβαση δικαιώνονται και ακουμπάνε μαγικά αυτά τα ακριβοθώρητα κύτταρα που κουβαλάνε μέσα μας πληροφορίες 3.000 ετών!

mde

mde