Πολιτική Προστασία
Πυροσβέστες της 3ης ΕΜΑΚ Κρήτης συνεχίζουν να επιχειρούν στα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλία διασώζοντας δεκάδες ανθρώπους που έχουν εγκλωβιστεί στα μπαλκόνια και τις ταράτσες των σπιτιών τους.
Μεταξύ των ανθρώπων που διέσωσαν ο διοικητής της Μονάδας και επικεφαλής της αποστολής Σταύρος Καλογιαννάκης μαζί με την ομάδα του βρισκόταν και ένα παραπληγικό αγόρι το οποίο μαζί με τη μητέρα του, περίμεναν να διασωθούν από το σπίτι τους για να μεταφερθούν σε ασφαλές σημείο, προκειμένου το παιδί να συνεχίσει την αγωγή που λαμβάνει.
«Εάν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δείχνουν εικόνες καταστροφής, αυτό που είδαμε πηγαίνοντας εκεί, ήταν κάτι πολύ περισσότερο, κάτι που δύσκολα μπορεί να περιγράφει με λόγια. Ασύλληπτες καταστάσεις» δήλωσε ο κ. Καλογιαννάκης, ο οποίος μαζί με μία ομάδα της ΕΜΑΚ επέστρεψαν χθες στο Ηράκλειο, ενώ μία δεύτερη ομάδα, συνεχίζει να δίνει μάχη για να σώσει οτιδήποτε μπορεί να σωθεί.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «καταστράφηκαν ζωές, όχι μόνο περιουσίες. Άνθρωποι νοικοκυραίοι που έχτισαν σπίτια δουλεύοντας μια ζωή, δεν έχουν που να μείνουν. Τα πάντα τα έχει πνίξει η λάσπη, μέχρι το ταβάνι». Περιγράφοντας μία από τις πρώτες εικόνες που αντίκρυσε εκείνος και η ομάδα του δήλωσε πως «τι να πρωτοπώ; Χιλιάδες ζώα νεκρά να επιπλέουν και εμείς να περνάμε από δίπλα τους με τη βάρκα για να πάμε να σώσουμε ανθρώπους».
Με το gps και τη βάρκα
Από τις πρώτες αποστολές της 3ης ΕΜΑκ ήταν το χωριό Μαραθές. Η προσέγγιση εκεί έμοιαζε με ένα ατελείωτο ταξίδι. «Από το σημείο όπου συγκεντρωθήκαμε την πρώτη ημέρα, το χωριό αυτό απείχε 13 χιλιόμετρα. Τα πάντα όμως ήταν καλυμμένα με νερό, μια απέραντη λίμνη. Στη βάρκα επάνω προσπαθήσαμε να φτάσουμε, με τη βοήθεια του gps. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε μία διαγώνια πορεία, να κόψουμε δρόμο. Ήταν αδύνατον λόγω των εμποδίων που δεν μας το επέτρεπαν. Ακολουθούσαμε το gps και μετά από 4,5 ώρες φτάσαμε στο χωριό», ανέφερε ο διοικητής της 3ης ΕΜΑΚ.
Τα στελέχη της Πυροσβεστικής έφτασαν νύχτα εκεί όπου τους είχε ανατεθεί η πρώτη τους αποστολή και δεν ήταν άλλη από το να βοηθήσουν τους κατοίκους. «Ήμαστε η πρώτη ομάδα που έφτασε. Φανταστείτε εκατοντάδες άτομα σε ταράτσες και σε υπερυψωμένα σημεία να ουρλιάζουν. Οι άνθρωποι ζητούσαν βοήθεια. Δεν μπορούσαν να παραμένουν άλλο εκεί. Δεν μπορούσαμε όμως να τους μεταφέρουμε όλους. Εκατοντάδες εκκλήσεις για βοήθεια. Ποιον να πάρεις και ποιον να αφήσεις» τονίζει ο κ. Καλογιαννάκης.
Η επιχείρηση απεγκλωβισμού που στήθηκε θύμιζε σκηνικό στο Χόλυγουντ. «Μαζί με το στρατό και με τις άλλες ΕΜΑΚ φτιάξαμε ένα λιμάνι. Οι βάρκες ήταν στοιχισμένες, πήγαιναν και έφερναν κόσμο. Στη συνέχεια τους παραδίδαμε σε χειριστές πελώριων τρακτέρ που μπορούσαν να κινηθούν μέσα σε αυτή τη λίμνη από λάσπη και μεταφέραν τους ανθρώπους σε ασφαλή σημεία. Οι διασώσεις μας γίνονταν με όποιο τρόπο μπορούσαμε, με σκοινιά, με ειδικό εξοπλισμό, με ό,τι υπήρχε», συμπληρώνει.
Η διάσωση του παραπληγικού αγοριού
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές όμως ήταν αυτή όπου οι άνδρες της 3ης ΕΜΑΚ Κρήτης κατάφεραν να διασώσουν ένα παραπληγικό αγόρι και τη μητέρα του. «Φτάσαμε πρώτοι στο σημείο. Το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί σε ασφαλές σημείο για να συνεχίσει την αγωγή του. Μαζί με τη μητέρα του βρίσκονταν στον δεύτερο όροφο του σπιτιού τους «παγιδευμένοι». Ο πρώτος όροφος δεν υπήρχε, ήταν όλος καλυμμένος με νερό. Ευτυχώς, πήγαν όλα καλά», υποστηρίζει.
Εντύπωση προκάλεσε όμως και σε όλους όσοι είχαν αναλάβει το δύσκολο έργο της διάσωσης, η αλληλεγγύη και η βοήθεια που προσπαθούσε να προσφέρει ο ένας κάτοικος του χωριού στον άλλο. «Ο ένας ενδιαφερόταν για τον άλλο.
Εάν κάποιος δεν είχε καταφέρει να φύγει και να πάει σε ασφαλές σημείο, μας ενημέρωναν αμέσως που βρίσκεται για να τον αναζητήσουμε», αναφέρει ακόμη.
Συγκινητικές σκηνές εκτυλίσσονταν συνεχώς. Γιαγιάδες και παππούδες ανήμποροι να περπατήσουν είχαν παραδοθεί στη μοίρα τους. Όταν όμως τους πλησίασαν οι διασώστες, ξεσπούσαν σε κλάματα και αγκαλιές προς αυτούς τους ανθρώπους.
Ρωτήσαμε τον κ. Καλογιαννάκη πόσα άτομα διέσωσε η δική του ομάδα. «Δεν μπορώ να πω με ακρίβεια μας λέει. Κοιτούσαμε να φτάσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα για να μην έχουμε ανθρώπινες απώλειες. Εξήντα, εβδομήντα άτομα; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά» μας απαντά. Από τις πιο δύσκολες στιγμές ήταν όταν οι κάτοικοι αν και «φλέρταραν» με το θάνατο, δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους. Ευτυχώς στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις η λογική κυριάρχησε και στις βάρκες επιβιβάστηκαν και οι τελευταίοι κάτοικοι των χωριών.
Ποια είναι η εικόνα που θα σας συντροφεύει για πάντα; Τον ρωτήσαμε. «Δύσκολο να ξεχωρίσεις, βλέποντας την απόλυτη καταστροφή μας» μας λέει και προσθέτει: «η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό μας, οι αγκαλιές και οι ευχές που εισπράξαμε από ανθρώπους που ουσιαστικά καταστράφηκαν, δεν θα ξεχαστούν ποτέ» καταλήγει.
