«Όταν βλέπεις όλα αυτά, πήγαινε και πες στον κόσμο, ότι το τέλος είναι κοντά…!»

Ένα βράδυ, στην ερημία, ο π. Γλυκέριος αισθάνθηκε πνευματική ανησυχία. Μετά τήν εκτενή νυκτερινή προσευχή του, κατελήφθη από επίμονους λογισμούς: «Πώς είναι δυνατόν», σκεπτόταν, «στην χώρα μας πού υπάρχουν τόσοι Κληρικοί, με ανώτερη θεολογική μόρφωση, ώς καί μεγάλος αριθμός διανοουμένων, να εγκαταλείπουν το Πάτριο Ημερολόγιο, το όποιο μάς κληροδοτήθηκε από τούς Αγίους Πατέρες τής Εκκλησίας, πού το είχαν τιμήσει από παλαιά; Μήπως πρέπει να το εγκαταλείψω καί εγώ καί να είμαι με τούς άλλους; Μήπως διαπράττω σφάλμα ενώπιων τού Θεού πού δεν το αλλάζω;»…

Αργότερα, είδε το έξης όραμα: Από την Δύσι εμφανίσθηκε ένα μαύρο σύννεφο• προσπαθούσε να καλύψει όλο τον κόσμο καί κατευθυνόταν με ταχύτητα προς την Ανατολή, βρυχώμενο σαν τέρας ενώπιο του, σχηματίσθηκε ένας δυνατός ανεμοστρόβιλος πού περιβαλλόταν από αλυσίδα μαύρη σαν την πίσσα, επί τής οποίας εμφανίστηκαν μαύροι σταυροί. Ήταν φρικιαστικό! Όμως, από τήν Ανατολή φάνηκε ένα λευκό σύννεφο, σαν χιόνι, το όποιο έλαμπε σαν χρυσός• προ αυτού ήταν μία αλυσίδα από χρυσό, από τήν οποία κρεμόντουσαν χρυσοί σταυροί.

Τότε, εμφανίσθηκε ένας χορός Ιεραρχών με χρυσά άμφια, οι όποιοι βάδιζαν προς το μαύρο σύννεφο. Σέ κάποιο σημείο, τά δύο σύννεφα συγκρούσθηκαν καί το μαύρο σύννεφο κατέπεσε• καί στην θέση του εμφανίστηκε μία θάλασσα με νερό πού καταπόντισε τήν γη… Στα κύματα τής θαλάσσης ό π. Γλυκέριος έπλεε μόνος, κολυμπώντας καί παλαίοντας με τεράστια κύματα. Τον κατέλαβε απελπισία καί άρχισε να κλαίει γοερά!

Τότε, τού φάνηκε ότι εμφανίστηκε ενώπιο του ένας Μοναχός βάδιζε επί τών κυμάτων τής θαλάσσης καί ώμοίαζε προς τον Κύριό μας Ιησού Χριστό καί το Πρόσωπό Του έλαμπε σαν τον ήλιο! Όταν έφθασε κοντά του, ό π. Γλυκέριος, ό όποιος ήταν βυθισμένος στο νερό μέχρι τις μασχάλες, ασπάστηκε τούς Πόδας Του. Ό «Μοναχός» έσκυψε καί έλαβε τον π. Γλυκέριο από το χέρι καί τού είπε: «Όταν βλέπεις όλα αυτά, πήγαινε καί πες στον κόσμο, ότι το τέλος είναι κοντά!», καί αμέσως εξαφανίστηκε μαζί με τήν θάλασσα!…