Ο νέος Ευαγγελισμός του τέλους αυτής της δοκιμασίας

Να που ένα μικρόβιο, ένας ιός από αυτούς που συνήθως με λίγη έπαρση οι περισσότεροι «περνάμε στο πόδι», ένα μικρόβιο, λοιπόν, έφτασε για να γκρεμίσει την, μέχρι πρόσφατα, αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του είδους μας στον πλανήτη.

Τόσο εύκολα να γκρεμίζεται ο πύργος της Βαβέλ μας, χτισμένος πάνω σε άμμο!!! Η παντοκρατορία μας κλονίστηκε από έναν μικροοργανισμό, και όλοι εμείς, που μέχρι χθες εθελοτυφλούσαμε μπρος στην πραγματικότητα της αδυναμίας μας, αναγκαζόμαστε πλέον να την κοιτάξουμε κατάματα. «Ελέησον με Κύριε ότι ασθενής ειμί. Ίασαι με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου και η ψυχή μου εταράχθη σφόδρα. Και συ, Κύριε, έως πότε;» (Ψαλμ. 6).

Επιτακτικά, επίμονα και οδυνηρά, τα «ΓΙΑΤΙ;» που πάντοτε, σε κάθε δύσκολη περίσταση και δοκιμασία, πληγώνουν τις ψυχές μας, γίνονται σήμερα, σ΄ αυτή την βιβλικών διαστάσεων περιπέτεια που όλοι μας βιώνουμε, ακόμα πιο επιτακτικά, πιο επίμονα και πιο οδυνηρά!

Κι ενώ, κατά την αγαπημένη μας συνήθεια, άλλη μια φορά στρέφουμε τα «γιατί» μας με πικρία και αμφισβήτηση στον Θεό, Εκείνος στοργικός , όπως πάντα, Πατέρας, που δεν επιθυμεί την απώλεια μας, αλλά λαχταρά την επιστροφή μας, γαλήνια μας υπενθυμίζει μέσα από τα λόγια του Αποστόλου:

«Τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν» (Ρωμ. 8,28) και « Ο Θεός πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι…» ( Α’ Τιμ. 2,4). Ο Θεός θέλει όλοι να σωθούμε.

Αν αγαπά κανείς τον θεό, ο Θεός κάνει τα πάντα να συντελούν στο καλό του.

Ακόμα και οι δοκιμασίες.

Κυρίως οι δοκιμασίες!

Γιατί οι δοκιμασίες είναι το άγγιγμα του Θεού.

Άλλες φορές το νοιώθουμε σαν σκούντημα στην πλάτη, άλλες σαν δυνατό ταρακούνημα κι άλλες πάλι σαν σεισμό!

Μέσα από αυτή τη δοκιμασία, που οι περισσότεροι τη βιώνουμε σαν σεισμό, δεν είναι λίγοι εκείνοι από ανάμεσά μας που έχουμε αρχίσει να βλέπουμε μια ΕΥΚΑΙΡΙΑ.

Μια ευκαιρία που αυτός ο αναγκαστικός αλλά και απαραίτητος, για το καλό όλων μας, εγκλεισμός μάς προσφέρει απλόχερα.

Πρώτα απ΄ όλα μια ευκαιρία να κάνουμε μια ΠΑΥΣΗ. Μια παύση στους τρελούς ρυθμούς της καθημερινότητας. Μια παύση από το άγχος της ζοφερής πραγματικότητας των πόλεων. Μια παύση από τους ψεύτικους εαυτούς που φτιάξαμε αναζητώντας την πρόσκαιρη επιτυχία, διψώντας για τα επιφανειακά και ανώφελα LIKES ( λάϊκς) των ηλεκτρονικών φίλων μας.

Ίσως τώρα είναι η ευκαιρία και για μας να βιώσουμε αυτό που έλεγε και ζούσε ο ευαίσθητος ποιητής της Εκκλησίας μας Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Μεγίστη πράξις η απραξία». Γιατί, αλήθεια, η κοινωνική μας απομάκρυνση είναι μια ευκαιρία για αληθινή, βαθιά και αγαπητική επικοινωνία. Για προσευχή: «αι θλίψεις της καρδίας μου επληθύνθησαν. Εκ των αναγκών μου εξάγαγε με.» ( Ψαλμ. , 24)

· Τώρα μπορούμε να γονατίσουμε και να μιλήσουμε στον Θεό, ντόμπρα και ήρεμα. Να προσευχηθούμε, όχι από υποχρέωση ή καθήκον, αλλά από ανάγκη εσωτερική να Τον βρούμε και να Τον αγαπήσουμε.

· Τώρα μπορούμε να γυρίσουμε να κοιτάξουμε και πάλι τον σύντροφο της ζωής μας βαθιά μέσα στα μάτια, για να μπορέσουμε να δούμε τον ίδιο, αυτόν που πραγματικά είναι και όχι την εικόνα που πλάσαμε εμείς γι’ αυτόν με τα χρόνια.

· Τώρα μπορούμε να αφιερώσουμε ποιοτικό χρόνο στα παιδιά μας, χωρίς να χρειαστεί να ξοδέψουμε χρήματα. Να δούμε ότι αυτό που πραγματικά θέλουν από εμάς είναι εμάς και όχι αυτά που μπορούμε να τους αγοράσουμε.

· Τώρα είναι η στιγμή να σηκώσουμε το τηλέφωνο και να μιλήσουμε στα αδέλφια, τους φίλους ή τους συναδέλφους μας όχι για να κανονίσουμε ή να διεκπεραιώσουμε κάποια δουλειά, αλλά για να τους ακούσουμε, να δούμε πραγματικά τι κάνουνε, να μοιραστούμε τους φόβους και τις ελπίδες μας!

· Τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε στους γέρους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας ότι είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτά που μας έδωσαν και ότι τους αγαπάμε γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτά που μπορούν ή δεν μπορούν να μας δώσουνε πια.

Τέλος, αυτή η δοκιμασία είναι μια ευκαιρία να επιστρέψουμε μέσα μας:

Μέσα μας, βαθιά μέσα μας.

Εκεί που δεν κάνει θόρυβο το μυαλό μας.

Εκεί που δεν προκαλούν συσκότιση οι λογισμοί και εμπόδια η λογική.

Εκεί που δεν φτάνουν για να μας ξελογιάσουν «τα χρώματα και τα αρώματα» «του αιώνος τούτου του απατεώνος»!

Εκεί που καίει άσβεστη η φλόγα του Θεού! Η φλόγα αυτή που μπορεί να μας οδηγήσει, εκεί, στην Βασιλεία Του, που «εντός ημών εστι!» ( Λκ, 17, 20-21)

Αδελφοί μου και παιδιά μου αγαπημένα,

Ήθελα, ως επίσκοπος και πατέρας όλων σας, μικρών και μεγάλων, να είχα μια τεράστια αγκαλιά, μια αγκαλιά από εκείνες που μόνον οι πατεράδες μπορούν να δώσουν. Μια αγκαλιά από εκείνες που όλοι μας έχουμε ανάγκη κάποιες φορές. Μια αγκαλιά να σας χωράει όλους.

Πιστέψτε με. Μπορεί να μοιάζει τρελό, αλλά αυτή η αγκαλιά είναι και θα είναι ανοιχτή και θα χωράει όλο το ποίμνιο που ο καλός Θεός μου εμπιστεύθηκε.

Κάθε φορά που στέκομαι μπρος στο Άγιο Θυσιαστήριο, κάθε φορά που λειτουργώ, και Δόξα τω Θεώ λειτουργώ, κάθε φορά που στέκομαι μπρος στο εικόνισμα της Παναγιάς μας, κάθε φορά που γονατίζω εμπρός στον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου μας, κάθε φορά γινόμαστε, είμαστε μια αγκαλιά.

Μείνετε στην προσευχή. Εκεί θα συναντιόμαστε και θα επικοινωνούμε.

Μείνετε στον Χριστό. «Κύριε των Δυνάμεων μεθ’ ημών γενού. Άλλον γαρ εκτός Σου βοηθόν εν θλίψεσιν ουκ έχομεν….». Εκεί, στον Χριστό, θα γινόμαστε, θα είμαστε ΟΛΟΙ ΕΝΑ, πραγματώνοντας τη δική Του προσευχή και ευχή «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν»( Ιω, 17, 11).

Αγωνία μου διαρκής και προσευχή μου έμπονη πώς θα είναι η κοινωνία μας όταν θα τελειώσει αυτή η κρίση.

Λαχτάρα μου και ελπίδα μου

· Ο καθένας μας πιο σοφός, μα προπάντων πιο αληθινός χριστιανός.

· Ο άλλος, αδελφός μας. «είδες γαρ τον αδελφό σου, είδες Κύριο το Θεό σου».

· Η ζωή μας πλημμυρισμένη μέσα στη χάρη του Θεού.

· Οι εκκλησίες μας ανοιχτές.

· Οι ενορίες μας ζωντανές, μεγάλη οικογένεια για όλους.

· Τα σπίτια μας «κατ’ οίκον εκκλησία» (καλά το λέμε τώρα) αλλά και μετά, οι εκκλησιές μας το αγαπημένο σπιτικό όλων.

· Όλοι μας ενωμένοι γύρω από την Αγία Τράπεζα, με διαρκή τροφοδοσία «του Σώματος και Αίματος του Χριστού μας», που προσφέρεται «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον».

· Όλοι μας, κλήρος και λαός, ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΙ.

«Κάνε, Κύριε, γρήγορα, μετά το Γολγοθά της Πατρίδας και της ανθρωπότητας, να βιώσουμε, με τη χαρά της Αναστάσεώς σου και τη χαρά και της δικής μας Ανάστασης».

«ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω».

Θα ήθελα, πριν κλείσω αυτές τις σκέψεις, να σας παρακαλέσω η προσευχή μας να είναι ακόμη πιο δυνατή για όλους εκείνους που αυτές τις δύσκολες στιγμές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, και δίνουν καθημερινές μάχες για το καλό όλων μας. Η προσευχή μας πιο δυνατή:

· Για όσους βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου.

· Για εκείνους που από τις υψηλές θέσεις ευθύνης συντονίζουν αυτό τον αγώνα.

· Για τους γιατρούς, τους νοσοκόμους και τις νοσοκόμες μας , τους ανθρώπους της καθαριότητας και τους διοικητικούς των Νοσοκομείων μας που παλεύουν με τη φωτιά της ασθένειας.

· Για τους απλούς ανθρώπους του μόχθου που εργάζονται στα διάφορα καταστήματα και τους οδηγούς που είναι στους δρόμους, για να μην μας λείψει κανένα αγαθό.

· Για εκείνους που εργάζονται στις διάφορες υπηρεσίες, για να κρατάνε σε καθαριότητα και τάξη τους δημόσιους χώρους και να εξυπηρετούν τις ανάγκες όλων των πολιτών.

· Για τα Σώματα ασφαλείας που έχουν αναλάβει το άχαρο έργο της τήρησης της τάξης και της εφαρμογής των καινούργιων κανόνων.

· Για τα παλικάρια και τα κορίτσια μας που δίνουν τον αγώνα τους στα σύνορά μας, φυλάσσοντας Θερμοπύλες και κρατώντας ψηλά και περήφανα τη σημαία μας, την ένδοξη αιματοβαμμένη Ελληνική σημαία.

Για όλους αυτούς, αλλά και για όλον τον λαό του θεού η προσευχή μας πιο δυνατή στην Υπέρμαχο Στρατηγό, στη Μεγαλόχαρη Μάνα του Ευαγγελισμού, που σήμερα γιορτάζει η Εκκλησία μας, στην Υπέρμαχο Προστάτιδα του Γένους μας, που σήμερα γιορτάζουμε την Παλιγγενεσία του, στη δική μας μάνα Παναγιά:

«Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια, αναγράφω σοι η Πόλις σου, Θεοτόκε. Αλλ’ ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον. Ίνα κράζω σοι, χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε».

Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα!

Γρήγορα η Παναγιά μας να διώξει τα σύννεφα: «Παναγία Θεοτόκε, επίσκεψαι την ασθενούσαν μου ψυχήν, μη εγκαταλίπης με ανθρωπίνη προστασία, αλλ’ αυτή αντιλαβού και ελέησον με.»

Γρήγορα να μας ζεστάνει πάλι «ο Ήλιος της Δικαιοσύνης ο Νοητός».

«Κατακλυσμούς ποτέ δεν λογαριάσαμε…

μπήκαμε μες τα όλα και περάσαμε

και έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον ηλιάτορα».

Η ανθρωπότητα να πάρει το χαρμόσυνο άγγελμα (Νέος Ευαγγελισμός) τού τέλους αυτής της δοκιμασίας!

ΑΜΗΝ