Θρησκεία
Ο οικουμενικός πατριάρχης Βαρθολομαίος αναφέρθηκε στον ιερό ναό της Αγίας Μαρίνας στο Σχοινούδι της Ίμβρου, στον οποίο έγινε σε συγκινητική ατμόσφαιρα η εορτή της Αγίας Μαρίνας.
Στην ομιλία του, ο παναγιώτατος, υπενθύμισε ότι ο ναός ήταν μητροπολιτικός μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα, οπότε μεταφέρθηκε η έδρα της μητρόπολης στην Παναγία, διοικητικό κέντρο του νησιού: «Για όλους εμάς τους Ιμβρίους, η χαμένη μέσα στα κύματα του Βορείου Αιγαίου πατρίδα μας είναι ο κόσμος όλος. Παρά τα ανείπωτα δεινά, η Ίμβρος επεβίωσε. Οι Ίμβριοι, εδώ και στην ξενιτιά, διατήρησαν αλώβητη την ταυτότητά τους. Όμως ο αγώνας δεν τελείωσε. Απαιτείται εγρήγορση. Και στο μέλλον θα χρειασθούν θυσίες για να μη χαθεί ό,τι έζησε πάμπολλους αιώνες και κινδύνευσε να εξαφανισθεί μετά το σκοτεινό 1964 και τώρα ξαναζωντανεύει».
Όπως πρόσθεσε, μετά τη Θεία Λειτουργία, κατά την οποία χοροστάτησε την Παρασκευή 17 Ιουλίου: «Συνεχίζουμε όλοι μαζί. Κανείς δεν περισσεύει. Η Ίμβρος ανήκει σε αυτούς που ανήκουν σε αυτήν».
Είπε ακόμα: «Η λαοφιλής Αγία Μεγαλομάρτυς Μαρίνα να μεταδίδει σε όλους το ανέσπερο φως του Χριστού, να μεσιτεύει στον Σωτήρα μας για να μας χαρίζει υγεία και κάθε άνωθεν ευλογία, και να προστατεύει το νησί μας, το νησί μας που το αγαπούμε περισσότερο από τον εαυτό μας και νοιαζόμαστε για αυτό. Γιατί εμείς ερχόμεθα και παρερχόμεθα, ενώ η Ίμβρος προώρισται να ζήση εις τους αιώνας».
Αναφορικά με το ναό, συμπλήρωσε: «Ο ωραίος αυτός ναός υπήρξε θύμα των τραγικών περιπετειών που γνώρισε το νησί μας κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Το Κάστρο είναι το πρώτο χωριό της Ίμβρου, το οποίο εγκαταλείφτηκε από τους γηγενείς κατοίκους του. Τη νύκτα της 20ης Ιουλίου του 1974, οι Καστρινοί εξεδιώχθησαν βίαια από εποίκους, οι οποίοι κατέλαβαν και λεηλάτησαν τα σπίτια τους. Μαζί με ολόκληρο τον οικισμό βεβηλώθηκε και ο ναός αυτός της Αγίας Μαρίνας και μετετράπη σε αχυρώνα. Είχε αυτή την τραγική κατάληξη ένα μνημείο, εις το οποίον είναι ενσωματωμένα πολλά παλαιοχριστιανικά γλυπτά, κίονες, κιονόκρανα, θωράκια και άλλα, τα οποία συνθέτουν μοναδική μαρτυρία για το πως ήσαν διακοσμημένοι οι παλαιοί ναοί του νησιού.
Πριν μερικά χρόνια, ανακαινίστηκε ο ναός αυτός δαπάναις του Τουρκικού Δημοσίου, επειδή είναι κατειλημμένος ναός, Mazbut, και έκτοτε δυνάμεθα να το λειτουργούμε, δηλώνοντάς το απλώς στις αρχές. Βεβαίως και ασφαλώς θα ήταν πολύ προτιμότερο, προτιμότερο από το να ανακαινισθεί από τις Αρχές του τόπου, ο ναός να μην είχε βεβηλωθεί, να μην είχε καταστραφεί, να μην είχε εκκενωθεί το Κάστρο βιαίως από τους παλαιούς, γνησίους, παραδοσιακούς κατοίκους του, αλλά εν πάση περιπτώσει, καλύτερα που είναι όπως τον βλέπουμε και τον λειτουργούμε σήμερα το ναό της Αγίας Μαρίνας, παρά όπως ήταν στάβλος και αχυρώνας όπως τον θυμούμαστε πολλοί από εμάς.
Ερχόμουν πάντοτε και έψαλλα το απολυτίκιο της Αγίας Μαρίνας και λυπόμουνα κατάβαθα βλέποντας το κατάντημα του παλαιού μητροπολιτικού ναού του νησιού μας, και ήρθε η ημέρα κατά την οποία επισκευάστηκε και μακάρι να μην αργήσει η ημέρα κατά την οποία θα επιστραφεί εις το στοιχείον μας η διοίκηση και η διαχείριση του ναού αυτού, που σημαίνει ότι θα έχει το δικαίωμα να αποκτήσει και πάλι την ιδικήν του εκκλησιαστική επιτροπή και ό,τι περιουσιακό στοιχείο έχει να μπορεί να το διαχειρίζεται η επιτροπή αυτή, η οποία θα αναδειχθεί από δημοκρατικές εκλογές».
Ο οικουμενικός πατριάρχης, συνεχίζοντας την ομιλία του, επεσήμανε: «Αυτό που περιμένουμε όχι μόνον για τα κατειλημμένα Βακούφιά μας, όπως είναι εδώ το Κάστρο, η Αγία Βαρβάρα στο Ευλάμπιο, και πολλές, γύρω στις 25 Εκκλησίες και Ιδρύματά μας στην Κωνσταντινούπολη, όχι μόνον σε αυτά τα λεγόμενα Μazbut Βακούφια, αλλά να επιτραπούν οι εκλογές, οι οποίες αυθαιρέτως απαγορεύθηκαν τα τελευταία έξι-επτά χρόνια, όχι μόνον για τη ρωμαίικη κοινότητα της χώρας μας, αλλά και για την αρμενική και την εβραϊκή και τις άλλες μειονότητες».
Ο παναγιώτατος τόνισε ακόμα: «Όπως όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί, έτσι και εμείς οι Ίμβριοι, αισθανόμεθα τους Αγίους οικείους, φίλους και προστάτες μας. Οι ναοί και τα εξωκκλήσιά τους, οι ιερές εικόνες και τα τίμια λείψανά τους μεταδίδουν τη χάρη του Χριστού, μας στηρίζουν, μας θεραπεύουν, ανακαινίζουν τη ζωή μας. Αυτούς επικαλούμεθα στις θλίψεις μας, αυτούς δοξάζουμε και ευχαριστούμε στη χαρά μας. Αυτοί μεσιτεύουν προς τον Κύριον και Θεόν μας για τη σωτηρία μας. Αυτοί κρατύνουν την βεβαιότητά μας ότι το κακό, υπό οποιαδήποτε μορφή, δεν έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία».
