Τομές στην ομοφυλοφιλική κατρακύλα: Δαρβινισμός και βιβλικός Δημιουργισμός

Σε παλαιότερο άρθρο μου με τίτλο: «Ο γκέι γάμος: Το δικαίωμα στην αφυσικότητα» είχα σημειώσει, μεταξύ των άλλων, πως η ομοφυλοφιλία είναι αντίθετη α στους νόμους της φύσης και ότι βρίσκεται στον αντίποδα προς την επιστημονική θεωρία του Δαρβίνου που αναπτύσσεται στο έργο του: «Η καταγωγή των ειδών μέσω της φυσικής επιλογής».

Δεν είναι βέβαια λίγοι οι επιστήμονες που υποστηρίζουν πως η διάδοση της ομοφυλοφιλίας είναι σταθερό δείγμα εκφυλισμού του ανθρώπινου γένους μέσα στην αέναη ανατροπή των βιολογικών, κοινωνικών και πολιτιστικών εξελίξεων.

Άσχετα όμως αν ο ανωτέρω ισχυρισμός επαληθεύεται ή όχι από την πραγματικότητα γίνεται ευρεία συζήτηση (όχι μόνο στις μέρες μας) αν τελικά η θεωρία της εξελίξεως του Δαρβίνου βρίσκεται σε ευθεία αντίθεση με τη θρησκεία που παραδέχεται πως ο Κόσμος και ο άνθρωπος έχει το Θεό ως δημιουργό,

Ακριβώς, πάνω στα ίχνη αυτού του προβληματισμού κινούνται οι παρακάτω σκέψεις μου που καταλήγουν στο συμπέρασμα πως ανάμεσα στην εξελικτισμό και τον βιβλικό δημιουργισμό ουδεμία αντίφαση και διαφορισμός υπάρχει, και επομένως τόσο η θρησκεία όσο και ο Δαρβίνος συμπίπτουν ως προς την εξήγηση του φαινομένου των ομοφύλων ενώσεων.

Πιο συγκεκριμένα:

Μεταξύ της εξέλιξης, ως επιστημονικής θεωρίας, και δημιουργίας, του Σύμπαντος Κόσμου και του Ανθρώπου ως θεολογικής αλήθειας, δεν υπάρχουν ούτε πρέπει να υπάρχουν αντιφάσεις, γιατί, όπως σωστά παρατηρήθηκε, ανήκουν σε δύο διαφορετικές τάξεις γνώσης, και ως εκ τούτου δεν μπορούν να συγκρουστούν μεταξύ τους.

Η αλήθεια της θείας δημιουργίας υποδεικνύει ότι η δημιουργία, όπως την βλέπουμε, με τα μάτια μας, προέρχεται απευθείας από τον Θεό, από μια υπόδειξη της θέλησής Του, από τον λόγο Του, όπως λέει η Βίβλος, ως να μην είχε υπάρξει παρελθόν, ιστορία ή ακόμη με την προσφιλή για τους φυσικούς θεολόγους απεικόνιση ως ένα τέλεια προκαθορισμένο ρολόι, που λειτουργεί και είναι πάντα το ίδιο όπως το κατασκεύασε ο Δημιουργός του και το έβαλε εν χρόνω σε λειτουργία.

Οι διαφορές στα ζωντανά όντα και τα περίπλοκα περιβαλλοντικά γεγονότα κάνουν τον κόσμο της φύσης να εμφανίζεται ως μια δυναμική και όχι στατική πραγματικότητα, η οποία οδήγησε στον πληθυσμό υδρόβιων και χερσαίων χώρων με τα εκατομμύρια είδη που μετριώνται σήμερα. Υπήρξαν τυχαία γεγονότα και ντετερμινιστικά γεγονότα λόγω των νόμων της φύσης. Όλα συνέβησαν πάνω από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια.

Θα ήταν δε απατηλό να συσχετίσουμε την ιστορία της ζωής με έναν σχεδιαστή ή χειριστή, λες και όλα, σε κάθε λεπτομέρεια, είχαν σχεδιαστεί με γνώμονα έναν σκοπό. Ταυτόχρονα, ο κόσμος της φύσης εμφανίζεται ομαλός και αρμονικός στο σύνολό του. Είναι ένα σύστημα που λειτουργεί. Και ο Δημιουργός; Πώς μπορεί να φανεί σε αυτήν την ιστορία της γης και της ζωής στη γη, που χαρακτηρίζεται από τυχαία γεγονότα και από ντετερμινιστικά γεγονότα; Με ποια σχέση προς την παρούσα πραγματικότητα;

Η ορθόδοξη και η ρωμαιοκαθολική θεολογία βλέπει τον Θεό ως την «πρώτη αιτία» που κάνει τα πράγματα να υπάρχουν, δηλαδή, τα στοιχεία της φύσης, ως «δευτερεύουσες αιτίες δε στην αρχή τους και στις αλλαγές που τα χαρακτηρίζουν. Οι παράγοντες της φύσης θεωρούνται «δευτερεύουσες αιτίες». Μπορούμε να πούμε ότι στην εξέλιξη η δημιουργία είναι παρατεταμένη.

Αυτός ο τρόπος δράσης του Θεού αντιστοιχεί σε μια οικονομία που αφήνει αυτονομία και χώρο για «δευτερεύουσες αιτίες», δηλαδή για τους διάφορους παράγοντες, ακόμη και τυχαίους,-άγνωστους δηλ. σε μας, που δρουν στη φύση. Ο Θεός δεν κάνει πράγματα, έτσι στην τύχη, τα κάνει ώστε να συμβούν. Με μυστηριώδη σκοπιμότητα. Επομένως μια δημιουργία που εκδηλώνεται στο χρόνο μέσω των μετασχηματισμών της φύσης που δημιούργησε ο Θεός.

Το Big Bang

Ας μου επιτραπεί να παρεμβάλω στη συζήτησή μας και το εξής γεγονός:

Στη θεϊκή οικονομία, η οποία περιλαμβάνει την ανάπτυξη και την εκδήλωση των δυνατοτήτων της δημιουργίας, το Big Bang μπορεί να φανεί ως η μεγάλη έκρηξη, με την οποία συνδέονται οι αρχές και ο σχηματισμός του σύμπαντος. Μερικοί μάλιστα βλέπουν το Big Bang ως επιστημονική απόδειξη της θείας δημιουργίας, αλλά αυτό δεν είναι σωστό, ακριβώς επειδή η έννοια της δημιουργίας είναι ουσιαστικά φιλοσοφικής τάξης και το Big Bang είναι μια επιστημονική θεωρία, αν και σήμερα είναι η πιο κυριαρχούσα, η οποία βασίζεται σε ένα μοντέλο και σε μια συλλογιστική, όχι όμως με εμπειρικά ανιχνεύσιμα δεδομένα.

Η μετάβαση από το Τίποτα στην Ύπαρξη δεν μπορεί να τεκμηριωθεί. Τα γεγονότα που ακολούθησαν από εκείνη την πρώτη στιγμή για ενέργεια και ύλη μπορούν να πλαισιωθούν στην ανάπτυξη του δυναμικού της δημιουργίας και συνεπώς στην οικονομία των «δευτερευόντων αιτιών».

Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να αρνηθεί την αρμονία των δυνάμεων της φύσης και την αρμονία που την χαρακτηρίζει ως σύνολο. Η κανονικότητα της κίνησης των αστεριών, καθώς και οι αλληλεπιδράσεις στο υπέρ-ατομικό και μοριακό επίπεδο, δεν μπορούν να πλαισιωθούν τυχαία. Μπορούμε να μιλάμε για επιστημονικό ορθολογισμό στη φύση που αναφέρεται σε Ανώτερο Μυαλό.

Συνακόλουθα, η κατανόηση της πραγματικότητας μας οδηγεί να σκεφτούμε μια νοημοσύνη που βρίσκεται πίσω από τα πάντα. Αυτός ο συλλογισμός με τη σειρά του μπορεί να εξελιχθεί, επειδή υπάρχει μια νοημοσύνη, η ανθρώπινη, η οποία είναι σε θέση να γνωρίζει την πραγματικότητα στις διάφορες εκφράσεις της.

Η αναφορά του σύμπαντος και της ζωής σε μια έξυπνη αιτία μιας υπερβατικής τάξης γίνεται σύμφωνα με την πραγματικότητα που παρατηρείται. Δυσκολίες ή ασυνέπειες μεταξύ του ενός και του άλλου μπορεί να προκύψουν από ένα επιστημονικό ή θεολογικό όραμα. Ένας συγκεκριμένος τρόπος κατανόησης της δημιουργίας μπορεί να μας κάνει να σκεφτούμε έναν καλά οργανωμένο κόσμο σε όλα τα μέρη του, ένα τέλεια λειτουργικό σύστημα. Η δημιουργία νοείται ως συνώνυμο της τελειότητας.

Το Εξαήμερο

Στη βιβλική ιστορία για τις διαφορετικές πραγματικότητες που δημιουργήθηκαν τις έξι ημέρες διαβάζουμε: «Ο Θεός είδε ότι ήταν καλό». Και ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εγγενή καλοσύνη των στοιχείων της φύσης; Στην πραγματικότητα, ένας κόσμος που σχηματίστηκε από μια άπειρη σειρά μετασχηματισμών και πέρασε από διάφορα στάδια οργάνωσης των ζωντανών, ένας κόσμος που γνώρισε κατακλυσμούς, σεισμούς, εξαφανίσεις ειδών δεν μπορεί να είναι ένας τέλειος κόσμος.

Η Ορθόδοξη Θεολογία, αν και δεν χρησιμοποιεί τον όρο «εξέλιξη», παρατηρεί ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε όπως τον βλέπουμε, αλλά θα λέγαμε τον δημιούργησε και τον άφησε “σε μια κατάσταση στην πορεία προς την έσχατη τελειότητα”.

Η παρουσία του κακού στον κόσμο είναι μια άλλη ασυνέπεια με την ιδέα της δημιουργίας και του έργου του Θεού του Δημιουργού που συχνά εντοπίζεται. Ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν μπερδεμένος. Δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει πώς υπάρχει τόσος πόνος σε έναν κόσμο που τον θέλει ο Θεός. Αυτό που τον ενοχλούσε ήταν πάνω από όλα τα συνειδητά δεινά, τα αθώα ανθρώπινα δεινά, αυτός που είχε δοκιμαστεί από το θάνατο μιας κόρης μόλις δώδεκα ετών.

Όλα αυτά σε έναν κόσμο που δεν έχει υπερβατική αναφορά μπορούν να εξηγηθούν πιο εύκολα. Αλλά αν παραδεχτούμε έναν Δημιουργό ως αρχή των πάντων, εάν αποδεχτούμε το σχέδιό του, πώς είναι δυνατόν να σκεφτούμε ότι έχει δημιουργήσει έναν κόσμο που παράγει τόσα πολλά δεινά; Δεν θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα; Αυτή είναι μια από τις ισχυρότερες αντιρρήσεις ή ερωτήσεις που θέτουν εκείνοι που παραδέχονται ένα σχέδιο του Θεού του Δημιουργού.

Σίγουρα, υπάρχουν εγγενή όρια στο σύστημα της φύσης. Η ενδεχόμενη φύση των πραγμάτων εκδηλώνεται στην επισφαλή προσωρινότητα και στην αναπόφευκτη φθορά που παράγεται με την πάροδο του χρόνου, λόγω της εσφαλμένης χρήσης της ελευθερίας εκ μέρους των ανθρώπων. Ο θάνατος των ατόμων είναι μέρος του κύκλου της ζωής και δίνει χώρο σε άλλους. Είναι αναπόφευκτο.

Αντίθετα, μπορούμε να αναρωτηθούμε αν αυτό το ενδεχόμενο έχει νόημα, αν όλα έχουν εξαντληθεί σε αυτήν την προοπτική. Για να απαντήσουμε, δεν μπορούμε να περιοριστούμε στους ορίζοντες της επιστήμης. Κάποιος αναπόφευκτα μας οδηγεί στο φιλοσοφικό επίπεδο. Σε αυτό το σημείο μπορεί να ανοίξει η προοπτική της πίστης που βασίζεται στην αποκάλυψη του Θεού και ανοίγει σε ορίζοντες που ξεπερνούν την κτισικότητα, το «γεώδες φρόνημα».

Αν στην παραδοχή ότι το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο που δημιούργησε και τον άνθρωπο δεν είναι ενδιάμεσο, δεν τελειώνει στη φύση, αλλά επεκτείνεται σε γεγονότα που δεν μπορούμε να φανταστούμε, αν προσθέσει ο καθένας μας τις προσωπικές βιωματικές του εμπειρίες σίγουρα θα θέλουμε να αγκιστρωθούμε στην Πίστη ότι ο Θεός δημιουργός είναι Αγάπη.

Παράδειγμα:

Θα ήθελα κλείνοντας να αναφέρω ένα γεγονός που φαίνεται απίθανο, στις καθημερινές παραστάσεις μας, αλλά είναι πραγματικότητα. Ένας άνθρωπος βασανιζόταν επί χρόνια από ανεξήγητες πτώσεις στο έδαφος. Είχε γίνει ανάπηρος στα πόδια και στους αγκώνες. Από την καρδιά του που ελέγχθηκε ήταν αρκετά υγιής. Σε μια από τις πτώσεις του, πριν από δύο χρόνια, η γυναίκα του κουρασμένη από την κατάστασή του και απογοητευμένη τον εγκατέλειψε και έφυγε. Υπέστη, όπως λένε οι ειδικοί, κρίση πανικού.

Δεν άργησε ο δυστυχής αυτός ς να έχει προβλήματα με το δεξί του μάτι. Καταφεύγει στον οφθαλμίατρο ο οποίος τον προέτρεψε φιλικά και άσχετα από την ειδικότητά του, (άραγε τυχαία;) να κάνει υπερηχογράφημα triplex καρωτίδων. Πράγματι, η εξέταση αυτή αποκάλυψε την παρουσία αθηρωματικών πλακών και την στένωση του αγγείου σε 96% που αιμάτωνε τον εγκέφαλο . Όλες τελικά οι πτώσεις οφείλονταν σε εγκεφαλικά επεισόδια και ο θάνατος ήταν υπόθεση ωρών. Έγινε χειρουργική επέμβαση και ο άνθρωπος αυτός είναι τώρα ζωντανός και ενεργός.

Ένας που ακούει αυτήν την ιστορία θα δυσκολευτεί να αμφισβητήσει πως υπάρχει ένα σχέδιο Αγάπης του Θεού που μας δημιούργησε, και δεν έχουμε παρά να Τον ευχαριστούμε «αδιαλείπτως» είτε είμαστε χαρούμενοι είτε βυθισμένοι σε θλίψη.

*Ο Αντώνης Ιακώβου Ελευθεριάδης είναι καθηγητής δρ. Φιλολογίας, Θεολόγος και Συγγραφέας (www https://eleftheriadis.edu.gr/)