Ελλαδική Εκκλησία
Στην Ι. Μονή του Φιλοθέου, στο Άγιον Όρος, υπάρχουν και φυλάσσονται δυο από τα καρφιά αυτά, οι Ήλοι, που σταυρώθηκε ο Ιησούς, τα οποία, με πολύ σεβασμό, οι Φιλοθεΐτες Πατέρες, μετά την Ακολουθία του Εσπερινού, παραθέτουν ως ευλαβικά εκθέματα, μαζί με άλλα ιερά λεόψανα, για να προσκυνήσουν οι πιστοί.
Ονομάζονται «Άχραντα Πάθη» και τούς αποδίδεται σεβασμός και ευλάβεια από τους χριστιανούς. Πρόκειται για τεμάχιο Τιμίου Ξύλου, μέρος δηλαδή, από τον Σταυρό, επί του οποίου Σταυρώθηκε ο Χριστός, την πορφυρά χλαίνα, με την οποία οι Ιουδαίοι περιπαιχτικά έντυσαν τον Χριστό, τον κάλαμο και τον σπόγγο, με τα οποία έδωσαν ξύδι στον Εσταυρωμένο Ιησού, τη Λόγχη που τον εξεκέντισαν και τους Ήλους, τα καρφιά δηλαδή, με τα οποία Τον Σταύρωσαν.
Από της εποχής της Σταυρώσεως του Χριστού έως σήμερα, αυτά τα «Άχραντα Πάθη» αποτέλεσαν πνευματικά «δώρα» και δωρεές μεγάλης πνευματικής αξίας και μεταφέρονταν από αυτοκράτορες, οι οποίοι, ανάλογα με τις συμπάθειες ή μη σε μοναστήρια και πνευματικά τους παιδιά που συγκροτούσαν αυτές τις Μονές, τα δώριζαν.
Έτσι, σήμερα, όσα απ᾿ αυτά τα «Άχραντα Πάθη» διασώζονται, αποτελούν μεγάλους πνευματικούς θησαυρούς, ανυπολόγιστης ιστορικής και σαφώς πνευματικής αξίας και ευλογίας.
Στη Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Αιγιαλείας διασώζονται σήμερα τα «Άχραντα Πάθη», δωρεά των Παλαιολόγων στον Κτήτορα της Μονής, Όσιο Λεόντιο, ο οποίος ήταν και συγγενης εξ αίματος με την οικογένεια των Πᾶλαιολόγων. Στα μέσα του 15 ου αιώνα τα «Αχραντα Πἀθη» παραχωρήθηκαν ως δωρεά στη Μονή και έκτοτε, κατά διαστήματα, περοφέρονται σε ολόκληρη την Ελλάδα ως ευλογία και πηγή αγιασμού των χριστιανών.
Ακόμη, στην Ι. Μονή του Φιλοθέου, στο Άγιον Όρος, υπάρχουν και φυλάσσονται δυο από τα καρφιά αυτά, οι Ήλοι, που σταυρώθηκε ο Ιησούς, τα οποία, με πολύ σεβασμό, οι Φιλοθεΐτες Πατέρες, μετά την Ακολουθία του Εσπερινού, παραθέτουν ως ευλαβικά εκθέματα, μαζί με άλλα ιερά λείψανα, για να προσκυνήσουν οι πιστοί.
Αξίζει δε να σημειωθεί ότι πρέπει να αντιμετωπίζεται με κριτική έρευνα και περισσή σοβαρότητα η αναφορά πολλών άλλων κέντρων και ναών, κυρίως στη Δύση, οι οποίοι αυτοπροβάλλονται ως κάτοχοι τέτοιων ιερών θησαυρισμάτων, χωρίς, βέβαια, να θεμελιώνουν την ενδεχόμενη κατοχή τους ούτε ιστορικά, ούτε ιδιοκτησιακά, πόσο μάλλον να τεκμηριώνουν αυτήν με σχετικά έγγραφα δωρεάς και παραλαβής τους.
Τέλος, η θεωρία ότι τα καρφιά με τα οποία σταυρώθηκε ο Χριστός βρίσκονται θαμμένα κάτω από το φημισμένο μουσουλμανικό μνημείο- λουτρό της Κωνσταντινούπολης, το Çemberlitaş στο κέντρο της ιστορικής παλιάς Κωνσταντινούπολης, δίπλα στο Τοπ Καπί, είναι ιστορικά αβάσιμη, ελλιπής και για την ώρα παραμένει αναπόδεικτη, κινούμενη στο χώρο του θρύλου και των μυθευμάτων.
