Μεγάλη ανακάλυψη: Η Ιερά Σινδόνη του Τορίνο χρησιμοποιήθηκε για να τυλίξει το Σώμα του Ιησού Χριστού!

Το διάσημο λινό σάβανο, η Ιερά Σινδόνη του Τορίνο, φαίνεται τελικά ότι όντως χρησιμοποιήθηκε για να τυλίξει το σώμα του Χριστού μετά τη Σταύρωσή του!

Ιταλοί ερευνητές που χρησιμοποίησαν μια νέα τεχνική που περιελάμβανε ακτίνες Χ για να χρονολογήσουν το υλικό και επιβεβαίωσαν ότι κατασκευάστηκε γύρω στην εποχή του Ιησού πριν από περίπου 2.000 χρόνια!

Τουλάχιστον σε ότι αφορά την χρονολογία η εκδοχή της Ιεράς Σινδόνης, είναι αποδεκτή αφού ταιριάζει με αυτήν της εποχής που έζησε ο Ιησούς Χριστός.

Η Ιερά Σινδόνη του Τορίνο εκτέθηκε για πρώτη φορά στη δεκαετία του 1350 και είχε παρουσιαστεί ως η πραγματική ταφική σινδόνη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Το ύφασμα αυτό, φέρει μια αμυδρή εικόνα του μπροστινού και του πίσω μέρους ενός γενειοφόρου άνδρα και οι πιστοί θεωρούσαν πάντα ότι με θαύμα απεικονίζονταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός!

Μία έρευνα στη δεκαετία του 1980 όμως αμφισβήτησε αυτή την εκδοχή αφού το χρονολόγησε ότι ιστορικά ανήκε στον Μεσαίωνα, εκατοντάδες χρόνια μετά τον θάνατο του Χριστού.

Μάλιστα είναι πολλοί αυτοί που έχουν υποστηρίξει ότι σε αυτή τη σινδόνη είχε τυλιχτεί η σορός του Ζακ ντε Μολαί, ο όποιος ήταν ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ιπποτών του Ναού, διοικώντας το Τάγμα από τις 20 Απριλίου του 1292 έως τη διάλυσή του από τον Πάπα Κλήμη Ε’ το 1307.

Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία τύλιξε το σώμα του Ιησού σε ένα λινό σάβανο και το τοποθέτησε μέσα στον τάφο.

Τα εδάφια 27:59-60 στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, αναφέρουν:

«Τότε ο Ιωσήφ πήρε το σώμα και το τύλιξε σε ένα νέο λινό ύφασμα.

Έβαλε το σώμα του Ιησού σε έναν νέο τάφο που είχε σκάψει σε έναν τοίχο από βράχο. Έπειτα έκλεισε τον τάφο κυλώντας μια πολύ μεγάλη πέτρα για να καλύψει την είσοδο. Αφού το έκανε αυτό, έφυγε».

Πριν το Μεσαίωνα η ιστορία της Σινδόνης του Τορίνο είναι σκοτεινή και καλύπτεται από μυστήριο.

Πιθανολογείται ότι μετά τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού (ή όταν η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Μικράς Ασίας (σημερινή Ούρφα της Τουρκίας).

Είχε γίνει γνωστό ως Άγιο Μανδύλιο ή Εικόνα της Έδεσσας, γιατί ήταν διπλωμένο έτσι ώστε να φαίνεται, μόνο το πρόσωπο μέσα σε ανοιχτή θήκη.

Οι Βυζαντινοί εισέβαλαν στην Έδεσσα το 944 μ.Χ. με σκοπό να αποκτήσουν το ύφασμα και να το πάρουν μαζί τους στην Κωνσταντινούπολη.

Η Δ’ Σταυροφορία το 1204 λεηλάτησε την Βασιλεύουσα, και μέχρι τον 14ο αιώνα η Σινδόνη εξαφανίστηκε.

Ιστορικές αναφορές στη Σινδόνη του Τορίνο χρονολογούνται από το 1354.

Νωρίτερα, υπάρχουν υπόνοιες πως ανήκε στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, για τους οποίους υποστηρίζεται πως την είχαν στην κατοχή τους για 200 χρόνια περίπου.

Οι τελευταίοι Ναϊτες που εικάζεται ότι κατείχαν τη σινδόνη ήταν ο Ζακ ντε Μολαί και ο Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, οι οποίοι κάηκαν στην πυρά το 1314, μετά την διάλυση του Τάγματος.

Ως πρώτος κάτοχός της αναγνωρίζεται με ασφάλεια ο Γάλλος ιππότης Ζοφρέ Ντε Σαρνέ, ο οποίος δίσταζε να δημοσιοποιήσει το γεγονός της ύπαρξής της, πιθανώς λόγω των μυστηριωδών συνθηκών με τις οποίες είχε έρθει στα χέρια του, μάλλον λόγω συγγένειας με τον Ναϊτη Ντε Σαρνέ.

Ο ίδιος είχε χτίσει μία φτωχική εκκλησία στο Λιρέ της Γαλλίας, και ενώ η οικογένειά του ήταν σε οικονομικό αδιέξοδο, αποφάσισε να εκθέσει εκεί τη Σινδόνη.

Ο επίσκοπος της περιοχής Ερρίκος του Πουατιέ, αντέδρασε για την αυθεντικότητα της και υπέβαλλε μνημόνιο, το οποίο ανέφερε πως μετά από εξετάσεις που έκανε στη Σινδόνη, την βρήκε πλαστή, αναφέροντας επίσης πως είχε ανακαλύψει και τον καλλιτέχνη που τη φιλοτέχνησε.

Η Σινδόνη αμέσως αποσύρθηκε, για να εκτεθεί εκ νέου το 1389.

Ο γιος του Ντε Σαρνέ, αγνοώντας τον τοπικό επίσκοπο, πήρε άδεια από τον Πάπα, παραδεχόμενος εξ αρχής πως δεν ήταν γνήσια, αλλά αντίγραφο.

Ο επίσκοπος της περιοχής Πιέρ Ντ΄Αρσί, σε μνημόνιο προς τον Πάπα Κλήμεντα Ζ’, χαρακτήριζε τη Σινδόνη ως απάτη, αναφερόμενος στις προγενέστερες έρευνες του Ερρίκου του Πουατιέ.

Το 1452, το ύφασμα πωλήθηκε στο Λουδοβίκο δούκα της Σαβοΐας, ο οποίος ανέγειρε ειδικό παρεκκλήσι και τοποθέτησε τη Σινδόνη στο Σαμπερύ της Γαλλίας το 1464.

Το 1532, προκλήθηκε πυρκαγιά στο παρεκκλήσι, που προκάλεσε φθορές στη Σινδόνη, με αποτέλεσμα η οικογένεια της Σαβοΐας να τη μεταφέρει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα.

Η μοναδική φορά που μεταφέρθηκε από το Τορίνο ήταν τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τοποθετήθηκε στο μοναστήρι του Μοντεβεγκίνε, στο Αβελίνο της νότιας Ιταλίας, για να παραμείνει αργότερα οριστικά στο Τορίνο.

Η Σινδόνη φέρει την εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα, εμπρός και πίσω, ηλικίας περίπου 33 ετών, με ύψος περίπου 1,80 μ. και βάρος 77 κιλά.

Σε όλο το μήκος του υφάσματος υπάρχουν κηλίδες αίματος που αποδίδονται σε θάνατο από σταύρωση. Είναι εμφανείς τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.

Ο άνθρωπος της Σινδόνης φέρει στους καρπούς των χεριών και στα πόδια σημάδια από αίμα που σημαίνει ότι σταυρώθηκε και επίσης στην πλάτη σημάδια από μαστίγωση.

Στο πρόσωπο, υπάρχουν διογκώσεις που είναι αιματώματα, τα οποία είναι ιδιαίτερα ορατά στο δεξί μάγουλο.

Σε όλο το σώμα υπάρχουν σημάδια από μώλωπες και πληγές.

Στο μέτωπο, στον αυχένα και στα μαλλιά που είναι μακριά, υπάρχει αίμα, ενώ πληγές καλύπτουν την περιφέρεια του κεφαλιού, που μάλλον έχουν προκληθεί από στεφάνι φτιαγμένο από μυτερά αγκάθια.

Στο στήθος και στην πλάτη φαίνονται γδαρσίματα, που πιθανώς έγιναν από μαστίγιο, όργανο βασανισμού των ρωμαϊκών χρόνων.

Στη δεξιά ωμοπλάτη, υπάρχουν τετραγωνικές εκχυμώσεις που αποδίδονται σε βαρύ αντικείμενο, που μπορεί να ήταν ο οριζόντιος δοκός του σταυρού που ο καταδικασμένος κουβαλούσε μέχρι τον τόπο της εκτέλεσης.

Στη δεξιά θωρακική περιοχή βρέθηκαν σημάδια αίματος, που έχουν τα χαρακτηριστικά εκείνα πτωτικού αίματος.