Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης για Θεία Κοινωνία: «Πως γίνεται η ζωή να προκαλέσει θάνατο;»

Ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης τοποθετείται για τη Θεία Κοινωνία, λέγοντας πως είναι πηγή ζωής και αφθαρσίας, για όσους βεβαίως προσέρχονται με πίστι και καθαρότητα ψυχής…

Ἡ Ζωὴ δὲν προκαλεῖ τὸ θάνατο. Ὅταν κατὰ τὴ θεία Λειτουργία οἱ πιστοὶ καὶ σωστὰ προετοιμασμένοι προσέρχωνται στὴ θεία Κοινωνία, μεταλαμβάνουν «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον». Ἡ θεία Κοινωνία σκοτώνει τὸ χειρότερο μικρόβιο, τὸν ἰό τοῦ θανάτου. Μόνο ἄπιστοι μποροῦν νὰ διανοηθοῦν, ὅτι διὰ τῆς θείας Κοινωνίας εἶναι δυνατὸν νὰ μεταδοθῆ ἀσθένεια, μικρόβιο, θανατηφόρος ἰός. Εἶναι σὰν νὰ λέμε, ὅτι ὁ ἥλιος μπορεῖ νὰ μολύνη ἀνθρώπους ὑγιεῖς, διότι ἄγγιξε καὶ ἀνθρώπους ἀρρώστους! Ὁ ἥλιος ἀγγίζει καὶ ἁγίους, ἀγγίζει καὶ διεφθαρμένους· παραμένει ὁ ἴδιος, φωτίζων καὶ θερμαίνων. Ἀγγίζει τὰ λουλούδια, ἀγγίζει καὶ τὶς κοπριές· παραμένει ἀμόλυντος.

Μὲ ἀφορμὴ τὴν ἐμφάνισι τοῦ ἐπικίνδυνου ἰοῦ, τοῦ κορωνοϊοῦ (covid-19), ἔσπευσαν μερικοί νὰ ἐπισημάνουν τὸν κίνδυνο (τάχα) μεταδόσεως τοῦ πρωτοφανοῦς μικροβίου διὰ τῆς μεταλήψεως τῆς θείας Κοινωνίας, ἐπειδή, ὅπως λένε, ὅλοι κοινωνοῦν ἀπό τό ἴδιο ἅγιο Ποτήριο καὶ μὲ τὴν ἴδια λαβίδα (κοχλιάριο)! Μεταξὺ αὐτῶν, πού ἔσπειραν τέτοιους φόβους, συγκαταλέγεται καὶ ὁ ἀρχηγὸς τῆς ἀντιπολιτεύσεως κ. Ἀλ. Τσίπρας! Ὁ μόνος φυσικά, πού δὲν πρέπει νὰ φοβᾶται μόλυνσι ἀπό τὴ θεία Κοινωνία, εἶναι ὁ ἴδιος, ἀφοῦ καμμία σχέσι καὶ κοινωνία δὲν ἔχει μὲ τὴ θεία Κοινωνία καὶ μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Στὰ πιστὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ὡς γενικὴ ἀπάντησις μπορεῖ νὰ δοθῆ τὸ Ψαλμικό: «Ἐκεῖ ἐφοβήθησαν φὸβον, οὗ οὐκ ἦν φόβος» (νβ’ 6). Ὡς εἰδικὴ ἀπάντησις δίδεται τὸ τοῦ Ἰωάννου: «Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ἰωαν. δ’ 18). Καὶ τελικὰ ὡς εἰδικωτάτη ἀπάντησις ὑπάρχει ἡ βεβαιότητα τοῦ Ἰατροῦ, Ἐκείνου, δηλαδή, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού προσφέρει τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα Του γιὰ νὰ ἔχουμε ζωή, ὄχι γιὰ νὰ πεθαίνουμε· γιὰ νὰ ἰσχύουμε, ὄχι γιὰ νὰ ἀσθενοῦμε: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον… Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν αὐτῷ. Καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν Πατὴρ κἀγώ ζῶ διὰ τὸν Πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι’ ἐμέ» (Ἰωάν. στ’ 54-57).

Θέλουν καὶ ἐπιστημονικὴ ἐπιβεβαίωσι τά λόγια τοῦ Χριστοῦ, ἡ πρακτική τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καὶ εἴκοσι αἰῶνες; Μολονότι ἡ θεία Κοινωνία δὲν μπαίνει σὲ μικροβιολογικὰ ἐργαστήρια, γιὰ νὰ βεβαιωθῆ τό ἀκίνδυνο τῆς μεταδόσεώς της, ὅσοι πιστοὶ ἐπιστήμονες ὁμολογοῦν τὴν ἀπόλυτη βεβαιότητα, ὅτι τὸ ἅγιο Ποτήριο εἶναι πηγὴ ζωῆς καὶ ἀφθαρσίας, γιὰ ὅσους βεβαίως προσέρχονται μὲ πίστι καὶ καθαρότητα ψυχῆς.

Σὲ συνέντευξί της ἡ εἰδικὴ ἐπιστήμων κ. Ἑλένη Γιαμαρέλλου ἦταν σαφὴς καὶ κατηγορηματική. Ἡ κ. Γιαμαρέλλου εἶναι καθηγήτρια λοιμωξιολογίας στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Στὶς 6 Μαρτίου 2020 σὲ συνέντευξί της στὸν Real FM, εἶπε μεταξύ τῶν ἄλλων:

«Ἡ θεία Κοινωνία εἶναι ἕνα μυστήριο. Ὅταν πηγαίνεις νὰ λάβεις τὴ θεία Κοινωνία, δὲν τὴν παίρνεις ἀπό συνήθεια. Τὴν λαμβάνεις γιατί εἶναι Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. Ἤ τὸ πιστεύεις καὶ κοινωνεῖς κανονικά, ἢ δὲν τὸ πιστεύεις. Δὲν ὑπάρχουν μεσοβέζικες λύσεις, κουταλάκια κ.λπ… Εἶμαι τελείως ἐναντίον αὐτῶν. Ἂν τὸ πιστεύουμε, δὲν προκαλοῦμε τὴν τύχη μας. Ἂν πιστεύω, ὅτι αὐτὸ μπορεῖ νὰ μὲ μολύνει, τότε δὲν πιστεύω στὸ μεγαλύτερο μυστήριο. Τὰ ἄτομα πού θέλουν νὰ κοινωνήσουν, δὲν πρέπει νὰ φοβοῦνται, ὅτι ἀπό τὴ θεία Κοινωνία μπορεῖ νὰ μεταδοθεῖ ποτὲ μικρόβιο… Θὰ κοινωνήσω μὲ πίστη στὸν Θεό, ὅτι δὲν κολλάω, ὅταν συμμετέχω σὲ ἕνα τέτοιο μεγάλο μυστήριο. Σᾶς λέω αὐτό, πού θὰ κάνω ἐγώ γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ τὸ πιστεύω γιὰ ὅλους…».

Ἐννοεῖται, ὅτι ἡ οὐράνια τροφή, ἡ θεία Κοινωνία μεταδίδεται ἀπό τό ἴδιο Ποτήριο καὶ μὲ τὸ ἴδιο «κουταλάκι» ἄφοβα. Ἄφοβα ὡς πρὸς αὐτὴν καθ᾽ ἑαυτήν τὴ θεϊκὴ τροφή. Ὄχι ὅμως ἄφοβα καὶ ὡς πρὸς τοὺς μεταλαμβάνοντες τὴ θεϊκὴ τροφή. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ ἁρπάζη τό ψωμὶ ἀπό τό τραπέζι μὲ καταλασπωμένα χέρια καὶ νὰ περιμένη νὰ μὴ μολυνθῆ. Φυσικὰ δὲν φταίει ἡ τροφή. Φταῖνε τὰ ἄπλυτα χέρια.

Δὲν ὑποστηρίζει κανείς, ὅτι στὴ θεία Κοινωνία μπορεῖ νὰ προσέρχεται κάποιος τελείως ἀπροετοίμαστος, χωρὶς νὰ ἔχη καθαρίση, ὅσο γίνεται καλύτερα, τὴν ψυχή του, καὶ νὰ μὴν ὑποστῆ συνέπειες. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στὸ περίφημο κεφάλαιο γιὰ τὴ θεία Κοινωνία (ια΄ τῆς Α΄ Κορινθίους), δὲν τονίζει μόνο τὴν πίστι στὸ μυστήριο, ἀλλά μιλάει καὶ γιὰ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς. Ὅσο κι ἂν πιστεύης, ὅτι στὸ ἅγιο Ποτήριο εἶναι αὐτὸ τοῦτο τὸ Σῶμα καὶ αὐτὸ τοῦτο τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι ἀφόβως μπορεῖς νὰ προσέλθης ἂν δὲν ἔχης κατάλληλα προετοιμασθῆ. Ἡ πίστις ἀποκλείει μεταδοτικότητα ἀσθενειῶν ἀπό τὴ θεία Κοινωνία. Ἡ ἀσέβεια ὅμως καὶ ἡ ἀκαθαρσία, μὲ τὴν ὁποία πολλοὶ προσέρχονται, γεννάει τὸ φόβο.

Γι᾽ αὐτὸ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὡς βασικὴ προϋπόθεσι νὰ κοινωνᾶμε θέτει τὴ σωστὴ «δοκιμασία» (προετοιμασία): «Δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηριοῦ πινέτω» (στ. 28). Ὅποιος προσέρχεται στὴ θεία Κοινωνία «εἰκῇ καὶ ὡς ἔτυχε», παντελῶς ἀπροετοίμαστος, μὲ τὴ συνείδησι βαρειὰ ἀπό μεγάλα καὶ ἀσήκωτα ἁμαρτήματα, αὐτὸς δὲν συγχωρεῖται, ἀλλά κρίνεται καὶ κατακρίνεται. Γι᾽ αὐτὸν ἡ θεία Κοινωνία δὲν εἶναι «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν», ἀλλ᾽ εἶναι «εἰς κρῖμα καὶ εἰς κατάκριμα». «Ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου» (στ. 29).

Φυσικά τό καθαρὸ νερό, πού ἔχει μηδὲν μικρόβια δροσίζει καὶ ξεδιψᾶ τὸν ἄνθρωπο. Ἀλλ᾽ αὐτὸν πού τὸ πίνει μὲ βρώμικο καὶ μολυσμένο «τενεκεδάκι», τὸν θανατώνει. Δὲν φταίει τὸ νερό. Φταίει τὸ «τενεκεδάκι». Πεντακάθαρη, θεοκάθαρη ἡ θεία Κοινωνία. Ὅποιος μετέχει καὶ κοινωνεῖ ὕστερα ἀπό μετάνοια καὶ ἐξομολόγησι, μὲ καθαρή, ὅσο γίνεται, συνείδησι, αὐτὸς «ζωοῦται καὶ θεοῦται». Αὐτὸς δὲν πεθαίνει ποτέ. Ἀλλά…!. Ναί, ἔχουμε καὶ τὸ «ἀλλά»! Ὅποιος λαμβάνει τὴ θεία Κοινωνία μὲ μολυσμένη καὶ βρώμικη τὴν ὕπαρξί του, αὐτὸς εἰσπράττει… θάνατο! Τὸ λέει σαφῶς ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄρρωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοὶ» (στ. 30).

Ἄφοβα κοινωνοῦν ὅσοι πιστοί. Ἄφοβα κοινωνοῦν ὅσοι ἔχουν… φόβο ἱερὸ καὶ εὐλάβεια. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργὸς δὲν καλεῖ τὸν ὁποιοδήποτε. Καλεῖ ὅσους ἔχουν πίστι ἀκράδαντη στὸ μυστήριο, φόβο καὶ ἀγαθὴ συνείδησι, καὶ ἀγάπη, ἀφοῦ προχωροῦν νὰ δεχθοῦν τὸν Χριστὸ τῆς Ἀγάπης. «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε».