Κι όμως υπάρχει μία θάλασσα στη Γη που δεν έχει… στεριά: Πού βρίσκεται

Κι όμως υπάρχει μία «θάλασσα» στη Γη που δεν «αγγίζει» στεριά.

Η περιοχή, που βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, ονομάζεται Θάλασσα των Σαργασσών και χαρακτηρίζεται από τα μοναδικά της όρια.

Αντί για στεριά, περιβάλλεται από ωκεάνια ρεύματα, οπότε δεν υπάρχει «παραλία Σαργασσών», καθώς το υδάτινο σώμα περιστοιχίζεται από θαλάσσια ρεύματα.

Όχι πως μια τέτοια παραλία θα προσέλκυε τουρισμό: η θάλασσα είναι καλυμμένη με ένα καφέ-κίτρινο φύκι (που ονομάζεται Sargassum [Σάργασο]) και φιλοξενεί ένα τεχνητό νησί-σκουπιδότοπο, που ονομάστηκε Northsa Atlantic Garbage Patch, σύμφωνα με το indy100.

Και όμως, παραμένει μια τοποθεσία με πραγματική οικολογική, ιστορική και ακόμα και πολιτιστική σημασία.

Ένας ειδικός οργανισμός που δημιουργήθηκε για την προστασία της εξαιρετικής αυτής θάλασσας τη χαιρετίζει ως «καταφύγιο βιοποικιλότητας», το οποίο διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο στο ευρύτερο οικοσύστημα του Βόρειου Ατλαντικού.

Η Επιτροπή για τη Θάλασσα των Σαργασσών σημειώνει ότι απειλούμενα είδη χελιών πηγαίνουν στη θάλασσα για να αναπαραχθούν, ενώ οι φάλαινες, κυρίως οι σπερματοφάλαινες και οι μεγάπτερες, μεταναστεύουν μέσω αυτής, όπως και οι τόνοι και άλλα είδη ψαριών.

Είναι επίσης βασικό στοιχείο για τη στήριξη του κύκλου ζωής πολλών απειλούμενων ειδών, όπως ο καρχαρίας Porbeagle και διάφορα είδη χελωνών.

Όπως είχε πει η θαλάσσια βιολόγος Dr Sylvia Earle, πρόκειται για ένα «χρυσό πλωτό τροπικό δάσος».

Και η θάλασσα δεν είναι απλώς θρυλική στα μάτια των ωκεανογράφων, αλλά και στη λαογραφία.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος κατέγραψε για πρώτη φορά τις συναντήσεις του με τα παράξενα στρώματα Sargassum στα ημερολόγια της αποστολής του το 1492.

Έγραψε για τους φόβους των ναυτικών του ότι τα φύκια θα τους παγίδευαν και θα τους έσερναν στον πυθμένα του ωκεανού.

Η θάλασσα των Σαργασσών είναι επίσης γνωστή για το φαινόμενο της μεγάλης διάρκειας νηνεμίας (άπνοια) κατά τη διάρκεια του οποίου τεράστιες ποσότητες φυκιών συγκεντρώνονται στην έκταση της.

Τα παλιά χρόνια αποτελούσε φόβητρο των ναυτικών και των ιστιοφόρων πλοίων καθώς δεν διέθεταν μηχανές ώστε να μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους και συχνά τα κολλημένα στα φύκια πλοία μετατρέπονταν σε υγρούς τάφους για το πλήρωμα, δεδομένου ότι τότε ήταν πολύ δύσκολος ο έγκαιρος εντοπισμός ενός ναυαγίου.

Στη σημερινή εποχή πολλά μικρά σκάφη κινδυνεύουν εάν βρεθούν εκεί καθώς τα φύκια κολλάνε στις μικρές προπέλες και μπορούν πολύ εύκολα να τα ακινητοποιήσουν.

Η θάλασσα υπάρχει χάρη σε τέσσερα ρεύματα: το ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα βόρεια, το Κανάριο ρεύμα στα ανατολικά, το Ισημερινό ρεύμα του Βόρειου Ατλαντικού στα νότια και το ρεύμα του Κόλπου στα δυτικά.

Γιατί κινδυνεύει
Στις μέρες μας, απειλείται πλέον πραγματικά από τη ναυτιλία – λόγω του υποβρύχιου θορύβου, της καταστροφής των στρωμάτων Sargassum και της απελευθέρωσης χημικών ουσιών, της υπεραλίευσης, της ρύπανσης από τα επιπλέοντα συντρίμμια και, φυσικά, της κλιματικής αλλαγής.

Λόγω των κυκλικών κινήσεων των ωκεάνιων κυκλώνων, τα πλαστικά στροβιλίζονται στη θάλασσα, εντασσόμενα στον σκουπιδότοπο που έχει σχηματιστεί εκεί -εκτιμάται ότι εκτείνεται σε εκατοντάδες χιλιόμετρα και έχει πυκνότητα 200.000 σκουπίδια ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Μια νέα μελέτη, που δημοσιεύθηκε στις 8 Δεκεμβρίου, διαπίστωσε ότι η θάλασσα είναι πιο ζεστή, πιο αλμυρή και πιο όξινη από ό,τι ήταν ποτέ από τότε που άρχισαν οι καταγραφές το 1954, και ότι αυτό θα μπορούσε να έχει σοβαρές και εκτεταμένες επιπτώσεις σε άλλα ωκεάνια συστήματα.

Ο επικεφαλής συγγραφέας της έκθεσης, χημικός ωκεανογράφος Nicholas Bates, προειδοποίησε ότι ο ωκεανός είναι στο θερμότερο σημείο του εδώ και «πολλά εκατομμύρια χρόνια», γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε σοβαρές αλλαγές στην τοπική θαλάσσια ζωή και στον παγκόσμιο κύκλο του νερού.