Tο τρομακτικό αεροπορικό δυστύχημα στο οποίο οι επιβάτες χρειάστηκε να φάνε τους φίλους τους για να επιβιώσουν

Όταν ένα αεροπλάνο που μετέφερε μια ομάδα παικτών ράγκμπι της Ουρουγουάης και τους συγγενείς τους εξαφανίστηκε πάνω από τις παγωμένες κορυφές των Άνδεων στις 13 Οκτωβρίου 1972, οι αρχές υπέθεσαν ότι όλοι οι επιβάτες είχαν χαθεί. Κι όμως δεν ήταν έτσι.

Εβδομήντα δύο ημέρες αργότερα, οι εξασθενημένες σιλουέτες του Nando Parrado και του Roberto Canessa εμφανίστηκαν στους πρόποδες της Χιλής, οδηγώντας τις αρχές στη διάσωση 16 συνολικά επιζώντων. Αυτό ήταν το θαύμα των Άνδεων. Είναι μια εξαιρετική ιστορία ανθρώπινης ανθεκτικότητας και εφευρετικότητας που προσφέρει ασυνήθιστα μαθήματα ηγεσίας για τη δική μας εποχή ενώ εμπνέει κάθε άτομο που παλεύει για ένα στόχο.

Η ιστορία απέκτησε για πρώτη φορά παγκόσμια φήμη μέσω του μπεστ σέλερ Alive (1974) του Piers Paul Read και της δραματοποίησής του σε ταινίες όπως Stranded (2007) και I Am Alive (2010) και πρόσφατα στην ταινία του Netflix.

Έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια από το «Alive», την ταινία που βασίζεται στην αληθινή ιστορία της ομάδας ράγκμπι της Ουρουγουάης, η πτήση της οποίας συνετρίβη στις Άνδεις το 1972, αναγκάζοντας τους επιζώντες να καταφύγουν στον κανιβαλισμό.

Τώρα, το “Society of the Snow” στο Netflix, επαναλαμβάνει αυτή την ιστορία που αποτυπώνει με θλίψη την οδυνηρή δοκιμασία των νεαρών που κατάφεραν να σωθούν.

Η ιστορία

Στο δικινητήριο αεροσκάφος Fairchild F-227 επέβαιναν 40 επιβάτες και πέντε μέλη του πληρώματος. Με κατεύθυνση από το Μοντεβιδέο προς το Σαντιάγο, η ναυλωμένη πτήση κλήθηκε να σταματήσει στη μικρή πόλη Μεντόζα λόγω κακών καιρικών συνθηκών. Την επόμενη μέρα, τα δελτία καιρού βελτιώθηκαν και η ομάδα ξεκίνησε για τον προορισμό της. Πετώντας νότια του περάσματος Planchon, ο πιλότος έχασε την ορατότητα καθώς μπήκε σε μια δίνη από σύννεφα και έπεσε σε μια κορυφή βουνού. Αρκετοί πέθαναν ακαριαία, αλλά άλλοι 29 βγήκαν από το ναυάγιο με σοβαρά έως ελαφρά τραύματα.

Λίγο μετά τη σύγκρουση, οι επιζώντες αξιολόγησαν το περιβάλλον και τους πόρους τους. Το άμεσο ένστικτό τους ήταν να ξεπεράσουν το πρώτο σοκ και να σώσουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους, κατανέμοντας καθήκοντα σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες, τη δύναμη της θέλησης και την φυσική κατάσταση του καθενός.

Εκείνοι που δεν ήταν αρκετά καλά για έντονη δραστηριότητα είχαν επιφορτιστεί με το λιώσιμο του χιονιού για να παρέχουν νερό στους υπόλοιπους, ενώ τα μικρότερα αγόρια είχαν αναλάβει να τακτοποιήσουν την καμπίνα του αεροπλάνου και να βάλουν μαξιλάρια στο πάτωμα για ύπνο. Άλλοι παρακολουθούσαν τις προμήθειες και τους χώρους που χρησιμοποιούνταν ως τουαλέτες, ενώ εκείνοι με εύστροφα χέρια έραβαν υπνόσακους και έφτιαχναν παπούτσια για περπάτημα από μαξιλάρια αεροπλάνου.

Τη δεύτερη μέρα, έντεκα αεροσκάφη από την Αργεντινή, τη Χιλή και την Ουρουγουάη αναζήτησαν την εξαφανισμένη πτήση. Η περιοχή έρευνας κάλυψε την τοποθεσία του ατυχήματος και μερικά αεροσκάφη πέρασαν πάνω και ακόμη από το σημείο της συντριβής.

Οι επιζώντες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν κραγιόν που βρέθηκε στις αποσκευές τους για να γράψουν ένα μήνυμα SOS στην οροφή του αεροπλάνου, αλλά δεν είχαν αρκετό κραγιόν για να κάνουν μεγάλα γράμματα που μπορούσαν να φανούν από τον αέρα από τους διασώστες!

Η αποτυχημένη κραυγή για βοήθεια

Χρησιμοποίησαν επίσης αποσκευές για να φτιάξουν έναν σταυρό στο χιόνι, αλλά απέτυχε να τραβήξει την προσοχή των διασωστών. Οι επιζώντες είδαν ενα αεροσκάφος να πετάει πάνω από το σημείο της συντριβής σε τρεις περιπτώσεις, αλλά οι διασώστες δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν το αεροπλάνο στο χιόνι επειδή ήταν άσπρο…

Ο Eduardo Strauch, επιζών, θυμάται: “Για τον υπόλοιπο κόσμο, ήμασταν νεκροί, παρόλα αυτά παραμείναμε ζωντανοί, όλο και πιο επίμονοι και οργανωμένοι σε αυτό που ονομάζαμε κοινωνία του χιονιού, όπου ο καθένας από εμάς είχε έναν ρόλο να παίξει και ήμασταν όλοι υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλο. Επινοήσαμε τρόπους για να φτιάξουμε καταφύγιο για τους εαυτούς μας και καταφέραμε να μετατρέψουμε το αεροπλάνο ένα καταφύγιο που, αν και άθλιο, ήταν η μόνη μας περιουσία στο βουνό”.

Η πείνα

Οι επιζώντες είχαν πολύ λίγο φαγητό να φάνε. Από τις βαλίτσες κατάφεραν να μαζέψουν οκτώ μπάρες σοκολάτας, τρία μικρά βαζάκια μαρμελάδα, μια κονσέρβα μύδια, μια κονσέρβα αμύγδαλα, λίγους χουρμάδες, αποξηραμένα δαμάσκηνα και πολλά μπουκάλια κρασί και παρόλο που έφτιαχναν μερίδες για όλους σχεδόν μικρές μπουκιές, αυτο κράτησε μόνο μια εβδομάδα.

Ακόμη και με την αυστηρή τους διανομή, η τροφοδοσία μειώθηκε γρήγορα. Δεν υπήρχε φυσική βλάστηση και δεν υπήρχε πουθενά ζώα για να φάνε. Έφαγαν ως και το βαμβακερό γέμισμα από τα καθίσματα και το δέρμα από ζώνες και παπούτσια.

“Για τον υπόλοιπο κόσμο, ήμασταν νεκροί, παρόλα αυτά παραμείναμε ζωντανοί, όλο και πιο επίμονοι και οργανωμένοι σε αυτό που ονομάζαμε κοινωνία του χιονιού, όπου ο καθένας από εμάς είχε έναν ρόλο να παίξει και ήμασταν όλοι υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλο”
Γνωρίζοντας ότι οι προσπάθειες διάσωσης είχαν διακοπεί (μιας και το άκουσαν στο ραδιόφωνο που βρήκαν μέσα σε μια βαλίτσα) και αντιμετωπίζοντας βέβαιο θάνατο από την πείνα, οι επιζώντες έδωσαν ο ένας στον άλλον την άδεια να χρησιμοποιήσουν το σώμα τους για φαγητό σε περίπτωση που πέθαιναν.

Ο κανιβαλισμός

Οι επιζώντες κατανάλωναν τα σώματα των αποθανόντων φίλων και συγγενών τους.

“Κοινός μας στόχος ήταν να επιβιώσουμε, αλλά αυτό που μας έλειπε ήταν το φαγητό. Είχαμε προ πολλού ξεμείνει από τις πενιχρές συλλογές που βρίσκαμε στο αεροπλάνο. Ξέραμε την απάντηση, αλλά η απάντηση ήταν πολύ τρομακτική για να τη σκεφτούμε” είπε ο Roberto Canessa.

“Τα σώματα των φίλων και των συμπαικτών μας που διατηρήθηκαν έξω στο χιόνι και τον πάγο περιείχαν τις ζωτικές πρωτεΐνες που συντηρούσαν τη ζωή που θα μας κρατούσαν ζωντανούς. Θα μπορούσαμε όμως να το κάνουμε; Για πολύ καιρό δεν το κάναμε. Βγήκα έξω στο χιόνι και προσευχήθηκα στον Θεό για καθοδήγηση. Χωρίς τη συγκατάθεσή Του, ένιωθα ότι θα παραβίαζα τη μνήμη των φίλων μου, ότι θα έκλεβα τις ψυχές τους. Αναρωτηθήκαμε μήπως είχαμε τρελαθεί. Είχαμε μετατραπεί σε κανίβαλους; Ή ήταν αυτή η μόνη εναλλακτική για να επιβιώσουμε;”

Η ομάδα επέζησε τρώγοντας τα πτώματα των νεκρών συντρόφων της. Η απόφαση αυτή δεν πάρθηκε επιπόλαια, καθώς οι περισσότεροι από τους νεκρούς ήταν συμμαθητές, στενοί φίλοι ή συγγενείς.

Σιγά σιγά όμως έχαναν τους φίλους τους και είχαν ήδη μείνει λιγότεροι από 20. Οι υπόλοιποι γνώριζαν ότι θα πέθαιναν όλοι αν δεν έφευγαν σύντομα για να λάβουν βοήθεια.

Η μόνη λύση

Οι επιζώντες άκουσαν στο ραδιόφωνο με τρανζίστορ ότι η Πολεμική Αεροπορία της Ουρουγουάης είχε ξαναρχίσει την αναζήτησή τους. Οι εναπομείναντες επιζώντες συνειδητοποίησαν ότι η μόνη διέξοδος ήταν να σκαρφαλώσουν πάνω από τα βουνά και ότι μια τέτοια ανάβαση ήταν αδύνατη αν δεν έβρισκαν τρόπο να επιβιώσουν από τις παγωμένες νυχτερινές θερμοκρασίες που θα έβρισκαν.

Έφτιαξαν έναν υπνόσακο με μόνωση από το πίσω μέρος του αεροπλάνου από ένα αδιάβροχο ύφασμα που κάλυπτε τη μονάδα κλιματισμού του αεροπλάνου. “Η δεύτερη πρόκληση θα ήταν να προστατευτούμε από την έκθεση, ειδικά μετά τη δύση του ηλίου. Αυτή την εποχή του χρόνου, θα μπορούσαμε να περιμένουμε θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια της ημέρας πολύ πάνω από το μηδέν, αλλά οι νύχτες ήταν ακόμα αρκετά κρύες για να μας σκοτώσουν ακαριαία, και ξέραμε τώρα ότι δεν μπορούσαμε να περιμένουμε να βρούμε καταφύγιο στις ανοιχτές πλαγιές” είχε πει ο Parrado.

Ο Carlitos Páez ανέλαβε την πρόκληση και έραψε έναν τεράστιο υπνόσακο. Η μητέρα του τον είχε μάθει να ράβει όταν ήταν μικρός, και αυτή η δεξιότητα ήταν σωτήρια. Τρία άτομα ξεκίνησαν για τη Χιλή (Vizintín, Parrado,Canessa) με αρχηγό τον Parrado ο οποίος φορούσε τρία τζιν, τρία πουλόβερ πάνω από ένα μπλουζάκι πόλο και τέσσερα ζευγάρια κάλτσες τυλιγμένες σε μια πλαστική τσάντα για ψώνια. Δεν είχαν εξοπλισμό αναρρίχησης, ούτε χάρτη προφανώς, ούτε πυξίδα και σίγουρα δεν είχαν εμπειρία αναρρίχησης.

Αντί να σκαρφαλώσουν την κάπως χαμηλότερη κορυφογραμμή προς τα νότια, κατευθύνθηκαν ευθεία στις απότομες πλαγιές 60 μοιρών του βουνού προς την κορυφή. Εκτίμησαν ότι θα έφταναν στην κορυφή μόνο σε μια μέρα. Ο Parrado πήρε το προβάδισμα με τους άλλους δύο να του ζητούν συχνά να επιβραδύνει. Ο λεπτός αέρας με φτωχό οξυγόνο έκανε την αναρρίχηση δύσκολη.

Ο υπνόσακος που παρασκευάστηκε στο αεροπλάνο τους κράτησε ζωντανούς τις παγωμένες νύχτες. Στο ντοκιμαντέρ Stranded, ο Canessa περιέγραψε πώς την πρώτη νύχτα δυσκολεύτηκαν να βρουν επίπεδο έδαφος για να τοποθετήσουν τον υπνόσακο. Μια χιονοθύελλα φύσηξε σφοδρά και τελικά βρήκαν μια βραχώδη προεξοχή στην άκρη ενός γκρεμού, αρκετά καλή για τον υπνόσακο. Είπε ότι ήταν η χειρότερη νύχτα της ζωής του. Η ανάβαση ήταν αργή και κουραστική. Οι επιζώντες τέρμα κάτω στην πλαγιά τους έβλεπαν να σκαρφαλώνουν για τρεις ολόκληρες μέρες.

Το τρίτο πρωί διαπίστωσαν πως δεν έβλεπαν δρόμο – είχαν σκαρφαλώσει σε ένα βουνό βαθιά στις Άνδεις στα σύνορα μεταξύ Αργεντινής και Χιλής και αυτά τα σύνορα απείχαν αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα από τις καταπράσινες κοιλάδες της Χιλής.

Συνειδητοποίησαν ότι η αποστολή διάσωσης τους επρόκειτο να διαρκέσει πολύ περισσότερο από όσο περίμεναν. Είχαν λιγοστέψει τα τρόφιμα και έτσι ο Vizintín προσφέρθηκε να επιστρέψει στο στρατόπεδο βάσης για να δώσει το φαγητό του στους υπόλοιπους δύο, ώστε να μπορέσουν να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους και να λάβουν βοήθεια. «Μπορεί να προχωράμε προς το θάνατό μας, αλλά θα προτιμούσα να περπατήσω για να συναντήσω τον θάνατό μου παρά να περιμένω να έρθει σε μένα» είπε ο Parrado.

Ο Parrado και o Canessa περπάτησαν για επτά ακόμη ημέρες ώσπου να φτάσουν στη Χιλή. Έφτασαν στη στενή κοιλάδα που είχε δει ο Parrado από την κορυφή του βουνού, συνέχισαν να κατηφορίζουν κατά μήκος του ποταμού και έφτασαν στη γραμμή του χιονιού. Σταδιακά άρχισαν να βλέπουν όλο και περισσότερα σημάδια ανθρώπινης ζωής. Κάποια στιγμή, συνάντησαν έναν άντρα σε ένα άλογο και του πέταξαν ένα σημείωμα. Ήταν η αρχή του αίσιου τέλους. Ο άντρας αυτός χρειάστηκε να κάνει διαδρομή δέκα ωρών για να ειδοποιήσει τις αρχές. Αμέσως κινητοποιήθηκε όλη η χώρα, ενώ σύντομα οι επιζώντες βρέθηκαν σε σωστικά ελικόπτερα και πήραν το δρόμο για το σπίτι.