Τα 3 εγκαταλειμμένα χωριά της Ελλάδας που προκαλούν δέος (φωτό)

Εκτός από υπέροχα χωριά με τα παραδοσιακά κτίρια, τις πλακόστρωτες πλατείες, υπάρχουν προορισμοί που κεντρίζουν το ενδιαφέρον με έναν διαφορετικό τρόπο.

Μέρη εγκαταλελειμμένα, δημιουργούν μια γλυκιά νοσταλγία για το παρελθόν, κάνοντας τους πάντες να πιστέψουν ότι ο χρόνος έχει σταματήσει.

Δεχούνι

Το Δεχούνι, κοντά στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας, είναι ένας παλιός, εγκαταλελειμμένος, πλέον, οικισμός που εντυπωσιάζει. Στα χαρακτηριστικά που σίγουρα κεντρίζουν το ενδιαφέρον το γεγονός ότι έχει ελάχιστο ορίζοντα, καθώς βρίσκεται μέσα σε χαράδρα, περικυκλωμένο από βουνά και λόφους.

Χτισμένος σε υψόμετρο 831 μέτρων, ο οικισμός εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του κατά την δεκαετία του 1970, οι οποίοι μαζί με τους κατοίκους των γειτονικών χωριών Βεσίνι και Σκούπι μετεγκαταστάθηκαν στο νεόδμητο οικισμό της Πάου.

Σε αυτό θα παρατηρήσει κανείς τα μισογκρεμισμένα, πέτρινα σπίτια των πρώην κατοίκων του, καθώς και πολλές πηγές, με το νερό των οποίων παλαιότερα λειτουργούσε ο νερόμυλος του χωριού. Από τα λιγοστά κτίρια που στέκονται όρθια ακόμη η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Μηλιώνας

Το χωριό Μηλιώνας, με την παλαιότερη ονομασία του, Μέδοβον, να έχει ήδη ξεχαστεί, βρίσκεται στο νομό Φλωρίνης, βορειοανατολικά της Μικρής Πρέσπας, με την ιστορία του δεν διαφέρει πολύ από αυτή τον υπόλοιπων της ευρύτερης περιοχής.

Οι κάτοικοί του πλήρωσαν βαρύ το τίμημα του Εμφυλίου Πολέμου και κατά τη μετεμφυλική περίοδο, καθώς, ένας λόγος παραπάνω αυτός, ήταν όλοι σλαβόφωνοι και αρκετοί από αυτούς βγήκαν στα βουνά ελπίζοντας σε μια ανεξάρτητη Μακεδονία.

Σήμερα, ο επισκέπτης του χωριού το μόνο που θα παρατηρήσει είναι ερημιά, μικρά τούβλινα σπίτια εγκαταλελειμμένα και αφημένα στο έλεος του καιρού, με το αίσθημα της νοσταλγίας και μιας γλυκιάς μελαγχολίας να είναι απλωμένο παντού στο χωριό.

Ελεούσα

Κοντά στο χωριό Ελεούσα, στους καταπράσινους πρόποδες του βουνού Προφήτης Ηλίας στη Ρόδο, υπάρχει ένα εγκαταλελειμμένο χωριό- φάντασμα, με την θλιβερή ιστορία του να είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη φυματίωση και το θάνατο στο νησί της Ρόδου.

Αυτός δεν είναι άλλο από την Αγία Ελεούσα ή αλλιώς Καμποκιάρο, όπως το είχαν ονομάσει οι Ιταλοί δημιουργοί του το 1935, ως ιταλική αποικία στα πρότυπα των δασικών χωριών των Ιταλικών Άλπεων.

Σήμερα, αυτό που αντικρίζει ο επισκέπτης είναι μόνο εικόνες εγκατάλειψης, με το χωριό να έχει ερημωθεί από το 1970. Μετά την αποχώρηση των Ιταλών κατά τη δεκαετία του 1940 μετατράπηκε σε σανατόριο, καθώς εδώ κατέφθαναν όσοι είχαν χτυπηθεί από την φυματίωση, προκειμένου να απομονωθούν από όλους εκείνους που είχαν την υγεία τους. Ελάχιστοι από αυτούς κατάφεραν να φύγουν από εδώ ζωντανοί, γι’ αυτό και το χωριό έχει συνδέσει το όνομά του άρρηκτα με το θάνατο.