Περίεργα φαινόμενα στην επιφάνεια της θάλασσας

Όσοι ταξίδευαν στις μεγάλες θάλασσες και ιδίως, στον Ειρηνικό και Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό, τύχαινε συχνά να παρατηρήσουν αξιοπερίεργα φαινόμενα, που συνέβαιναν πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας.

Ο Margolle περιέγραφε ικανά τέτοια φαινόμενα:

«Καταμεσής του Ειρηνικού και της Θάλασσας των Ινδιών, εκεί ο Ωκεανός είναι βαθύτατος και απειράριθμα τάγματα οργανικών όντων και ζωυφίων παράγουν πάνω στην επιφάνεια της απέραντης έκτασης των χλιαρών υδάτων τους ποικίλους εκείνους χρωματισμούς, τις χρωματιστές εκείνες κηλίδες, σε τόσο μεγάλη έκταση, που οι ναυτικοί συχνά μπερδεύονται και τις εκλαμβάνουν ως υφάλους».

Ο Αμερικανός Πλοίαρχος Klingman του πλοίου «Shooting Star» περιέγραψε μια από τις χρωματιστές αυτές κηλίδες σε επιστολή του προς τον Διευθυντή του Αστεροσκοπείου της Ουάσινγκτον. Ιδού η επιστολή:

«27 Ιουλίου 1854, ώρα 7:45 μ.μ. Το χρώμα της θάλασσας, το οποίο τάχιστα μετατράπηκε σε λευκό, μαγνήτισε την προσοχή μου. Δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο. Ερευνήσαμε το βάθος, το οποίο έφτανε τα 100 μέτρα. Ως εκ τούτου, επαναλάβαμε την εξέταση με θερμοκρασία ύδατος 25 βαθμούς στις 8 το πρωί. Γεμίσαμε με αυτό το νερό έναν ασκό χωρητικότητας 270 λίτρων και διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτο από μικρά σωματίδια που παρήγαγαν λάμψη. Μάλιστα, όταν αναδεύαμε το νερό, βλέπαμε σκώληκες και έντομα να κινούνται. Μερικά από αυτά είχαν μήκος 15 εκατοστών και μπορέσαμε να τα πιάσουμε στο χέρι μας και είδαμε ότι διατηρούσαν τη λάμψη τους από ορισμένη απόσταση. Αν κάποιος, όμως, πλησίαζε πολύ κοντά, τότε αυτά καθίσταντο αόρατα.

Ο γαλακτώδης αυτός χρωματισμός της θάλασσας κάλυπτε μια έκταση περίπου 25 μιλίων, ίσως και περισσότερο. Παρατήρησα ήδη το φαινόμενο τούτο του λευκού χρωματισμού σε πολλές άλλες θάλασσες της υφηλίου, αλλά ουδέποτε το είχα συναντήσει τόσο πλήρες και σε τόσο μεγάλη έκταση, όπως εδώ.

Το παράξενο ήταν ότι το πλοίο, το οποίο διήνυε 9 μίλια την ώρα, ολίσθαινε πάνω στα νερά, χωρίς να προξενεί κανέναν απολύτως θόρυβο. Ο Ωκεανός έμοιαζε σαν λείο ύφασμα καλυμμένο από χιόνι και η φωσφορίζουσα λάμψη του ήταν τόσο εκτυφλωτική, ώστε στον ουρανό μόλις που φαίνονταν οι αστέρες του πρώτου μεγέθους.

Ο ορίζοντας ήταν κατάμαυρος μέχρις ύψους 10 μοιρών, λες και είχε προηγηθεί άγρια κακοκαιρία. Ήταν ένα γεγονός τόσο μεγαλοπρεπές, όσο και φρικώδες, που νόμιζε κανείς πως η Φύση προετοίμαζε έναν γενικό εμπρησμό.

Αφού βγήκαμε από την περιοχή εκείνη του παράδοξου υδάτινου φαινομένου, άρχιζαν όλα σιγά-σιγά να επανέρχονται στην ομαλότητα».

Γύρω από τα Νησιά των Μαλδίβων, η θάλασσα είναι σχεδόν μελανή, ενώ στον Κόλπο της Γουινέας είναι λευκή. Μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας είναι υποκίτρινη, ενώ γίνεται κοκκινωπή κοντά στην Καλιφόρνια και πρασινωπή στα Κανάρια Νησιά.

Οι διάφορες αυτές αποχρώσεις προέρχονται από ουσίες, τις οποίες περιέχουν τα νερά, καθώς και από μικροσκοπικά ζωύφια και φυτά, που συσσωρεύονται στις επιφάνειές τους.

Ο Γερμανός επιστήμονας Christian Gottfried Ehrenberg βεβαίωνε πως ο χρωματισμός της Ερυθράς Θάλασσας οφείλεται σε ορισμένα ανεπαίσθητα φύκη. Μελετώντας τους λαμπερούς μικροοργανισμούς, που συντελούσαν στη φωσφορώδη κατάσταση της θάλασσας, ο Ehrenberg ανακάλυψε αστραποβόλους οργανισμούς, οι οποίοι έμοιαζαν με τα ηλεκτρικά όργανα των χελιών και των γουλιανών.

Επίσης, βεβαίωσε πως τα ψάρια αυτά είχαν το δέρμα τους καλυμμένο από κάποια παχιά φωσφορική ουσία και κατά το πέρασμα ολόκληρων κοπαδιών, η θαλάσσια εκείνη περιοχή έλαμπε σαν να είχε πυρακτωθεί. Έτσι, πολλές φορές τα πλοία που έπλεαν σε τούτα τα νερά, φαίνονταν πως είχαν τυλιχθεί στις φλόγες.

Ο επιφανής Πρώσος επιστήμονας και εξερευνητής Alexander von Humboldt απέδειξε, μέσω γαλβανικών πειραμάτων, ότι η φωσφορώδης ιδιότητα των θαλάσσιων πλασμάτων εξαρτώνταν από τα νευρικά ερεθίσματα, που συσχετίζονταν με τις αλλαγές του καιρού και της ατμόσφαιρας.

Μάλιστα, ο Alexander von Humboldt υποστήριζε πως το ίδιο φαινόμενο το συναντά κανείς στα λάμποντα υγρόβια, στη λάμψη των κεραυνών και στο πολικό φως και είναι το αποτέλεσμα του ισχυρότατου μαγνητικού πεδίου της Γης, που καταδεικνύεται μέσω της μαγνητικής βελόνας.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΣΤΙΑ», στις 17/07/1883…