Εμβόλια mRNA: Τι έλεγε έκθεση του 1999 και τι περιγράφει σε άρθρο από το 2020 στέλεχος γερμανικού κρατικού ινστιτούτου

Τα πειραματικά εμβόλια mRNA (Pfizer/BioNTech και Moderna), όπως αυτό που έκανε ο 35χρονος κι «έσβησε» λίγες μέρες μετά τον εμβολιασμό του, όπως δεκάδες άλλοι στην Ελλάδα και χιλιάδες άλλοι στην Ευρώπη και σε όλο τον πλανήτη, είναι πλέον σαφώς ύποπτα για τους θανάτους αυτούς.

Αν και το ζητούμενο δεν είναι τόσο οι άμεσες συνέπειες από τον εμβολιασμό με τέτοια σκευάσματα, αλλά οι έμμεσες τα επόμενα χρόνια της ζωής των ανθρώπων στους οποίους εκχύονται.

Αντίθετα με τα πιο «κλασικά» εμβόλια AstraZeneca ή J&J, εδώ έχουμε το ερώτημα αν ο τρόπος δράσης τους επηρεάζει το ανθρώπινο DNA.

https://www.vimeo.com/579329077

Ανατρέχοντας στις σχετικές έρευνες στο παρελθόν (γιατί το παρόν είναι είτε φορτισμένο, είτε… «πληρωμένο»), η δημοσιογραφική ομάδα του pronews.gr εντόπισε μία έκθεση του 1999 για τον λόγο απόρριψης αυτών των εμβολίων, τουλάχιστον την εποχή εκείνη.

Τα εμβόλια βασισμένα στο DNA/mRNA έχουνε μπει στο στάδιο των κλινικών δοκιμών και ίσως τελικά χρησιμοποιηθούν μαζικά στο μέλλον.

Εμπλέκει ενέσιμο καθαρό γενετικό υλικό – DNA το οποίο περιέχει αντιγόνα μέσω μιας βάσης δεδομένων ευκαρυωτικών υποκινητών έλεγαν πίσω στην έκθεση οι D.C. Górecki & J. Paul Simons του 1999 στο περιοδικό Nature Medicine οι οποίοι πίστευαν ότι όλες οι εταιρείες θα “πέσουν” πάνω σε αυτού του τύπου τα εμβόλια.

“…Μεταξύ άλλων η έκθεση όμως παρουσίαζε και ορισμένα αρνητικά πολύ σοβαρά στα εμβόλια τέτοιας τεχνολογίας καθώς είχε παρατηρηθεί ότι όταν παρέχονταν σε ποντίκια σε κατάσταση εγκυμοσύνης, (τότε δεν είχαν προχωρήσει σε ανθρώπους) όπου είχαν παρατηρήσει να μεταδίδεται το αλλαγμένο DNA που εγχέεται ενδοφλεβίως να φτάνει στα έμβρυα. Εάν μετά τον εμβολιασμό λαμβάνονται DNA από εμβρυϊκά ή γεννητικά κύτταρα, μπορεί να προκληθεί ανοσολογική ανοχή στους απογόνους του εμβολιασμένου ατόμου.

Η ανοχή που προκύπτει από τον εμβολιασμό με DNA θα έχει συνέπειες τόσο για τα άτομα όσο και για τον πληθυσμό, καθώς τα ανεκτικά άτομα αναμένεται να είναι πιο ευαίσθητα σε λοίμωξη ή / και μπορεί να γίνουν φορείς, ένα δυνητικά πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα. Ανεξάρτητα από το μέγεθος αυτού του δυνητικού προβλήματος, θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στο σχεδιασμό και τη δοκιμή εμβολίων πριν γίνει ευρέως διαδεδομένος ο εμβολιασμός DNA…”.

Η έκθεση έλεγε αυτά και περιέγραφε τις παρενέργειες που είχαν καταγραφεί πίσω στο 1999 αλλά από τότε μέχρι και σήμερα λίγα είχαν γίνει για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Επιστρέφοντας στο παρών την 1η Απριλίου 2020 η Isabelle Bekeredjian-Ding, επικεφαλής του τμήματος μικροβιολογίας του γερμανικού ινστιτούτου Paul-Ehrlich που ανήκει στο ομοσπονδιακό ινστιτούτο εμβολίων και βιοϊατρικής της Γερμανίας, εξηγεί χωρίς περιστροφές (άρθρο στο ηλεκτρονικό περιοδικό Horizon, το «Περιοδικό για την Έρευνα και την Καινοτομία της Ε.Ε.», στο τεύχος της 1ης Απρίλη 2020):

«…Το mRNA (σ.σ.: “το μονοπάτι” που χρησιμοποιήθηκε στα εμβόλια των δύο αμερικανικών εταιρειων) μπορεί να προκαλέσει την αντίδραση του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος, προσφέροντας ένα επιπλέον επίπεδο άμυνας, χωρίς την ανάγκη να χρησιμοποιηθεί κάτι συμπληρωματικό.

Κάνοντας το ανθρώπινο σώμα να παράξει το ίδιο της παθολογικές πρωτεΐνες, τα εμβόλια mRNA περικόπτουν την βιομηχανική διαδικασία παραγωγής (σ.σ.: εννοεί των
πρωτεϊνών που χρειάζονται για τα κλασσικού τύπου εμβόλια) κι έτσι μπορούν να παραχθούν ευκολότερα και γρηγορότερα απ’ τα παραδοσιακά (σ.σ.: εξ ου και η ταχεία ανάπτυξη του εμβολίου, πολύ ταχύτερη επ’ότι προβλεπόταν).

Σ’ αυτήν την περίπτωση το κύριο όφελος είναι η ευκολία παραγωγής και, επίσης, είναι πιθανόν εύκολο να αυξηθεί η παραγωγή, που οπωσδήποτε είναι κάτι πολύ σημαντικό αν σκεφτούμε την ανάπτυξη ενός εμβολίου για όλη την Ευρώπη και τον κόσμο.

Για να το πούμε με απλά λόγια: H τεχνολογία mRNA αναγκάζει το σώμα να κάνει ένα μέρος της δουλειάς που ως τώρα έκανε η φαρμακοβιομηχανία κι έτσι γλυτώνει χρόνο και αυξάνει τα κέρδη για λογαριασμό των εταιρειών!

Υπάρχει ένα θετικό στοιχείο και ένα αρνητικό σε όλα αυτά:

Η mRNA τεχνολογία, με την χρήση νανοσωματιδίων, χρησιμοποιείται για αντικαρκινικούς σκοπούς.

Και θεωρείται πετυχημένη στην κινητοποίηση των ανοσοποιητικών Τ κυττάρων του σώματος, εναντίον όγκων.

Όμως απ’ την άλλη μεριά νανοσωματίδια χρησιμοποιούνται σε καλλυντικά, κι εκεί έχει αποδειχθεί ότι είναι καρκινογόνα.

Πιο γνωστή είναι η περίπτωση της σκόνης ταλκ της χημικής / φαρμακοβιομηχανίας Johnson & Johnson (σ.σ.: η οποία δεν παρήγε τέτοιο εμβόλιο, όμως).

Η νανοσωματιδιακή “προώθηση” του πρωτεϊνικού “πατρόν” στα ανθρώπινα κύτταρα προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο αβεβαιότητας στο πόσο άσχημα μπορεί να καταλήξει η mRNA τεχνολογία.

Πολύ περισσότερο που ενώ κάποια βιο-τεχνολογικά δεδομένα που χρησιμοποιούνται απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες είναι γνωστά εδώ και καιρό και ενώ έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να κατασκευαστεί μ’ αυτή τη μέθοδο εμβόλιο κατά άλλων κορονοϊών ή ιών, όλες οι προσπάθειες απέτυχαν, ήδη στις δοκιμές τους σε ζώα».

Η Isabelle Bekeredjian-Ding δήλωνε τότε, δηλαδή τον περασμένο Μάρτιο-Απρίλιο ότι: «Αυτό που είναι η τωρινή πραγματική πρόκληση είναι, νομίζω, να καταλάβουμε αν πράγματι τέτοια εμβόλια θα μπορέσουν πραγματικά να προκαλέσουν μια αποτελεσματική προστατευτική ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού στους ανθρώπους και να καταλάβουμε επίσης, τι ποσότητες mRNA χρειάζονται για να να γίνει αυτό.

Άλλα ζητήματα που αγνοούνται είναι αν οι “πρωτεΐνες – στόχοι” που έχουν επιλεγεί είναι οι σωστές. Πόσο στοχευμένη στον ιό θα είναι η αντίδραση του οργανισμού.

Αν θα υπάρξουν παρενέργειες όπως η υπεραντίδραση του ανοσοποιητικού, όπως έγινε τους περασμένους μήνες σε κάποιες περιπτώσεις (χωρίς εμβόλιο) οδηγώντας σε πνευμονική εμβολή και θάνατο ή και κατά πόσον θα υπάρξουν περιπτώσεις που με υπάρχοντα τον ιό στον οργανισμό το mRNA εμβόλιο θα επιδεινώσει την κατάσταση»

Τι σημαίνει, λοιπόν, να εξαναγκάζεις έναν οργανισμό να παράξει ο ίδιος τον νοσογόνο παράγοντα που θα προκαλέσει, ύστερα, την ανοσοκατασταλτική δράση του ίδιου οργανισμού; Τι σημαίνει να μετατρέπονται τεχνητά και βιοτεχνολογικά κάποια σημεία ενός σώματος σε «πράκτορες του εχθρού”;

Όλα αυτά θα έπρεπε κανονικά να αντιμετωπιστούν πολύ προσεκτικά και να ερευνηθούν επί χρόνια. Μια σύντομη έρευνα 30.000-50.000 ή και 100.000 ανθρώπων δεν δείχνει τίποτα ως προς τις επιπλοκές που θα μπορούσε να έχει ένα τέτοιο εμβόλιο σε ορίζοντα ετών.